Βλάχικο γλέντι στο Πνευμ. Κέντρο Δήμου Αθηναίων - 3/3

Σκηνές από το αξέχαστο εκείνο απόγευμα της 14ης Μαϊου 2010, στην αίθουσα Αντώνης Τρίτσης του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων επί της οδού Ακαδημίας, όπου οι Τζουρτσιώτες Ασπροποτάμου, σε συνεργασία με τους Γαρδικιώτες, τους Μουτσιαρίτες, τους Πολυθεάτες και τους Κουτσουφλιανίτες της Αθήνας παρουσίασαν το βιβλίο «Ο Ασπροπόταμος στο χώρο και στο χρόνο», τα πρακτικά δηλαδή του 9ου Συμποσίου Ιστορίας, Λαογραφίας, Βλάχικης μουσικής και χορού που είχε λάβει χώρα στα χωριά μας (α λόκου λα νόστρου) το Μάιο του 2007.

Oμιλητές της εκδήλωσης οι Κύριοι Γιώργος Παπασωτηρίου (δημοσιογράφος, διευθυντής της «Βραδυνής», Δημήτριος Παπαχρήστος (δημοσιογράφος, συγγραφέας), αντιπρόσωπος της Κυρίας Αικατερίνης Πολυμέρου-Καμηλάκη (διευθύντριας του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών), Γιώργος Σταματόπουλος (διεθυντής της «Ελευθεροτυπίας», συντονιστής δε ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας, Κος Ευάγγελος Γρ. Αυδίκος. Μετά την λήξη των ομιλιών, νέοι μουσικοί, τρικαλινοί της Αθήνας, ξεσήκωσαν τον κόσμο με τα τραγούδια τα δικά μας, τους σκοπούς της ψυχής μας, που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά μας. Στο κλαρίνο ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΧΑΤΖΗΛΥΜΠΕΡΗΣ, στο λαούτο-τραγούδι ο ΑΧΙΛΛΈΑΣ ΧΑΧΆΜΗΣ, στο ντέφι-τραγούδι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΑΚΑΛΟΣ. Το συγκεκριμένο απόσπασμα ακούμε το «Για μένα βρέχουν τα βουνά», το «Μαντίκου Νίκα», ένα μέρος από το «Βίνι ουάρα σι φουτζίμ» και τον κλασσικό «Συμπέθερο» και οι διάδρομοι του Πνευματικού Κέντρου γεμίζουν χρώμα...

Ειδικά σε εποχές κρίσης ιδεών, αξιών, θεσμών, κρίσης της ίδιας μας της ταυτότητας και της κοσμοθεωρίας, αυτά τα ανταμώματα από καρδιάς, αυτή η αναβίωση στιγμών από τα παλιά με ιδιαίτερη ουσία και σημασία, ακόμα και σε μας τους νεότερους που δεν βιώσαμε την παράδοση ως καθημερινότητα, νομίζω δίνουν πνοή και θάρρος για την -κατά γενική ομολογία- δύσκολη πορεία μας στο μέλλον, σε καιρούς χαλεπούς. Όσο απαισιόδοξος κι αν είναι κανείς, όσο κι αν απογοητεύεται από τον κατήφορο που έχει πάρει η χώρα σε όλους τους τομείς, διαπιστώνει, μέσα από τέτοιες στιγμές, την τεράστια δύναμη που κρύβεται στην παράδοση και την ιστορία μας, στις απλές μα σοφές επιταγές του λαού μας, στο ίδιο μας το κύτταρο. Αυτά μας έμειναν. Ή μάλλον ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΑ ΕΙΧΑΜΕ, αλλά δεν το ξέραμε. Ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω. Γελαστήκαμε, πιστέψαμε στην υλική ευδαιμονία, λατρέψαμε το χρήμα και θεοποιήσαμε αγαθά ξένα προς το είναι μας, φτιάξαμε έναν κόσμο ιδεατό και κάλπικο. Έναν κόσμο δυτικότροπο. Γιατί όμως; τι ανάγκη τον έχουμε; έχουμε το δικό μας. Και θα επιστρέψουμε σ' αυτόν για να βρούμε τον πραγματικό εαυτό μας.