Μόνιμος Κάτοικος feat.Ειρήνη Σταματάκη - Η φωνή [ Music Video ]

Μουσική παραγωγή & Στίχοι: Μόνιμος Κάτοικος
Μίξη: Dj Rico
Mastering: Ταυτισμένος Λάθος
Σκηνοθεσία: Post Modern Prometheus

CAST
Μαρία Αναγνωστοπούλου, Αντώνης Γιαννούλης, Αλεξάνδρα Μπαστάνη, Ελευθερία, Γιάννης Ζαχείλας, Χρήστος Κουλαξίζης, Αχιλλέας Καλαϊτζόγλου

[ΒασιλικήΒ-ωσ]

19 ετων ήμουν όταν το πρώτο άκουσα, πλέον 27 και ανατριχιάζω σαν να το ακούω πρώτη φορά!!!!

[vvilas]

Πότε πέρασαν 8 χρόνια από την μέρα που το άκουσα, νερό πέρασαν! 2020 κανείς??

[AristoKan]

Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο το καταλαβαίνω αυτό το τραγούδι..

[katrinakrvk]

Το πραγματικό νόημα του τραγουδιού προκύπτει από την αναζήτησή του σε βάθος. Αναφέρει το πόσο περίπλοκη μπορεί να γίνει η σκέψη ενός ανθρώπου, λόγω των προσωπικών του συναισθηματων και αξιών.. Το πόσο δύσκολο είναι να βάλεις σε μια τάξη τις σκέψεις σου, ώστε να απαλλαγείς από αυτές και να βρεις λίγη ηρεμία και γαλήνη. Όμως η δυνατότητα αυτή εξαρτάται από το ενδιαφέρον που δείχνεις για τα διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας. Άρα είναι καλό από τη μία να είσαι και λίγο αδιάφορος σε πράγματα που σε θλιβουν, σε θυμώνουν και σε προβληματιζουν;

[Mariana-lyhg]

-Βρίσκομαι εδώ..
-Εδώ ήσουνα πάντοτε..
-Μαζί σου θέλω να είμαι..
-Πώς να είμαι ξεχωριστός από σένα;
-Μην κλείνεις το στόμα..
-Το κλείνω..
- Θα πνιγώ..
-Πρέπει να γίνει για να ηρεμήσω..
-Είμαι ένα κομμάτι σου εγώ...
-Μα είμαι χίλια κομμάτια τι μου λες;
-Άνοιξε τα χείλια και τα μάτι σου και δες...
-Βλέπω πολλά μα προτιμώ τη σιωπή..
-Άσε με να ακουστώ...
-Θα σε αφήσω, μα σε φοβάμαι...

[θεοδώραχρυσοπαίδου]

13 χρόνων όποτε το άκουσα πρώτη φορά και τώρα 24. Ζω Καναδά και όσο το άκουγα, σκέφτομαι πως περνανε τα χρόνια τόσο γρήγορα!!! Κλάμα ❤️

[ΕιρήνηΤσαρκάι-ξο]

Τότε 14 σήμερα 24...πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια. Και πόσα πολλά έχουν αλλάξει γύρω μας!

[DonCorleoneGR]

εξαιρετικοι στιχοι και φωνες. γενικα υπεροχο τραγουδι, το οποιο λιγο πολυ με χτυπαει στην καρδια οντας ανθρωπος με υπεραναλυτικο μυαλο. και ειναι φορες που με βαραινει τοσο πολυ που οσο και να προσπαθω να το αδειασω, αδυνατω. ειναι χαρισμα και καταρα με προσωρινη θεραπεια την μουσικη και το να τα γραφω καπου. 
cheers.

[ktsouras]

Παλικάρι γράφεις Ιστορία. Καλή δύναμη για τη συνέχεια....
Το κομμάτι.... Θεικό!

[Ιστορίες]

ΣΤΙΧΟΙ !

Είναι φορές που ενώ γύρω μου όλα είναι αδιάφορα
Με πιάνω μ’ ένα στυλό στο χαρτί να γράφω διάφορα στο πάτωμα
Αρκούμαι να κοιτάζω στον καθρέφτη για να βλέπω τι θα ήμουν αν δεν ήμουν εγώ
Και τι δε θα ‘δινα για σένα όχι για χάρη μου
Και ας σώσω πρώτα εσένα και μετά το τομάρι μου
Πάλι εγώ κι εσύ σε πάλη εγώ κι εσύ όταν είμαι σε δίλλημα βρίσκεσαι στο κεφάλι μου (σου μιλώ)
Μου μιλάς και μου λες να αποφασίσω όταν το ίσως συνήθως σκέφτομαι και δεν μπορώ να καταλήξω σ’ αποφάσεις, απ’ το εσωτερικό μου βγαίνεις σαν κραυγή ή σαν προτάσεις ή σε μηνύματα
Γυρνάω με φαγωμένα υποδήματα μα υποτίθεται πως οτιδήποτε μας προξενεί χαρά δεν είναι οτιδήποτε καλό οπωσδήποτε
Κανείς, καμιά και τίποτα στα δύσκολα μονάχα εσύ

