Ειρήνης Χηράτου «Σκαμμένοι Ουρανοί» & μικρά αποσπάσματα...

Συντελεστές του έργου:

Μουσική σύνθεση - Κείμενα - Διεύθυνση: Ειρήνη Χηράτου.
Φωτογραφία και Επεξεργασία Υλικού Προβολής: Νίκος Γράβαρης.

Τραγούδι: Γιάννης Θωμόπουλος - Μαριάννα Γκέκα.

Αφήγηση κειμένων: Μαριάννα Γκέκα - Ειρήνη Χηράτου.

Μουσικοί: Βιβή Γκέκα-μαντολίνο / Ειρήνη Χηράτου-βιολί.
Δημήτρης Σιδερής-όμποε / Σπύρος Κωστής-φαγκότο.
Σταύρος Αγιαννιώτης-κιθάρα / Σόλης Μπαρκί-κρουστά.

Φιλική συμμετοχή: Xορωδιακό Σύνολο 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου.

Σε συνεργασία:

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΥΠΡΙΩΝ «Η ΠΡΟΟΔΟΣ». ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ «ΑΡΙΣΤΟΚΥΠΡΙΟ».

ΜΙΚΡΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:

(...) «Η Φτώχεια και η Ξενιτειά, μοιάζουν Βιβή σαν δυό σταγόνες νερό κι εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα το «γιατί»! Γιατί «έτσι». Είναι και οι δυό τους σκοτεινές…«Τα πήρα», τα «φόρτωσα στο κρανίο» όταν τό’μαθα! Πώς μπόρεσες να το κάνεις αυτό; Όχι. Δεν έκλαψα και δεν ξέρω αν θα κλάψω και ποτέ, γιατί θύμωσα, θύμωσα πολύ! Άκου όμως τι θα του γράψω, άκου καλά τι έχω να του πω! Με παρακολουθείς; Να! Έτσι κάπως λέω να ξεκινήσω:

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΞΙΟΤΙΜΟ ΚΥΡΙΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ, ΑΙΤΗΜΑ ΓΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ.
ΘΕΜΑ: «ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ».

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ! Ονομάζομαι…(Όμως…τι σημασία θα έχει γι’ αυτόν ένα όνομα ακόμα;Συμφωνείς;)Εργάζομαι ως καθαρίστρια σ’ ένα γυμνάσιο γεμάτο μετανάστες, (όχι-όχι, δεν προτίθεμαι να ζητήσω κάτι), δόξα τω Θεώ, αυτή την περίοδο έχω δουλειά, δεν είμαι άνεργη!Γιατί με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, θα μπορούσε!

(Δεν θα μπορούσε);

Κατ’ αρχήν, θα ήθελα κύριε Πρωθυπουργέ να σας συγχαρώ προσωπικά, για την Εντιμότητα και το Πολιτικό σας ήθος και να σας ευχηθώ, «Καλή Δύναμη για την συνέχεια», όμως! Ένα βάρος στο στήθος…δεν μ’ αφήνει να ανασάνω, (σας έχει τύχει ποτέ);;;

(...) «ΞΕΝΙΤΙΨΑΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»…

Δεύτερο πρόσωπο και αριθμός πληθυντικός.

(Το «πιάσατε»; )

«Γονατίσατε» οικονομικά όσους δεν είχαν «πόδια»
(και το μόνο παρήγορο); Αποκτήσαμε εφόδια…και τρόπους στην Ευρώπη!!!«Παρακαλώ»! «Μετά από ‘σάς», «προηγείστε»! Αποκτήσαμε ένα βήμα ταχύ, γρήγορο σαν αστραπή! Και μια ανεξήγητη; Ανοσία στην ανοησία, την δουλοπρέπεια και το ψέμα, την μίρλα που μας πίνουνε το αίμα

(θέτε κι άλλα);

Αυτό πάθαμε και έτσι,
χάθηκε η Ορθοδοξία
(τι δασεία τι οξεία),
πάνε κι οι «γραμματικές»!
Δεν μας φτάνουν οι ευχές
ούτε καν για προσευχές!

