Ένας άθεος εξομολογείται...

Είμαι άθεος εκ πεποιθήσεως. Έτυχε όμως προχθές βράδυ να ξενυχτήσω ακούγοντας ένα αηδόνι.
Τι θεσπέσιο άκουσμα!
Τι μουσική δεξιοτεχνία!
Τι συναρπαστικές ακροβασίες πάνω στο πεντάγραμμο!
Τι μαγεία τόνων και συνθέσεων!
Τι μελωδική πληρότητα!
Ομολογώ ότι εκείνο το βράδυ δέχτηκα τον πιο ισχυρό κλονισμό στις αθεϊστικές μου πεποιθήσεις.
Η αθεΐα μου υπέστη δεινή δοκιμασία.
Αλήθεια! Ποιος κινούσε την μπαγκέτα στην συγκλονιστική αυτή «εκτέλεση»;
Ποιος κρατούσε ανοιχτή την παρτιτούρα μπροστά στα μάτια αυτής της ντίβας;
Από που αντλούσε τις μουσικές του εμπνεύσεις το μικροσκοπικό, το σχεδόν αθέατο αυτό πουλί;
Ποιος και από που;
Να τα δυο σφυριά που σφυροκοπούν αλύπητα την αθεΐα μου.
Και που με ραμφίζουν ασταμάτητα με το ράμφος ενός αηδονιού!