ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΑ Τ'ΑΗΔΟΝΙΑ (Από τα ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ - 1938// Παιδική χορωδία Δ. Τυπάλδου

Από τα *ΠΑΙΔΙΚΑ* του ΜΙΚΗ - Πύργος 1938
Μουσική // ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Ποίηση // ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Διδασκαλία - Διεύθυνση // ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΥΠΑΛΔΟΣ.
--------------------------

ΓΙΟΒΑΝΝΑ

Ήρθε η μέρα του . Ο Μίκης έφυγε . Γύρισε στο σπίτι του , στον ουρανό . Ήρθε με την εντολή να θυμίσει στην Ελλάδα το δρόμο της , την αποστολή της . Να την ξυπνίσει , να της θυμίσει ποιά είναι . Μια Ελλάδα πανέμορφη που καθημερινά , εμείς , τη ντύνουμε με κουρέλια , την πήρε την έβαλε στα φτερά του και τη γύρισε στον κόσμο , την έσπειρε στην Οικουμένη .
Πριν δύο τρία χρόνια , πήγα να τον δω στον τρίτο όροφο των λίγων τετραγωνικών , του σπιτιού του , πίσω και πολύ κοντά στην Ακρόπολη . Μεγαλοπρεπής στη μαύρη και βαριά δερμάτινη πολυθρόνα του , με τα κάτασπρα μαλλιά του ανυπότακτα πάντα , να ανεμίζουν όπως τα χέρια του όταν διήυθυνε τις ορχήστρες , μου προξένησε δέος . Δεξιά κι αριστερά του δύο μικρά τραπεζάκια με τα όσα θα χρειαζόταν κάποιος που δεν ήταν εύκολο να μετακινηθεί . Μια μεγάλη τηλεόραση μπροατά του , στερεοφωνικά , μεγάφωνα και έπιπλα στο χρώμα του έβενου , απόλυτα ταιριασμένα με το εσωτερικό περιβάλλον , ακριβή δείγματα της προσωπικότητάς του . Πίσω του, σε ψηλότερο επίπεδο το πιάνο , Παντού βιβλία , δίσκοι , πίνακες . Στο απόγειο της πνευματικότητάς του , μια κυκλική τεράστια τζαμαρία αντί για τοίχο , του πρόσφερε μια μοναδική θέα . Μια θέα που ταίρι της , εκτός από εκείνον δεν θα υπάρξει πια στον κόσμο . Πεύκα έξω , μόνο πεύκα που από τις μαύρες , μέσα στη νύχτα , κορφές τους
αναδυόταν πάμφωτος , περίλαμπρος ο Παρθενώνας . Δεν θα ξεχάσω ποτέ , την αρμονία ψυχής και πνεύματος που δέχθηκαν τα μάτια μου .
Ο Μίκης ήταν σταθμός . Μπροστάρης . Αφύπνιση . ""Είμαστε Έλληνες ! Γυρίστε επιτέλους να το δείτε"" μας φώναξε με την πρώτη του νότα . Με την καταλυτική του μουσική αλλά και τη γενικότερη παρουσία του , δίδαξε την παράδοση μας στη νεολαία μας στην Υφήλιο απ' άκρου εις άκρον . Την ψυχή και το Ελληνικό Πνεύμα ταξίδεψε , τα κληροδότησε . Μας χάρισε κι ας μη γελιόμαστε , ένα ακόμα Νόμπελ . Εμείς , της δημιουργικής εποχής του , τον ζήσαμε και ήταν δώρο από ψηλά . Πρώτος -- μαζί κι ο Χατζιδάκις -- έβαλε την Ποίηση στα στόματα του λαού . Με τις ώρες δίδασκε τη γλώσσα της στους λαικούς πριν την τραγουδήσουν με τη μουσική του .
Ήμουν κι εγώ από τους τραγουδηστές που έπρεπε να μάθουν τη ρίζα τους . Να τη μάθω και να την πρασκυνώ . Όλους μας δίδαξε . Άνοιξε πόρτες , άνοιξε παράθυρα ζωής που ήταν κλειστά κι έστησε σκάλα για να ανέβει ο λαός μας όλο και ψηλότερα , τραγουδώντας στους δρόμους , στις ταβέρνες , στο σπίτι του , τους μεγάλους ποιητές .
Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του , σε συναυλίες .Κι είχα την τύχη να μου εμπιστευτεί το ""Αν θυμιθείς το όνειρό μου"" τη Μυρτιά το ""ροδιά μου εσύ τετράκλωνη"" που πρώτη εγώ τραγούδηασ στην Ελλάδα . Τώρα που έχω λαξευτεί στο τελικό μου σχήμα , μπορώ να καταλάβω , τι μας έδωσε . Κλαίω . Έφυγε . Άλλος ένας αετός , μάζεψε τα φτερά του . Δεν έπεσε στη Γη . Ανελήφθη . Όμως δεν είμαστε μόνοι , δεν μας άφησε χαμένους στους ορίζοντες . Όταν τραγουδάμε συνειδητά το έργο του γινόμαστε κι εμείς αετοί , κρατάμε τον κόσμο μας στα χέρια μας . Ας τον κρατήσουμε . Σήμερα που η κάθε μέρα μας πληγώνει με την ανικανότητα , την τυφλή ,τη δόλια λόγω αρρώστιας για την εξουσία , δράση των κρατούντων , ας τραγουδάμε το ""Είμαστε δύο , είμαστε τρεις"" του Μίκη μας , κι ας κάνουμε τα όνειρά του , όνειρά μας για να έχουμε κι εμείς ένα Άξιον Εστί , στις αποσκευές μας .
Γιοβάννα