Βρίσκομαι εδώ, εδώ ήσουνα πάντοτε
Μαζί σου θέλω να ‘μαι, πώς να ‘μαι ξεχωριστός από σενα
Μην κλείνεις το στόμα, το κλείνω, θα πνιγώ
Πρέπει να γίνει για να ηρεμήσω λίγο
Είμαι ένα κομμάτι σου εγώ
Μα είμαι χίλια κομμάτια, τι μου λες;
Άνοιξ’ τα χείλια και τα μάτια σου και δες
Βλέπω πολλά μα προτιμώ τη σιωπή
Άσε με να ακουστώ
Θα σε αφήσω μα σε φοβάμαι φωνή μου ώρες ώρες
(x2)

Και είσαι εδώ στους ψίθυρους ή όταν φωνάζω, όταν λέω λίγα, όταν πλεονάζω
όταν ορκίζομαι ή όταν τάζω
Να ζω ή να πεθαίνω τ’ απογεύματα που με βρίσκουνε μονάχο;
Καθημερινά παλεύω το δίκιο μου να βρω, τα αγαπημένα μου πρόσωπα σε κάδρα μα όχι εσύ, εσύ είσαι εξαίρεση
Ελεύθερη που να σε κρατήσουν κλουβιά
Απ’ το μπαλκόνι μου στον ουρανό βουτιά για να ξεφεύγω
Κάνω μια βόλτα μες στο κέντρο σε χάνω μέσα στην πολυκοσμία μα θα σε βρω
Ένα τριαντάφυλλο στο πέτο στο ραντεβού μας θα έχω
Μικρού μήκους οι ζωές μας σαν έργο
Σ’ ακούω δε σε βλέπω ον ανύπαρκτο
Όσο το θάνατο φοβάμαι εσύ φοβάσαι τον αντίλαλο να μην χαθείς σ’ αυτόν
Στην ησυχία την κραυγή έχεις αντίπαλο μα όλο λες να φύγεις μακριά και όλο βρίσκεσαι εδώ

Βρίσκομαι εδώ
Εδώ ήσουνα πάντοτε
Μαζί σου θέλω να ‘μαι
Πώς να ‘μαι ξεχωριστός από σενα
Μην κλείνεις το στόμα
Το κλείνω
Θα πνιγώ
Πρέπει να γίνει για να ηρεμήσω λίγο
Είμαι ένα κομμάτι σου εγώ
Μα είμαι χίλια κομμάτια, τι μου λες;
Άνοιξ’ τα χείλια και τα μάτια σου και δες
Βλέπω πολλά μα προτιμώ τη σιωπή
Άσε με να ακουστώ
Θα σε αφήσω μα σε φοβάμαι φωνή μου ώρες ώρες
(x2)

[dariomajin]

Θυμάμαι το πρώτο άκουσα την ημέρα που βγήκε... Εκείνη η μέρα έμεινε στην ιστορία....
Ακόμη και σήμερα... Ανατριχιαστικό!!!!
Ένα κλασικό ΡΑΠ κομμάτι που λίγοι
Ελευθερία σε όλες τις φωνές που
Αγάπη μόνο ❤❤❤

[eritsidisp]

Για τα υπανάπτυκτα μυαλά, τις ντίβες και όσους άλλους δεν κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται το τραγούδι.

[τοαυγοτάραχο]

το τραγούδι και πάλι δεν έχει κανένα ερωτικό στοιχείο...οι περισσότεροι έχουμε μιλήσει με αυτή τη φωνή που είναι μέσα μας, που άλλες φορές μας μπερδεύει άλλες μας οδηγεί εκεί που πρέπει...Μιλας με ανθρώπους καθημερινά και μετά με τη δική σου φωνή παλεύειες με το καλό και το κακό να βρείς την άκρη σου και να επιλέξεις τη δική σου πορεία.Μπράβο στο παιδί που γράφει τέτοια τραγούδια και μπορούμε να καταλαβαίνουμε αυτά ακριβώς τα μυνήματα και να τον έχουμε σαν παράδειγμα εμείς οι (μικροί) που δεν μπορούμε να προσφέρουμε τίποτα....

[HellenicWarrior]

Ανατριχιαστική η φωνή της! Το ακούω ξανα και ξανά μόνο για να ακούω την Ειρήνη!

[AthinaStar]

γιατί αργησα να ανακαλυψω τοσα χρόνια αυτή τη κομματαρα;

[antonispaul]

οπως ακουγα το κομματι μου φανηκε κατι περιεργο στο ιντρο, το εβαλα να παιξει αναποδα και ακουγεται μια ψιθιριστη φωνη που λεει: can you keep a secret? I will allways be with you. Το περιεργο ειναι πως το κομματι ειναι διαφορετικο στον δισκο και λειπει η φωνη.... με εκανε να σκευτω

[mwinfy]

Το ξέρεις που ακόμα σε ακούμε έτσι????

[jonijohn]

aftos o rico thimizei epoxes nevma sta 90's
kai edo kai sto treno..respect

[prwtoporos]

Δεν περίμενα να το βρω μετά από τόσα χρόνια το τραγούδι, μου ξύπνησε αναμνήσεις!
Ξέχασα την υπαρξή του αλλά θυμάμαι ακόμα τους στοίχους!

[giwrgosgkolfis]

"Βρίσκομαι εδώ", 2020.... πόσοι ακόμα?