Όρχησις Κότσαρι

Κλασσική Μουσική της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντος Classical Pontic Music of the Empire of Trebizond

Γώγον τη Σταύρη Πετρίδης

Ο Πατέρας της Κλασσικής Μουσικής της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντος. Οχι ο Πατριάρχης. Ο Πατριάρχης έχει διαδοχή...Πατέρας είναι μόνον ένας.

Ο Γώγον τη Σταύρη σε μια ακόμη υποδειγματική εκτέλεση της Ορχήσεως Κοτσαρι. Έτσι απλά και ανεπιτήδευτα. Χωρίς φιοριτούρες και περιττές μουσικές ακροβασίες και με εξαίρετη ρυθμική αγωγή.

Το πρόβλημα με το Κότσαρι στην εποχή μας του ευτελισμού και της αποκαθήλωσης της Κλασσικής Φόρμας, δεν είναι μόνον η ακατάσχετη κακοποίηση του όρου, αλλά και του χορού αυτού καθ' εαυτού. Του μεν όρου, με την εφεύρεση "Κοτσαροειδών" κακέκτυπων (βλέπε ή μάλλον καλύτερα να μην βλέπεις..Ένα τη Κότσαρι που κυκλοφορεί εις στις χωματερές της Ιστορίας και ως Λαφράγκα, δηλαδή Αλα Φράγκα, μάλλον λόγω όλων των υπολοίπων Αλά Τούρκα που έχουν εφεύρει οι περιώνυμοι Τουρκοκουλτουριάρηδες Ερευνητές μας για να ξεχωρίζει λόγω της αριστοκρατικής Γαλλικής καταγωγής του, Τρία τη Κότσαρι ή Να Τρως Κουκιά και να Φτύνεις, όπου η μελωδική και ρυθμική αγωγή παραπέμπει απευθείας σε ένα μεγαλοπρεπές Τας ή Λεζίνγκα ή Καζάτσκα, όπως και του Τούρι(?) και συνεχίζοντας φτάνει κανείς βέβαια και στο Σερανταδώδεκα τη Κότσαρι) που ουδεμία σχέση και συγγένεια έχουν με την Κλασσική Φόρμα της Κλασσικής Μουσικής της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντος, μουσικά τε και χορευτικά, καθώς η μεν μουσική αλλότριος η δε όρχησις Vinum Mustum (ο χυμός που παράγεται από την σύνθλιψη-πάτημα των καρπών του κλήματος, δηλαδή από τα σταφύλια), όπερ Σταφυλοπατητική, απουσία Ποντιακού Ποικίλματος, ήτοι Κλασσικού Αυτοκρατορικού Βήματος (σπάσιμο σο γόντον-pas du genou). Χρήσιμο εδώ, πέραν των ρυθμομελωδικών προβλημάτων που αναφέρθηκαν προηγουμένως, είναι να διευκρινιστεί ότι δεν υπάρχει χορός και δη λαϊκός, στον οποίον ο χορευτής να πρέπει συνέχεια να μετράει με το μυαλό του τα βήματα για να μην σφάλει. Πόσα να κάνει; Ένα; Δύο; Τρία; βήματα πριν προχωρήσει στα υπόλοιπα δύο που κλείνουν την χορευτική φράση και γυρίζουν τον κύκλο; Πόσα να κάνει ο Μαυράχαρος και πώς να τα μετράει; Σε μία ιστορικά περίπτωση, που οι Αρχαίοι Ορχηστές της Κλασσικής Μουσικής της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντος μετέβησαν (ή μάλλον ανέπτυξαν παράλληλα) από το Μονόν τον Χορόν (Τικ) στον Διπλόν, ΔΕΝ διπλασίασαν απλά τα στον τόπο βήματα, πριν κλείσουν την χορευτική φράση με το τελευταίο βήμα που στρίβει τον κύκλο. Στην επανάληψη λοιπόν του