Αιμιλία Ζήκα

Καλώς ήρθατε στην προσωπική μου ιστοσελίδα!

Ως ψυχίατρος – ψυχοθεραπεύτρια αναλαμβάνω τη διάγνωση και αντιμετώπιση των ψυχοπαθολογικών προβλημάτων των ενηλίκων, όπως:

Συναισθηματικές Διαταραχές (κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, κυκλοθυμία, δυσθυμία)
Αγχώδεις Διαταραχές (κρίσεις πανικού, αγοραφοβία, διαταραχή γενικευμένου άγχους, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, άγχος υγείας, κ.α.)
Ψυχωσικές διαταραχές (Σχιζοφρένεια, παραληρητική διαταραχή, σχιζοσυναισθηματική διαταραχή)
Διαταραχές ύπνου
Άνοιες (τύπου Alzheimer, άνοιες σε έδαφος οργανικότητας, άλλες αμνησιακές διαταραχές)
Εξαρτήσεις (κατάχρηση/ εθισμός στο αλκοόλ, συμπεριφορικές εξαρτήσεις)
Διαταραχές πρόσληψης τροφής
Διαταραχές προσωπικότητας
Διαταραχές συμπεριφοράς
ΔΕΠΥ

Εκτός των ανωτέρω έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τις ψυχοσεξουαλικές διαταραχές, οι οποίες κάποιες φορές προκύπτουν ως συνέπεια προβλημάτων στην σχέση ή, σε άλλες περιπτώσεις, αφορούν σε καθαρά σεξουαλικές δυσκολίες του ενός ή – πιο συχνά – και των δύο συντρόφων.



Η αντιμετώπιση των καταστάσεων αυτών γίνεται με βάση το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο για την προσέγγιση της ψυχικής διαταραχής.

Το μοντέλο αυτό υποστηρίζει ότι η γένεση αλλά και η παράταση και υποτροπή των ψυχικών νόσων εξαρτάται από παράγοντες βιολογικούς (όπως είναι τα γονίδια), ψυχολογικούς (τραύματα, ψυχοπιεστικά γεγονότα) και κοινωνικούς (σχέσεις με σύντροφο, γονείς και άλλα σημαντικά πρόσωπα στο περιβάλλον του ατόμου).

Το μοντέλο αυτό ήρθε να παρεκτοπίσει το προγενέστερο βιοΐατρικό μοντέλο, σύμφωνα με το οποίο η αιτιοπαθογένια της ψυχικής – αλλά και κάθε άλλης – διαταραχής τοποθετείται στο σώμα, σε καθαρά βιολογικό επίπεδο, και επομένως εκεί πρέπει να εστιαστεί οποιαδήποτε προσπάθεια ίασης.

Τα τελευταία χρόνια η συμμετοχή ψυχικών παραγόντων στη νόσο θεωρείται δεδομένη για κάθε παθολογική διαταραχή, ακόμα και γι αυτές που αρχικά φαίνονται “καθαρά” σωματικές, όπως πχ μία μικροβιακή λοίμωξη – η επίδραση της ψυχολογίας στη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, και επομένως στην ικανότητα του οργανισμού να αντιμετωπίζει μολυσματικούς παράγοντες, από ελάχιστους αμφισβητείται πλέον.

Έτσι, η παρέμβαση πρέπει να είναι βιολογική, με τη χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής (όταν και εάν αυτό είναι απαραίτητο), ψυχολογική, με τακτικές ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες, καθώς και κοινωνική, η οποία μπορεί να αφορά από μία απλή ενημέρωση στο περιβάλλον του ατόμου που έχει το πρόβλημα (στον/στην σύζυγο, τους γονείς και άλλα σημαντικά πρόσωπα) μέχρι μία πιο ολοκληρωμένη ψυχοθεραπευτική διαδικασία που θα αφορά σε όλη την οικογένεια, πάντα με τη σύμφωνη γνώμη και τη συμμετοχή του ασθενούς.



Τα παραπάνω δεν αποτελούν προκατασκευασμένη λύση για όλα τα προβλήματα, αλλά εξατομικεύονται ανάλογα με τις ανάγκες και τις προτεραιότητες του ασθενούς. Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να επιθυμεί να λάβει φαρμακευτική αγωγή χωρίς να εμπλακεί σε ψυχοθεραπεία, κάποιος άλλος να ψάχνει λύσεις στα προβλήματα που τον απασχολούν αλλά χωρίς φάρμακα, ενώ ένας άλλος να έχει ανάγκη να δουλέψει τη σχέση του με τον/την σύντροφο ή κάποιο μέλος της οικογένειάς του σε μία θεραπεία ζεύγους ή οικογενειακή θεραπεία χωρίς αγωγή ή ατομικές συνεδρίες.



Με την ιδιότητα του ψυχιάτρου μπορώ να βοηθήσω με την επιλογή και τη συνταγογράφηση της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής, ενώ με την ιδιότητα του ψυχοθεραπευτή αναλαμβάνω την ψυχοθεραπεία (γνωσιακή – συμπεριφορική / συστημική – οικογενειακή) όποτε συμφωνήσουμε με τον ασθενή ότι αυτή είναι η πιο κατάλληλη αντιμετώπιση των προβλημάτων του.


Σε κάθε περίπτωση η επιλογή για το θεραπευτικό πλάνο είναι μία απόφαση που παίρνουμε από κοινού με τον ασθενή και μπορεί να τροποποιηθεί όσες φορές χρειασθεί προκειμένου να εξασφαλίσουμε ότι η θεραπεία θα είναι μία συνεχής πορεία βελτίωσης!