Πού κουράγια…για «τρισάγια»…

Αξιότιμε κύριε!

Δεν θα «καθαρίσω» αυτή τη φορά την φωνή μου για να συνεχίσω γιατί ούτε κι εσείς είστε «καθαρός»! Πριν ένα μήνα…αυτοκτόνησε η καλύτερη μου φίλη!!! «Κύριε; Συγχώρεσε την»!

(Όχι εσείς κύριε Πρωθυπουργέ)…Ο Άλλος…

«ΤΟ ΤΑΞΙΜΙ ΤΗΣ ΒΙΒΗΣ»

Ήταν-ήταν μια Παρασκευή
κι όλα την εφώναζαν για ‘κεί…
Κι έτσι-έτσι έφτασε η στιγμή
αχ, να λυτρωθούνε οι λυγμοί…

Σ’ ένα τραγούδι κοντινό,
σ’ ένα ταξίδι μακρυνό…
Έτσι τα έφερ’ η ζωή
και με τρεμάμενη φωνή…

Ψυθίρισε, «θα φύγω»!
Το δάκρυ ήταν λίγο
μπρος σ’ όλα όσα αγάπησε
και κουρασμένα άφησε
το πιο γλυκό ταξίμι
για το πικρό ταξίδι…

Τα ταξίδια δίχως γυρισμό…
της Πυθίας λένε τον χρησμό…
Σ’ άλλη γη και σ’ άλλον ουρανό,
στέκουν σαν αόρατο πανό…

Πατρίδες και ρυτίδες…
Ρυτίδες και ελπίδες,
να μαρτυρούν τον πόνο
και να μιλάνε μόνο…
Για της ζωής τον κόπο,
σε έναν ξένο τόπο…

Την θλίψη της παράτησε
και κουρασμένα άφησε
σ’ ένα πικρό αστείο,
το πιο βουβό «αντίο»!

Ήταν-ήταν μια «Παρασκευή»
κι όλα την εφώναζαν για ‘κεί…
Ήταν ήταν μια «Παρασκευή»
κι όλοι την φώναζαμε «Βιβή»!

Και μ’ ένα μαντολίνο,
μας έταζε, «θα μείνω»!!!

(...)

Κύριε Πρωθυπουργέ να με συμπαθείτε κιόλας δικαιούμαι όμως να ξέρω, γιατί εγώ πίστεψα σ’ εσάς! «Ποιά ήταν τελικά η αληθινή σας σχέση, με όλους αυτούς τους «κυρίους»…εωσφόρους, που λατρεύουνε τους φόρους»;Ξέρετε για ποιούς μιλάμε:

Τους εμπόρους συνεταίρους, τραπεζίτες και «εταίρους»!
Τους αλήτες και ληστές.Τους χοντρούς εφοπλιστές.
Tους «σοφούς» χρηματιστές που σαν όρνεα γυρνάνε
κι ούτε καν που σε κοιτάνε μες τα μάτια όταν μιλάνε!

Τι σχέση είχατε, ή έχετε εσείς κύριε Πρωθυπουργέ μ’ όλους αυτούς τους εμπόρους και «εταίρους»; Γιατί δικοί μας εταίροι, σίγουρα δεν υπήρξαν ποτέ!Εμείς είμαστε γι αυτούς…υπάρξεις «ασχολίαστες» (νούμερα και αριθμοί), ούτε καν κατώτεροι «θεοί». Ή κάνω λάθος;

Θέλω την αλήθεια κύριε Πρωθυπουργέ κι ας μην προλαβαίνετε να σωθείτε ούτε καν από αυτό το ίδιο σας το βλέμμα, στον καθρέφτη, σας εξορκίζω! Εγώ πίστεψα σ’ εσάς και υπόσχομαι μάλιστα, αν μου πείτε την αλήθεια, να την ξεχάσω την ίδια στιγμή κιόλας, όποια κι αν είναι η απάντηση σας και ξέρετε γιατί;

«Γιατί έτσι».

(...)