ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΣΩΣΤΟ, 1950, ΟΡΦΕΑΣ ΚΡΕΟΥΖΗΣ, ΙΩΑΝΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΥΚΑΣ

Iliovasilema sosto, Oefeas Kreouzιs, Ioanna Georgakopoulou, Giorgos Lafkas

Ηλιοβασίλεμα σωστό
την ώρα που νυχτώνει

τραβώ σκυφτός στο δρόμο μου, στο δρόμο μου
καημός με μαραζώνει

τραβώ σκυφτός στο δρόμο μου, στο δρόμο μου
καημός με μαραζώνει

γκρίζα γινήκαν τα μαλλιά
λύγισε το κορμί μου

και το μαράζι ρίζωσε, ρίζωσε
βαθιά μες στην ψυχή μου

και το μαράζι ρίζωσε, ρίζωσε
βαθιά μες στην ψυχή μου

πόνοι με δέρνουνε πολλοί
καημοί με βασανίζουν

και κάθε μέρα που περνά, που περνά
τα νιάτα μου τσακίζουν

και κάθε μέρα που περνά, που περνά
τα νιάτα μου τσακίζουν

[tetiralli]

Το πρωτάκουσα σε ηλικία 18 ετών . Συγκλονιστικα και έκτοτε λάτρεψα τα ρεμπέτικα .

[dimitris]

Είναι τόσο δύστροποι και τόσο ανέραστοι οι σημερινοί καιροί, τόσο όμοιοι μα και τόσο διαφορετικοί από το κλίμα που εισπράττουμε ακούγοντας το τραγούδι και διαβάζοντας την εισαγωγή σου, που μόνο ο χαρακτηρισμός της "πολύ βαθιάς συγκίνησης" μπορεί να εκφράσει κι εκείνο μερικώς, τα συναισθήματά μου για το συγκεκριμένο τραγούδι σ' αυτή την εκτέλεση.

Να 'σαι καλά φίλε Παναγιώτη!
Ως "αντίδωρο" κάτι από το "Άξιον εστί" του Ελύτη που εκδόθηκε το 1959 και περιγράφει πιο λόγια την ίδια εικόνα με το τραγούδι. Αλλά μέσα στο έρεβος της εποχής, υπάρχει και η ανάγκη για την διατύπωση της αισιόδοξης πτυχής με το "Προφητικόν" εκεί που τα όνειρά μας παίρνουν εκδίκηση!

Ἀνάγνωσμα Ἕκτο - Προφητικὸν

Χρόνους πολλούς μετὰ τὴν Ἁμαρτία ποὺ τὴν εἴπανε Ἀρετή μέσα στὶς ἐκκλησίες καὶ τὴν εὐλόγησαν. Λείψανα παλιῶν ἄστρων καὶ γωνιὲς ἀραχνιασμένες τ' οὐρανοῦ σαρώνοντας ἡ καταιγίδα ποὺ θὰ γεννήσῃ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τῶν ἀρχαίων Κυβερνητῶν τὰ ἔργα πληρώνοντας ἡ Χτίσις, θὰ φρίξῃ. Ταραχή θὰ πέσῃ στὸν Ἅδη, καὶ τὸ σανίδωμα θὰ ὑποχωρήσῃ ἀπὸ τὴν πίεση τὴ μεγάλη του ἥλιου. Ποὺ πρῶτα θὰ κρατήσῃ τὶς ἀχτῖδες του – σημάδι ὅτι καιρός νὰ λάβουνε τὰ ὄνειρα ἐκδίκηση. Καὶ μετά θὰ μιλήσῃ, νὰ πῇ: ἐξόριστε Ποιητή, στὸν αἰῶνα σου, λέγε, τί βλέπεις ;

– Βλέπω τὰ ἔθνη, ἄλλοτες ἀλαζονικά, παραδομένα στὴ σφῆκα καὶ στὸ ξυνόχορτο.
– Βλέπω τὰ πελέκια στὸν ἀέρα σκίζοντας προτομές Αὐτοκρατωρων καὶ στρατηγῶν.
– Βλέπω τοὺς ἐμπόρους νὰ εἰσπράττουν σκύβοντας τὸ κέρδος τῶν δικῶν τους πτωμάτων.
– Βλέπω τὴν ἀλληλουχία τῶν κρυφῶν νοημάτων.

