Αναλογίες - Με θέα το 'γελάω'

Μίξη - Locust

Νομίζω δεν υπάρχω
Στη νοητή γραμμή της σκέψης σου..
Κράταμε, φοβάμαι. Σου είπα λάθος ήτανε να παίξεις με τις λέξεις σου.

Εδώ ξυπνάμε απότομα.
Κλείσε τα μάτια και κάνε όνειρα όχι ευχή.
Κι άμα ανατήλη σήμερα, θα ξανά χτίσω όσα γκρέμισες απ'την αρχή και κάπως έτσι πλέκω κόμπους μήνες τώρα και δε λύνοντε. Είπα να ανατήλω όσα δύσανε. Είπα να πιώ όσα δεν είπαμε και καταλήγω κάθε φορά να παρατηρώ ότι δεν είδαμε. Ερμηνεύουμε ερηνείες στην αποσύνθεση του τώρα, άκου το ευθεία αυτό και μη ψάχνεις το τότε. Μου είπαν "φτάνει πια τα αστεία κόψε", λες και ήτανε αστείο ότι κάποτε όλα θα είναι ίδια. Τι κι αν υπάρχει μια σελήνη για όλους όταν υπάρχει μια νύχτα για τον καθένα μας; Σηκώνω το χέρι και κρύβω τ'αστέρια και γελάς ρομαντικά λες και αυτή ήταν η "μέρα" μας. Καταλήξεις που κανείς μας δεν επέλεξε, έπαιξες και κέρδισες μα εγώ κρατάω το έπαιξες. Ξεγελάσαμε τις νύχτες με ρομαντικές ιδέες να κρεμάσουμε αισθήματα για ατμόσφαιρα κι ας έφυγες. Μεγαλώσαμε εδώ. Μεγαλώσανε εγώ μπροστά απ'τον καθρεύτη, σήμερα τον σπάω. Παραμυθόκοσμος με θέα το "γελάω" κι έχει φράχτη εκεί που αρχίζω να ξεχνάω κι ελπίζω σε ένα καλύτερο χθες, αυτός ο γολγοθάς θα κρατήσει όσο λυγίζω. "Κάθε λάθος είχε αντίκρισμα το να απομακρυνθώ" αυτό έλεγαν τα μάτια σου νομίζω.

Νομίζω δεν υπάρχω
Στη νοητή γραμμή της σκέψης σου..
Κράταμε, φοβάμαι. Σου είπα λάθος ήτανε να παίξεις με τις λέξεις σου.

Γλυκά μου μάτια.
Πέρασα χιλιάδες λάθη μα δεν έμαθα κι έγινα κομμάτια. Κομμάτια σου γράφω, με χαμόγελο τα πλάθω, με χαμόγελο θυμάμαι τις στιγμές μας και υποτόνικα τις γράφω. Τόσους μήνες μακριά μου με ρωτάς που είναι η χαρά μου, τόσους μήνες τη ψάχνω μπας και την βρω. Με ρωτάς το πως περνώ, μα δε ξέρω τι στο διάολο να απαντήσω σε αυτό. Χρονομετρό μες'το βυθό, πριν τρελαθώ. Δεν είσαι εδώ οπότε σκατά, τι να γελώ; Σε αυτό το σάπιο καλοκαίρι ένα χρόνο πριν μου κράταγες το χέρι και ψιθύριζες "ποτέ να μη φοβάσαι είμαι εδώ" τώρα θυμάμαι μόνο αυτό και προχωρώ, προσπαθώ να σηκωθώ και να ξεχάσω το γαμήδι, αναμνήσεις που ξεθάβουνε τη θλίψη, στο μυαλό μου τίποτα δεν έχει λήξη, μα πως; αφού με έχεις εγκαταλήψει. Που λες να μ'έχει κρύψει αυτή η ζωή; Γίνεται στάχτη το χαρτί και εικόνες πλάθει, καπνός που με ζαλίζει και μ'αλλάζει, τόσο που 'χω αλλάξει δε με νοιάζει, άλλωστε τι να με νοιάξει; Αφού πλέον δεν είσαι εδώ..ανοίγω φτερά και πετώ.

beat: Instrumental

ανλγ.