Razo - Ποίημα μικρό | Poihma mikro (official lyric video)

#Razo #poihmamikro #lowbap #hiphop #BasementSoul

LINKS:

Στίχοι- Παρουσίαση : Razo
Κιθάρα: Razo
Παραγωγή: Basement Soul

ΣΤΙΧΟΙ:
ΠΟΙΗΜΑ ΜΙΚΡΟ
Ποίημα μικρό θα σου αφήσω
Με φως σκοτάδι θα σε σβήσω
Θα ‘χει όνειρα κεντημένα
Ανθούς από αστέρια φερμένα

Κέντησα όνειρα στου χρόνου την πλάτη
Βγαλμένα από του νου τη θολή μου κρυψώνα
Στην ασάφεια είχα κλείσει το μάτι
Για τη δίψα μου αρκούσε μια σταγόνα

Για λίγο μόνο, το φως να προφτάσω
Να χάσω όσα έχω και μετά να ξεχάσω
Να λυγίσω, το μηδέν ν’ ακουμπήσω
Να κλείσω το δάκρυ, σ ένα άσμα από πίσω

Ή ν΄ αφήσω ότι γίνεται πριν να το συνηθίσω
Πριν θελήσω τη σελίδα με οργή να γυρίσω
Πριν χαρίσω στην ντροπή μου το ίσο
Είχα βρεθεί σ’ ένα ήλιο που είχε ίσκιο

Και πως το ανέγγιχτο, ξανά να αντικρύσω;
Τα καινούργια μου δεσμά προσπαθώ να λύσω
Στο Ανέλπιστο ξανά θα μιλήσω
κι ας μου κρύβει τον ορίζοντα του πόνου το γείσο

Το μυαλό θα οπλίσω, δε γυρίζω πίσω
Χασκογελάν αυτοί που θα ήθελαν να σβήσω
Μα εγώ θα ζήσω, εδώ θα πολεμήσω
Θα κόψω απ’ το μηδέν ένα κόμπο και θ΄ αρχίσω

Κι αν δειλιάσω, σπάσω ή ραγίσω
Ένα ποίημα μου μικρό, όμηρο θα σ’ αφήσω
Με καμάρι από ντροπή θα σιγήσω
Και θα φύγω προτού με μισήσω
------------------------------------------------------------------------------------
Ποίημα μικρό θα σου αφήσω
Με φως σκοτάδι θα σε σβήσω
Θα ‘χει όνειρα κεντημένα
Ανθούς από αστέρια φερμένα

Ζωή από αγάπη γιομάτη
Πάνω στου χρόνου την πλάτη
Από αστρόφερτους κόσμους
Το φως κουβαλάνε στους ώμους

Κέντησα όνειρα στου χρόνου την πλάτη
Βγαλμένα από του νου τη θολή μου κρυψώνα
Στην ασάφεια είχα κλείσει το μάτι
Για τη δίψα μου αρκούσε μια σταγόνα

Απαρατήρητη, η κομμένη μου ορμή
Κρύο ρεύμα διαπερνά όλο μου το κορμί
Κι η σιωπή, πάντα εκεί, υγρή φυλακή
Να τα κάνει όλα κόσκινο, καραδοκεί

Ήταν ανέφικτο ή ένα ψέμα αληθινό
Ένας λόγος παραπάνω την αγάπη θρηνώ
Μια χαρακιά μ’ αίμα στο παντοτινό
σα να 'ταν παραμύθι στριφνό κι αλλοτινό

Ήταν αγέννητο ένα χνούδι τρυφερό
Αταξίδευτο σκαρί στον κακό τους τον καιρό
Ήταν απέριττο, όχι απλό μα λιτό
Κάποιο νόημα που χάθηκε μες το αναφιλητό

Γι’ αυτό κι εγώ που πήρα φόρα, τώρα δε σταματώ
Στο φανέρωμα το λόγο διακρίνω κι απαιτώ
Απ’ τον ίδιο αυτό, σακατεμένο μου εαυτό
Να σκεφτώ, να γευτώ ότι κι αν ονειρευτώ

Να ‘χει χρώματα που αγάπησα, που ψάχνω να βρω
Τα βιώματα που χάρισα, αυτά που καρτερώ
Να ‘χει στρώματα πολλά απ’ το γαλάζιο ουρανό
Κι ένα λουλούδι ανθισμένο στην κορφή, στο βουνό