Χρόνους πολλούς μετὰ τὴν Ἁμαρτία ποὺ τὴν εἴπανε Ἀρετή μέσα στὶς ἐκκλησίες καὶ τὴν εὐλόγησαν.Ἀλλὰ πρίν, ἰδού θὰ γίνουν οἱ ὡραῖοι ποὺ ναρκισσεύτηκαν στὶς τριόδους Φίλιπποι καὶ Ροβέρτοι. Θὰ φορέσουν ἀνάποδα τὸ δαχτυλίδι τους, καὶ μὲ καρφί θὰ χτενίσουνε τὸ μαλλί τους, καὶ μὲ νεκροκεφαλές θὰ στολίσουνε τὸ στῆθος τους, γιὰ νὰ δελεάσουν τὰ γύναια. Καὶ τὰ γύναια θὰ καταπλαγοῦν καὶ θὰ στέρξουν. Γιὰ νὰ ἐβγῃ ἀληθινός ὁ λόγος, ὅτι σιμά ἡ μέρα ὅπου τὸ κάλλος θὰ παραδοθῇ στὶς μῦγες τῆς ἀγορᾶς. Καὶ θὰ ἀγαναχτήσῃ τὸ κορμὶ τῆς πόρνης μήν ἔχοντας ἄλλο τι νὰ ζηλέψῃ. Καὶ θὰ γίνῃ κατήγορος ἡ πόρνη σοφῶν καὶ μεγιστάνων, τὸ σπέρμα ποὺ ὑπηρέτησε πιστά, σὲ μαρτύρια φέρνοντας. Καὶ θὰ τινάξῃ πάνουθέ της τὴν κατάρα, κατὰ τὴν Ἀνατολή τὸ χέρι τεντώνοντας καὶ φωνάζοντας: ἐξόριστε Ποιητή, στὸν αἰῶνα σου, λέγε, τί βλέπεις;

– Βλέπω τὰ χρώματα τοῦ Ὑμηττοῦ στὴ βάση τὴν ἱερή τοῦ Νέου Ἀστικοῦ μας Κωδικά.
– Βλέπω τὴ μικρή Μυρτώ, τὴν πόρνη ἀπὸ τὴν Σίκινο, στημένη πέτρινο ἄγαλμα στὴν πλατεῖα
- τῆς Ἀγορᾶς μὲ τὶς Κρῆνες καὶ τὰ ὀρθά Λεοντάρια.
– Βλέπω τοὺς ἔφηβους καὶ βλέπω τὰ κορίτσια στὴν ἐτήσια Κλήρωση τῶν Ζευγαριῶν.
– Βλέπω ψηλά, μὲς στοὺς αἰθερες τὸ Ἐρέχθειο τῶν Πουλιῶν.

Λείψανα παλιῶν ἄστρων καὶ γωνιὲς ἀραχνιασμένες τ' οὐρανοῦ σαρώνοντας ἡ καταιγίδα ποὺ θὰ γεννήσῃ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ πρίν, ἰδού θὰ πέρασουν γενεές τὸ ἀλέτρι τους πάνω στὴ στέρφα γῆς. Καὶ κρυφά θὰ μετρήσουν τὴν ἀνθρώπινη πραμμάτεια τοὺς οἱ Κυβερνῆτες, κηρύσσοντας πολέμους. Ὅπου θὰ χορταστοῦνε ὁ Χωροφύλακας καὶ ὁ Στρατοδίκης. Ἀφήνοντας τὸ χρυσάφι στοὺς ἀφανεῖς, νὰ εἰσπράξουν αὐτοί τὸν μιστό τῆς ὕβρης καὶ τοῦ μαρτυρίου. Καὶ μεγάλα πλοῖα θ' ἀνεβάσουν σημαῖες, ἐμβατήρια θὰ πάρουν τοὺς δρόμους, οἱ ἐξῶστες νὰ ράνουν μὲ ἀἀνθη τὸ Νικητή. Ποὺ θὰ ζῇ στὴν ὀσμὴ τῶν πτωμάτων. Καὶ τοῦ λάκκου σιμά του τὸ στόμα, τὸ σκοτάδι θ' ἀνοίγῃ στὰ μέτρα του, κράζοντας: ἐξόριστε Ποιητή, στὸν αἰῶνα σου, λέγε, τί βλέπεις ;

