ΗΣΟΥΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ

ΠΡΑΣΙΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΠ’ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΒΑΜΜΕΝΟ ΧΙΜΗΞΕ ΚΙ ΑΠΟΨΕ ΝΑ ΜΕ ΒΡΕΙ ΚΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΝΑ ΔΑΣΟΣ ΠΕΤΡΩΜΕΝΟ ΠΟΥ ‘ΜΟΙΑΖΑΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΙ ΕΡΗΜΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟ ΑΙΜΑ ΚΙ ΑΠΟ ΧΙΟΝΙ ΚΛΑΙΕΙ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΦΤΩΧΟ ΜΟΥ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΛΙΩΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΩ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΗΣΟΥΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΙ ΗΜΟΥΝΑ ΠΟΥΛΙ ΠΕΤΑΞΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΦΤΑΣΩ ΚΙ ΟΤΑΝ Σ’ ΕΙΧΑ ΦΤΑΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΦΙΛΙ Σ’ ΕΣΒΗΣ’ Η ΑΝΑΤΟΛΗ [Δημητριάδη - Σταυριανός - Παπαδόπουλος]