[1973] Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ [ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ]

Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεισ
Χρόνια ξενιτεμένοσ ήρθεσ
Με εικόνεσ που έχεισ αναθρέψει
Κάτω από ξένουσ ουρανούσ
Μακριά απ' τον τόπο το δικό σου
Γυρεύω τον παλιό μου κήπο
Τα δέντρα μου έρχονται ωσ τη μέση
Κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
Κι όμωσ σαν ήμουνα παιδί
Έπαιζα πάνω στο χορτάρι
Κάτω από τουσ μεγάλουσ ίσκιουσ
Κι έτρεχα πάνω σε πλαγιέσ
Ώρα πολλή λαχανιασμένοσ
Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
Σιγά σιγά θα συνηθίσεισ
Θ' ανηφορίσουμε μαζί
Στα γνώριμά σου μονοπάτια
Θα ξαποστάσουμε μαζί
Κάτω απ' το θόλο των πλατάνων
Σιγά σιγά θα 'ρθούν κοντά σου
Το περιβόλι κι οι πλαγιέσ σου
Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
Με τ' αψηλά τα παραθύρια
Σκοτεινιασμένα απ' τον κισσό
Γυρεύω την αρχαία κολόνα
Που κοίταζε ο θαλασσινόσ
Πώσ θεσ να μπω σ' αυτή τη στάνη
Οι στέγεσ μου έρχονται ωσ τουσ ώμουσ
Κι όσο μακριά και να κοιτάξω
Βλέπω γονατιστούσ ανθρώπουσ
Λεσ κάνουνε την προσευχή τουσ
Παλιέ μου φίλε δε μ' ακούσ
Σιγά σιγά θα συνηθίσεισ
Το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεισ
Κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
Σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
Γλυκά να σε καλωσορίσουν
Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου
Σήκωσε λίγο το κεφάλι
Να καταλάβω τι μου λεσ
Όσο μιλάσ τ' ανάστημά σου
Ολοένα πάει και λιγοστεύει
Λεσ και βυθίζεται στο χώμα
Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
Σιγά σιγά θα συνηθίσεισ
Η νοσταλγία σου έχει πλάσει
Μια χώρα ανύπαρκτη με νόμουσ
Έξω απ' τη γησ κι απ' τουσ ανθρώπουσ
Πια δεν ακούω τσιμουδιά
Βούλιαξε κι ο στερνόσ μου φίλοσ
Παράξενο πώσ χαμηλώνουν
Όλα τριγύρω κάθε τόσο
Εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
Χιλιάδεσ άρματα δρεπανηφόρα