Και συ περαστικέ

Για τη Μητέρα μου

Ένας χρόνος μετά ~ Μάρτης του 2007

Και συ περαστικέ, που θα βρεθείς
μέσα σ' αυτό το ολάνθιστο τοπίο
Μη διστάζεις
Περιπλανήσου για λίγο
σ' αυτή τη σιωπηλή
και μελαγχολική γειτονιά
Περπάτα όμως, αργά και ταπεινά
Έτσι που το πάτημα σου,
να μη ταράξει τη γαλήνη της

Κοντοστάσου ευλαβικά στο πιο όμορφο σημείο
γιατί, κάπου εκεί θα 'ναι κρυμμένη
και ρίξε ένα δάκρυ
Βγάλε ένα βαθύ αναστεναγμό
και πες της για μένα ότι:
Ο τόπος αυτός μου έχει γίνει οικείος
Έρχομαι συχνά
Παρακολουθώ το μεγάλωμα των λουλουδιών
Ξέρω πότε παίζει πάνω τους
η σκιά των δέντρων
και ποιοι άνεμοι τα φτάνουν

Και επειδή στην ανάμνηση
δεν υπάρχουν αποστάσεις
όπου και να 'μαι, μπορώ
και ακούω όλους τους ήχους
που μαζεύει πάνω του αυτός ο τόπος

Ακούω, την χλαλοή της δημοσιάς
και τους αντίλαλους του χωριού
Τα νάζια του μαϊστράλη
και τους θυμούς του λεβάντες
Το στεναγμό της θάλασσας
και τα δάκρυα τ' ουρανού
Ακούω, το τρίξιμο της καγκελόπορτας,
όταν την σπρώχνει κάποιος επισκέπτης

Γνωρίζω καλά όσα συμβαίνουν εδώ
Και ξέρω ποια ώρα ακριβώς
έρχονται τα πουλιά, για να
πιουν το νερό των λουλουδιών
Διαγράφουν πρώτα λίγες θλιμμένες
τροχιές στον ουρανό
Και όταν ξοδέψουν το πέταγμά τους,
έρχονται και ρουφούν
το νερό των λουλουδιών

Και όταν τα λουλούδια ανθίζουν,
η μυρωμένη τους ανάσα
πλημμυρίζει τον άνεμο
Και τότε ο άνεμος μεθυσμένος
από το άρωμα τους,
σκαρφαλώνει στενάζοντας
και θρηνώντας εκεί ψηλά ,
στην πολιτεία των αστεριών

Και καθώς σκαρφαλώνει
παρασέρνει μαζί του
και την ηχώ από το μοιρολόι μου
Εκεί ψηλά
Στο γαλάζιο τ' ουρανού

Pythais ( Α. Π.)

[pythais]

Σήμερα, όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε σένα
Είσαι το πικραμένο ρόδο των αναμνήσεων
Το άρωμά του πολιορκεί την εικόνα σου
Γίνεται ανακλώμενο φως και πυρπολεί το χθες
Βλέπω το πρόσωπο σου, κατάλευκο σαν κιμωλία
Είσαι ωραία, κι ας έχεις το ύφος σβησμένων κεριών
Είσαι ωραία, όπως τότε..
Που με τα βήματά σου άνοιγες ρυάκια
Για να ρέουν μέσα η χαρά και τα όνειρά μου
Σήμερα, όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε σένα
Είσαι ένας μελαγχολικός ανοιξιάτικος άνεμος
Να μου θυμίζει όσα δεν μπορώ να ξεχάσω
Τεντώνω τη χορδή της θλίψης και εκτοξεύω
Νοτισμένες λέξεις νοσταλγίας και αγάπης
Πέφτουν τραυματισμένες και αιμόφυρτες
Πάνω στο άγραφο τετράδιο της απουσίας
Που πάντα με πονά και με παιδεύει
Τις ξεπλένω με δάκρυα..
Καθώς σε βλέπω και πάλι να ανέρχεσαι
Μέσα στο αέναο γαλάζιο τ΄ ουρανού
Κι εκεί, υπάρχεις για πάντα
Όπως και στην καρδιά μου..!
✿.¸.´ ღ ღ
¸.´¸.✿´¨) ¸.•*¨) ✿
(¸.´(¸.✿ .´ ¸¸´¯`•-¸.•´ Ήταν, 27 Μαρτίου 2006
(¸.´(¸.✿ .´ ¸ Και είναι, 27 Μαρτίου 2020

