Επική-Αυτοκρατορική Όρχησις Διπάτ Μαντινάδες στην μελωδία Η Ίμερα

Γιατί Ernest Hemingway; Για αυτό:

“Every man has two deaths, when he is buried in the ground and the last time someone says his name. In some ways men can be immortal.”
― Ernest Hemingway

Κατά μια έννοια λοιπόν ο Γώγον τη Σταύρη και ο Φύκον τη Γιάννε, είναι αθάνατοι, τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Για αυτό αναβιώνει η φωτογραφία της νιότης τους στην ακμή τους μέσα από τις εικόνες των υστερνών τους που αποσβένουν.

Οι προδιαγραφές που πληρούν και οι δύο, ως σολίστ, ο μεν Φύκον στην Κλασσική Τραγωδία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντος και ο δε Γώγον, κατά τα γνωστά, ώς Πατέρας της Κλασσικής μας Μουσικής, δύνανται να τους απαθανατίσουν ές αιεί.
Οι προδιαγραφές που δεν πληροί το φιλοθεάμον κοινό ωστόσο, υπό την καθοδήγηση μουσικοχορευτικά αναλφάβητων Επαγγελματιών Ποντίων, παγκοσμίως, που δεν έχουν την παραμικρή σχέση και γνώση για τα πράγματα, θέτει εν αμφιβόλω την ανωτέρω δυνατότητα.

Γιατί άραγε ο Γώγον είναι ο Πατέρας της Κλασσικής μας μουσικής; Και γιατί ο Φύκον αποτελεί ερμηνευτικό ογκόλιθο της;

Πάμε να δούμε τι γίνεται στην πράξη. Εχουμε εδώ ένα αυθεντικό και ατόφιο υπόδειγμα της Κλασσικής μας Μουσικής. Ανώτερο κατά κάποιον τρόπο και από άλλα, μέχρι τώρα, όπου εκτελούσε την μουσική αλλά και την τραγωδία ο Γώγον μοναχός ή τέλος πάντων εκ των πρώτων υποδειγμάτων μεταξύ ίσων. Υπόδειγμα καθώς πληροί όλες ανεξαιρέτως τις προδιαγραφές ώς αυτές αναλύθηκαν.

Η ερμηνευτική δεινότητα του Φύκου είναι απαράμιλλου κάλλους. Ακολουθεί την μελωδική γραμμή της σύνθεσης με ανεπιτήδευτη πιστότητα και παρακολουθεί το Ποντιακό Ποίκιλμα που εισάγει η λύρα ως ακριβής κορυφοφωρατής αυτού, υλοποιώντας το με τους λαρυγγισμούς του, αγόγγυστα. Παράλληλα ολοκληρώνει τις μουσικές φράσεις, και ιχνηλατεί τον ήχο-δρόμο-μακάμ, πατώντας στέρεα στους φθόγγους του Ιμεραίου συνθέτη, χωρίς να αφήνει καμία "πρόκληση" του Γώγου αναπάντητη. Είναι εκεί...ακούραστος εργάτης είναι ο Φύκος. Το σηκώνει όλο το φορτίο. Το φέρει εις πέρας. Και παρόλο που καταβάλει μια εξαιρετικά εργώδη προσπάθεια, δεν χάνει η φωνή του την οξύτητά της και την γλυκύτητά της, ούτε και τον όγκο της, καθ' όλη την διάρκεια της τραγωδίας. Ούτε στερεύουν οι ανάσες του. Ισα ίσα το αντίθετο. Αυτά τα επιφωνήματά του, Εχ, Ωχ, Εϊ στις αρχές κάθε στίχου όταν τον επαναλαμβάνει για δεύτερη φορά είναι και απαιτητικά, αφού γίνονται σχεδόν χωρίς ανάσα από τα προηγηθέντα και επιτελούνται χωρίς εκπτώσεις και βάζουν στην τραγωδία του την Κλασσική σφραγίδα. Εδώ τραγουδάει ο Φύκος...make no mistake. Είναι η υπογραφή του Φύκου, το σημάδι του και σε άλλα δείγματα που θα δούμε, που είναι και τεχνικά δυσκολότερα και απαιτούν υψηλή αρτιότητα.