μονού ώστε να γίνει διπλό, εκείνο που έκαναν ήταν το πασίγνωστο μέσα βήμα στο διπλό Τικ αντί της δεύτερης φοράς αριστερά. Προκειμένου να εξαλείψουν την ανάγκη μέτρησης των βημάτων. Που να θυμάται τώρα ο κάθε χορευτής στον οίστρο του πάνω αν ήταν η πρώτη ή η δεύτερη φορά που έκανε δεξιά και αριστερά. Με το μέσα βήμα όμως εφαρμόζοντας μια Poka-Yoke τεχνική, θα μπορούσε να πει κανείς, ήταν βέβαιοι ότι έπρεπε να ακολουθήσουν το τελευταίο βήμα της χορευτικής φράσης που την κλείνει και που γυρίζει τον κύκλο. Και με όλα τα προηγούμενα βήματα βέβαια, μονά, διπλά και τρίδιπλα..να είναι Κλασσικά Ποντιακά με το Σπάσιμο στο Γόνατο. Όχι ότι να ναι. Αλλιώς Τικια ΔΕΝ είναι. Αυτά των Εκατομμυρίων Μη-Κότσαρι ισχύουν και για κάτι Αραβουργήματα του είδους Σαμψόν,..τρία βήματα στον τόπο;! και άλλα πόσα και πότε δεξιά και μέτρα και ξαναμέτρα και φτου κι απτην αρχή και πάνω στο μονόν το Ομάλ να καταλήγουμε συνέχεια. Τέλος, ένα ακόμα στοιχείο των Κλασσικών μας Ορχήσεων είναι και η Συμμετρία που τις διέπει. Η οποία βέβαια, όταν αρχίζεις και "πειράζεις" τους χορούς ιράστεα, προσθέτοντας ή αφαιρώντας βήματα αλλοιώνεται και χάνουν την Κλασσική τους Φόρμα και κατ' αυτόν τον τρόπο. Θέλει και λίγο Σεβασμό και Ντροπή. Ντραπ ολίγον..Δεν ασελγούμε ερήμην στις Αδιαμφισβήτητες Προδιαγραφές της Κλασσικής μας Μουσικής, Χορού και Τραγωδίας που έχουμε περιγράψει έως τώρα, αλλά ούτε διαταράσσουμε την Συμμετρία τους.
Για την κακοποίηση τώρα του δε χορού Κότσαρι, τι να πρωτοπεί κανείς! Ένα Αίσχος. Και όταν ακόμα αποφασίσει να το παρουσιάσει κάποιο, κατ' ευφημισμόν Ποντιακό Σωματείο, το αποτέλεσμα είναι θλιβερό. Λες και είναι συνεννοημένοι, σε όλον τον πλανήτη, από την Αμερική έως την Αυστραλία και τη Γερμανία, προεξαρχούσης της Ελλάδος, αρνούνται όλοι τους πεισματικά να σπάσουν το γόνατο! Το εγκατέλειψαν, μαζί με τα σακάκια της στολής και τα φυσεκλίκια. Δεν μπορούν προφανώς διότι και δεν το διδάσκονται. Αλλά χωρίς το σπάσιμο στο γόνατο ΔΕΝ ΧΟΡΕΥΟΥΝ Κότσαρι. Ακόμα και εάν τηρείται η Συμμετρία των δυο επιτόπιων βημάτων, τα οποία άνευ σπασίματος μόνο απογοήτευση προσφέρουν και γέλωτα, και των άλλων δυο που γυρίζουν τον κύκλο. Ακόμα και τα "Ποντιακά" σωματεία κατάντησαν να χορεύουν (όχι μόνον το Κότσαρι, αλλά ότι πιάσουν στα πόδια τους) τα Ποντιακά σαν τα Λύκεια Ελληνίδων και τα Χοροθέατρα τύπου Δώρα Στράτου. Ανωστα δηλαδή και σαν Ξένο Σώμα, Επαγγελματικά και Παραποιημένα. Θα δούμε στα επομενα δυο Κοτσαρι του Γώγου, πως το Κλασσικό Βήμα του είναι αυτό της εν άρση Τρυγόνας, τα κατά πως πρέπει και το μεγαλείο που μπορέι να αρθεί με τον Grandmaster Μωϋσή Χαζαρίδη