– Βλέπω τοὺς Στρατοδίκες νὰ καῖνε σὰν κεριά, στὸ μεγάλο τραπέζι τῆς Ἀναστάσεως.
– Βλέπω τοὺς Χωροφυλάκους νὰ προσφέρουν τὸ αἷμα τους, θυσία στὴν καθαρότητα
- τῶν οὐρανῶν.
– Βλέπω τὴ διαρκῆ ἐπανάσταση φυτῶν καὶ λουλουδιῶν.
– Βλέπω τὶς κανονιοφόρους τοῦ Ἔρωτα.

Καὶ τῶν ἀρχαίων Κυβερνητῶν τὰ ἔργα πληρώνοντας ἡ Χτισις, θὰ φρίξῃ. Ταραχή θὰ πέσῃ στὸν Ἅδη, καὶ τὸ σανίδωμα θὰ ὑποχωρήσῃ ἀπὸ τὴν πίεση τὴ μεγάλη του ἡλίου. Ἀλλὰ πρίν, ἰδού θὰ στενάξουν οἱ νέοι καὶ τὸ αἷμα τοὺς ἀναίτια θὰ γεράσῃ. Κουρεμένοι κατάδικοι θὰ χτυπήσουν τὴν καραβάνα τοὺς πάνω στὰ κάγκελλα. Καὶ θὰ ἀδειάσουν ὅλα τὰ ἐργοστάσια, καὶ μετὰ πάλι μὲ τὴν ἐπίταξη θὰ γεμίσουν, γιὰ νὰ βγάλουνε ὄνειρα συντηρημένα σὲ κουτιὰ μυριάδες, καὶ χιλιάδων λόγιῶν ἐμφιαλωμένη φύση. Καὶ θά 'ρθουνε χρόνια χλωμά καὶ ἀδύναμα μέσα στὴ γάζα. Καὶ θὰ 'χῃ ὁ καθένας τὰ λίγα γραμμάρια τῆς εὐτυχίας. Καὶ θά 'ναι τὰ πράγματα μέσα του κιόλας ὡραῖα ἐρείπια. Τότε, μήν ἔχοντας ἄλλη ἐξορία, ποῦ νὰ θρηνήσῃ ὁ Ποιητής, τὴν ὑγεία τῆς καταιγίδας ἀπὸ τ' ἀνοιχτά στήθη του ἀδειάζοντας, θὰ γυρίσῃ γιὰ νὰ σταθῇ στὰ ὡραῖα μέσα ἐρείπια. Καὶ τὸν πρῶτο λόγο του ὁ στερνός τῶν ἀνθρώπων θὰ πῇ, ν' ἀψηλώσουν τὰ χόρτα, ἡ γυναῖκα στὸ πλάι τοῦ σὰν ἀχτίδα τοῦ ἥλιου νὰ βγῇ. Καὶ πάλι θὰ λατρέψῃ τὴ γυναῖκα καὶ θὰ τὴν πλαγιάσῃ πάνου στὰ χόρτα καθὼς τοῦ ἐτάχθη.

... Καὶ θὰ λάβουνε τὰ ὄνειρα ἐκδίκηση, καὶ θὰ σπείρουνε γενεές στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!

[kostasfox]

ΜΗΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΦΑΝΗΣΑΝ ΤΟ ΛΑΙΚΟ-ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ??

[maxamico]

Ο Γίωργος Λαύκας που έγραψε τη μουσική ήταν τρομερός μπουζουξής και έφυγε νέος από τη ζωή.


Εδώ με το Μανώλη Χιώτη (παίζει μπουζούκι)