Ο Γώγον, πάλι, απελευθερώνεται εδώ με την παρουσία του Φύκου. Οποιοσδήποτε έχει έστω και στοιχειώδη μουσική παιδία, κατανοεί την ανυπέρβλητη, (για αρκετούς μουσικούς, όχι όμως για τον Γώγο), δυσκολία να εκτελεί ο μουσικός σε σολιστικό όργανο την πρωτεύουσα μελωδία και μάλιστα με τις ιδιοτροπίες της Κλασσικής μας Φόρμας, και ταυτόχρονα να επιτελεί και το μέρος της τραγωδίας. Όσο υποδειγματικά και να το κάνει αυτό ο Γώγος, αποτελώντας τον ορισμό της Κλασσικής ερμηνείας, εξαναγκάζεται να απλοποιήσει (πάντα σε σχέση με τον εαυτό του. Δεν τίθεται θέμα σε σχέση με άλλου λυράρηδες και δει μουσικούς της μη κλασσικής φόρμας. Οι τελευταίοι είναι ανύπαρκτοι, περασαν και δεν ακούμπησαν), την μουσική επιτέλεση με πιο κοφτές τοξαριές και ισοκρατήματα, λιγότερα ποικίλματα και περιορισμένους δακτυλισμούς (γυρίσματα), προκειμένου να επικεντρώσει την προσοχή και την ερμηνευτική του δεινότητα στην Τραγωδία, κατά τα μουσικά μέτρα που τραγωδεί. Κατά τα λοιπά μουσικά μέτρα, φυσικά δεν τίθεται θέμα και επανέρχεται η μελωδική γραμμή και ποικιλία στις εργοστασιακές της ρυθμίσεις και προδιαγραφές. Στα ενδιάμεσα αυτά μέρη ο μουσικός πλούτος που αναδύεται είναι πραγματικά απερίγραπτος. Το ίδιο συμβαίνει εδώ καθ' όλη την διάρκεια όμως όλων των μουσικών μέτρων. Έχουμε ένα συνεχές ισοκράτημα, όχι βέβαια πάντοτε το ίδιο, και στα 5:21 λεπτά, που δημιουργεί τη θεμέλιο λίθο πάνω στην οποίο οικοδομείται δεξιοτεχνικά με αξεπέραστη αρετή στο τοξάρι η μελωδική γραμμή, η οποία ξεχειλίζει από τρίλιες, δακτυλισμούς, γυρίσματα, μουσικές φράσεις όλα πάνω στην Κλασσική Φόρμα και την ρυθμική αγωγή Διπάτ! Το Ποντιακό Ποίκιλμα στα καλύτερά του! Μουσική πανδαισία! Τουλάχιστον εφάμιλλη της Ίμερας των Γιωργούλη-Χρύσανθου. Αυτός Κυρίες και Κύριοι είναι ο ορισμός της Ποντιακής μουσικής. Ό,τι δεν πατάει στα ανωτέρω δεν είναι Ποντιακό, δεν είναι τ' εμέτερον (cosa nostra)

Ποιητικά;! Μνημείο της γυναικείας ομορφιάς και κόμης!

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μουσικός της Κλασσικής μας Μουσικής ή μύστης για να τα κατανοήσει όλα αυτά. Στοιχειώδη παιδία χρειάζεται (μουσική, ΜΕΛΙΣΜΑΤΙΚΗ και ορχηστική), και κοινός ανοιχτός νους με ανιδιοτελή κίνητρα. Οι λάτρες της ζουρνάς και των λοιπόν πνευστών μάλλον θα δυσκολευτούν αρκετά. Το ίδιο και οι εφευρέτες, σκαπανείς, ρακοσυλλέκτες, τυμβωρύχοι, της Τουρκοκαππαδοκογυφτικής παράδοσης και έμποροι της λευκής σαρκός του πτώματος του Πόντου.

[stelalolou]

Γρηγορη, κάνεις φοβερή, πρωτοφανη δουλεια.ΜΠΑΒΟ

[Babiskok-kq]

Ακόμη ένα τεράστιο ντοκουμέντο, που αποδεικνύει το ποιος είναι ο Γωγος ο Πετρίδης για αυτούς που μπορούν να καταλάβουν την δύναμη αυτού του ανθρώπου πάνω στην Λύρα ακούγοντας το.

[theodwrosberiotis]

Η Ορθολεκτική πληρότητα και η ρυθμομελωδική έκτέλεση-έκφραση αναδεικνύουν το παρατεινόμενον του μουσικού θησαυρού του Πόντου στους αιώνες