Στους δρόμους και στις απεργίες (Go out on strike)

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε στα μίντια τον εμπαιγμό μας σαν εργατική τάξη, με την κυβέρνηση να δίνει δήθεν σκληρές μάχες με τους θεσμούς σε ένα παιχνίδι που είναι ήδη στημένο. Αυτή τη φορά το φλέγον ζήτημα που τίθεται για την εκταμίευση της δόσης είναι η αναθεώρηση του συνδικαλιστικού νόμου – ενός συνδικαλιστικού νόμου που είχε ψηφιστεί εν μέσω αγώνων των εργατών την περίοδο της μεταπολίτευσης και αποτέλεσε ένα μεγάλο κεκτημένο των εργαζομένων της εποχής. Αυτά τα δεδομένα για εμάς προσπαθούν να τα αναιρέσουν, καταστρατηγώντας και τα ελάχιστα εναπομείναντα μέσα υπεράσπισής μας απέναντι στην εργοδοσία.

Είναι προφανές ότι, με τη δικαιολογία της κρίσης, κράτος και αφεντικά δημιουργούν ένα φτηνό εργατικό δυναμικό, καταργώντας διεκδικήσεις και δικαιώματα που κερδίθηκαν με αίμα. Ξέρουμε πολύ καλά ότι πίσω από τη λέξη ‘ανάπτυξη’ κρύβεται η πειθάρχηση των εργαζομένων ώστε να γλυκαθούν ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές και να φέρουν την ευημερία στις τσέπες τους ενώ παράλληλα θα αυτοπροβάλλονται ως ευεργέτες.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μέσα από σωματεία βάσης μπορούν να δημιουργηθούν εστίες αγώνα, έξω από τα στενά όρια του κυρίαρχου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και γι’ αυτό επιδιώκουν την καταστολή των εργατικών διεκδικήσεων.
Βιώνουμε την καταπίεση και την εκμετάλλευση κάθε μέρα στη δουλειά. Άγχος, κούραση, υποτιμητική συμπεριφορά από πλευράς αφεντικού, και στο τέλος του μήνα δε μας μένει δεκάρα στην τσέπη. Επιπλέον οι συνθήκες ασφαλείας στους χώρους εργασίας πάνε περίπατο, όπως διαπιστώνουμε και από τις πρόσφατες εργατικές δολοφονίες σε μετρό, μικέλ, everest. Κάθε μέρα μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν θα είμαστε οι επόμενοι. Τέλος με το φάντασμα της ανεργίας να πλανάται και τις ατελείωτες ουρές έξω από τον ΟΑΕΔ να γίνονται καθημερινός εφιάλτης, η τρομοκρατία των αφεντικών μας αναγκάζει να χάνουμε και την ελάχιστη αξιοπρέπειά μας.
Η υπάρχουσα συνθήκη μας δίνει δύο επιλογές: Να αργοπεθαίνουμε μίζεροι μες στην καθημερινότητα ή να σηκώσουμε κεφάλι και να αγωνιστούμε απέναντι στην εκμετάλλευση, απέναντι στην οργανωμένη επίθεση των αφεντικών προς τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες. Αφού πλέον δεν μας έχει απομείνει τίποτα, το μόνο που μένει είναι να εναντιωθούμε συλλογικά απέναντι σε αυτούς που μας καταδίκασαν στην εξαθλίωση.
Είμαστε αναγκασμένοι να βγούμε στο δρόμο να απαντήσουμε στις επιταγές του κεφαλαίου. Να απαιτήσουμε υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, μείωση του ορίου των απολύσεων, κατάργηση του υποκατώτατου μισθού, επαναφορά των τριετιών, καλύτερες και ασφαλέστερες συνθήκες εργασίας. Να παλέψουμε ενάντια στην μαύρη εργασία, να διεκδικήσουμε επιδόματα για ανέργους. Οφείλουμε να βγούμε με επιθετικά προτάγματα στο δρόμο, μέσα από μαχητικά σωματεία βάσης στους χώρους δουλειάς. Να ξανακάνουμε τον συνδικαλισμό επικίνδυνο για τα αφεντικά, μακριά από τους εργατοπατέρες-γραφειοκράτες συνδικαλιστές (ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ). Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

ΕΣΕ Θεσσαλονίκης