As students Σαν Φοιτητές  Alexander Melidoniotis Αλέξανδρος Μελιδονιώτης

As Students…

My soul, my reason unsettled
on cold rainy November nights
The longest night in my dreams shines a light
Again, on the memories of a forgotten sacrifice.

They tell me of a people and a nation united in love
Always struggling, never bending the knee
to evil and foreign powers.

As students, we barricaded ourselves, in the Polytechnic
To be heard, to shout and change whatever we could.
I saw people abandoning work, leaving their offices
The young, the old and children inside the Polytechnic.

As students, we spoke, as students, we discovered
The reason that united us and together we held hands,
We climbed the gates and forward we rushed
Without fear, our voice united was heard: FREEDOM

As students, unmoved, we stood in the face of fear.
Thousands of faces, thousands of colours
Driven by hate and rage
We left our mark on the tanks
All of us students, forever doomed.

As students, we crushed the tanks, with our bare hands covered in blood
Sacred sacrifice, and …the Polytechnic still stands.
The temple still stands: Democracy your enemies exterminated.
In the night, they ran for cover
And as far as they could they scattered.

The night passed and the festivities began.
The schools full and the faces joyful.
Hundreds passed by the gates.
Hundreds “honoured” the students.

No-one has been to the gates.
No-one has honoured the students.
No-one is inside the Polytechnic.
No-one cares about you -what Democracy?
They are too busy, barricaded in their offices.

If as students we fought
As students we struggled.
As students.


Σαν Φοιτητές

Ανήσυχη η ψυχή και η λογική μου,
τις βροχερές και κρύες νύχτες του Νοέμβρη.
Η πιο μεγάλη νύχτα στα όνειρά μου γύρισε,
ξανά τις αναμνήσεις μιας θυσίας φώτισε.

Ήτανε λέει πρόσωπα ενωμένα, ένας λαός αγαπημένος,
πάντα να πολεμά, ποτέ σκυμμένος,
ποτέ απ ’το κακό και ξένους κυριευμένος.

Σαν φοιτητές κλειστήκαμε, μες το Πολυτεχνείο,
για ν΄ακουστούμε, να φωνάξουμε και ότι αν γίνεται ν’αλλάξουμε.
Είδα ανθρώπους να σηκώνονται από τη δουλειά,
να αφήνουν το γραφείο,
νέοι, γέροι και παιδιά, μες το Πολυτεχνείο.

Σαν φοιτητές μιλήσαμε, σαν φοιτητές γνωρίσαμε,
τον λόγο που ενωθήκαμε και όλοι μαζί πιαστήκαμε,
στα κάγκελα ανεβήκαμε να ορμήσουμε·
δεν φοβηθήκαμε, με μια φωνή ακουστήκαμε: ΕΛΕΥΘΕΡΙΆ.

Σαν φοιτητές σταθήκαμε και δεν σαλέψαμε
σαν είδαμε τον τρόμο.
Χιλιάδες πρόσωπα, με χίλια χρώματα,
από μίσος και οργή ορμώμενα,
στα τανκς χαράχτηκαν,
όλους εμάς τους φοιτητές, αιώνια καταράστηκαν.

Σαν φοιτητές διαλύσαμε τα τανκς, χέρια γυμνά και ματωμένα.
Θυσία ιερή, και το Πολυτεχνείο στέκει ακόμα.
Ακόμα στέκει ο ναός· Δημοκρατία οι εχθροί σου αφανίστηκαν,
μέσα στη νύχτα ξέφυγαν και μακριά σκορπίστηκαν.

Η νύχτα πέρασε και η γιορτή ξεκίνησε.
Σχολειά γεμάτα και πρόσωπα χαρούμενα.
Εκατοντάδες πέρασαν από τα κάγκελα,
εκατοντάδες «τίμησαν» τους φοιτητές.

Κανείς δεν πέρασε από τα κάγκελα.
Κανείς δεν τίμησε τους φοιτητές.
Κανείς δεν είναι μες το Πολυτεχνείο.
Κανείς δεν νοιάζεται για σένα- ποια Δημοκρατία;
είναι πολλή η δουλειά, κλειστοί μες το γραφείο.

Σαν φοιτητές αν πολεμούσαμε,
σαν φοιτητές αγωνιζόμασταν,
σαν φοιτητές.