[pythais]

Πολλές φορές είπα: έστω ότι υπάρχει.
Συνέχισε…
Μα πάντα απέναντί μου εκείνο το γιγάντιο
το βάναυσο και αναπόδραστο άτοπο.
Σήμερα, που είναι η μέρα σου, δοκιμάζω αλλιώς.
Ανταλλάσσω το παρόν με το παρελθόν.
Γεμάτο άσπρα λουλούδια που φυτεύω ξανά και ξανά
σε μυρωμένα εαρινά παρτέρια
που πάνω τους χορεύουν όμορφες θύμισες.
Γεμάτο άσπρες κορδέλες που τα άγια χέρια σου
δένουν και λύνουν, και ξανά πάλι δένουν περίτεχνους φιόγκους
πάνω σ εκείνο το μικρό- αγύριστο κεφάλι.
Όμως πάντα στο τέλος, εσύ παίρνεις φόρα και χάνεσαι!
Πες μου: πώς να ξεπεράσω την ελεγεία τόσων αποδράσεων.
Το ξέρω…
Όσα πειράματα κι αν κάνω, ένα δεν αλλάζει ποτέ.
Δώδεκα άνοιξες δίχως εσένα, κι εγώ να παλεύω
από τότε που έφυγες, με έναν παρατατικό.
Ήσουν και όχι είσαι, χαμογελούσες και όχι χαμογελάς
αγαπούσες και όχι αγαπάς…
Παρατατικός: χρόνος που δηλώνει μόνο παρελθόν.
Εγώ τον ονομάζω "ρήμα" θανάτου, που κάνει την άνοιξη
να μού προκαλεί μόνο πόνο!
Α ρε μαμά…

[pythais]

Έντεκα χρόνια τώρα, ζωγραφίζω το ζεστό σου χαμόγελο.
Ζωγραφίζω τα μάτια σου, το ορθό σου μέτωπο.
Και σύ πάντα έτοιμη, να δραπετεύσεις από την εικόνα σου.
Να πορευτείς ανάστροφα…
Σε νιώθω ξανά δίπλα μου.
Νιώθω το άγγιγμά σου και ακούω τη φωνή σου:
«Η μάνα σ’ να χάται…»
Μου λείπεις μαμά!

[pythais]

Σαν σήμερα, το πέταγμά σου στ΄αστέρια.
Πως ν’ αρχίσω..
Που να τελειώσω..
Αφού όλα που θα πω
δεν τελειώνουν με φιλιά
μια αγκαλιά ή έστω, μ’ ένα άγγιγμα.

Πως ν’ αρχίσω..
Που να τελειώσω..
Αφού όλες οι λέξεις
μου φαίνονται τόσο μικρές
και ταπεινές για να χωρέσουν
την απεραντοσύνη της απουσίας σου.

Πως ν΄αρχίσω..
Μού λείπεις πολύ, μαμά!
Πού να τελειώσω..
Μού λείπει όλη εκείνη η άνοιξη
που έκρυβες στην καρδιά σου!
(¯`✿´¯) (¯`✿´¯)
.`•.¸(¯`✿´¯)¸.•❀
¸.☆¸.✿¸¸.•´ ¸.•´....27 Μαρτίου 2019

[pythais]

ღ ღ ♡ ❥¸¸.☆¨¯` *☆* * * ღღ ♡ ❥¸¸.☆¨¯` *☆* * * ♡ღ ♡ ❥
❥ ❥¸ ღ ღღ ♡ღ ♡ ❥ ღ ♡ღ ♡ ❥ Ήταν σαν σήμερα…
Και συ, κρατώντας μια δέσμη ουρανού στην αγκαλιά σου,
χάθηκες στον ανοιξιάτικο ορίζοντα.
Πέρασαν δέκα χρόνια απουσίας σου.
Και ‘γω ναυαγός αυτής της απουσίας,
που παραμένει πάντα μια παρουσία,
στης καρδιάς μου, την πιο γλυκιά και τρυφερή κρύπτη!
♡ λείπεις μαμά!
ღ ♡ ❥¸¸.☆¨¯` *☆* * * ღ ♡ღ ♡ ❥¸¸.☆¨¯` *☆* * * ღ