ABK - Yüzgü

Yüzmeyi öğrenmişti güya. Ve açılmayacaktı da zaten. Tedbirliydi çocuk, ürkek ve dahası.
Taki bir deniz kabuğu görene kadar, parlayan uzaklarda. Rengarenkti de hani.
Bir tereddütle düşündü. Yüzmeyi biliyordu ki, hem beceremezse dönerdi.
Patlak tecrübelerine tutunup bir simit gibi, açıldı çocuk.
Yaklaştıkça büyüleniyordu.
Daha önce görmedi hiç eşi benzerini. Farklıydı elbette, değerli çok.
Fakat derin suları.
Her şeyi unutup yine de serseri kulaçlarla yüzüyordu. Erik bahçesinden kaçar, heyecanlı, hevesli, tutkulu.
Tek farkında olmadığı şey, çıkmak veya batmak arasında ki o ince çizgi. O kadar dalıp gitti ki, ayırt edemez oldu nefes alıp vermeleri.
Yüzdüğünü zannettiği çırpınışlar daha çok çekti dibe onu.
Gözlerini kamaştıran beyaz ışık incinin mi, yoksa o kayıp tünele bir başlangıç mı bilinmez.
Belki kıyaya vurur, belki incisini bulur.