Θάψτε τους νεκρούς

Παράσταση του θεατρικού εργαστηρίου της ΦΕΞ.
Περιλαμβάνει αφίσα, πρόγραμμα, φωτογραφίες ηχητικό υλικό και video αποσπάσματα από την παράσταση που δόθηκε στις 15 και 16 Φεβρουαρίου του 1997 στο Δημοτικό θέατρο Ξάνθης.

Εμφανίζονται :Θανάσης Κατζελάκης, Θεολόγης Βαταμίδης, Δημήτρης Κατζελάκης, Χριστόφορος Μαλικιώσης, Γιάννης Γκορόγιας, Γιάννης Πατσιατζής, Ρούλα Σεχλίδου, Ελένη Τσιάνη, Γιάννα Μερτζιανίδου, Βίκη Καζαντζή, Δεσποινα Διγγόλη, Μαρία Λάμπρου, Νατάσσα Μεταλλινού, Αθανασία Παπακωνσταντίνου, Βαγγέλης Σερεσλής, Μαρία Γκράτσιου, Σταματούλα Δουλγεράκη, Έφη Γιαχαρά, Αριστέα Καλλίδου, Στέλλα Τριανταφυλίδη, Θωμάς Μανζταρίδης, Νούλα Παπαευαγγέλου, Μαρία Αμάρι, Γεωργία Καραγκιοζίδου, Γιάννης Λεμπέσης, Κέλυ Κανδυλή
Όλγα Παπαδοπούλου, Σοφία Μπαλτατζή, Ναταλία Χατζηαποστόλου, Μαρίνα Μαντζίρη, Μάρθα Αρναούτογλου, Νατάσσα Βακιάνη, Βαρβάρα Αλεξανδρή, Γιώργος Ηλιάδης.
Επεξεργασία Ήχου: Βαγγέλης Παρασχίδης, Τίτος Λαμψίδης
Κινησιολογία: Μαρία Λάμπρου
Μουσική: Philip Glass (mishima), Φώτης Κοντός
Σκηνικά: Αλέξανδρος Δημητριάδης
Κουστούμια: Έρα Μεταξά
Μακιγιάζ: Γιάννης Σουμπέκας
Φωτισμοί: Κώστας Κοντόπουλος
Μετάφραση: Γιώργος Σεβαστίκογλου
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Πασχάλης Ξανθόπουλος
Οργάνωση Παραγωγής: Ρούλα Σεχλίδου, Ελένη Τσιάνη
Παραγωγή: «οδός ονείρων» © 1997

σχετικά με το έργο ...
... το έργο είναι μια συμβολική παράσταση μιας παράλογης πράξης, που αναζητεί σε κάθε πραγματικότητα τις νέες του αξίες, τις βαθύτερες του αιτίες.
Η πάλη του ανθρώπου με τη φύση είναι μια πανάρχαια ιστορία που στηρίζεται στη δυναμική του ανθρώπου και τη σχέση του μ΄ αυτήν. Η πάλη του ανθρώπου με τον άνθρωπο είναι και αυτή μια ιστορία που πηγάζει από τη μυστικιστική και παράλογη σχέση του ανθρώπου απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Τα τέλματα που θέτει ο ίδιος και τα αναπάντητα ερωτήματα που αναζητεί εσκεμμένα, είναι ένας άνισος αγώνας που δεν κερδίζεται ούτε με τις θυσίες.
Το αυστηρό απόλυτο και η αναζήτησή του είναι η φλόγα της ζωής και αν το μαύρο, ο θάνατος απλοποιεί τα πράγματα τότε μια θυσία δεν «σημαίνει αφανισμό του τραγικού ούτε εξάλλου και τη μεγένθυση του, διότι είναι αυστηρά απόλυτο. Σημαίνει απλά πως γίνεται αντιληπτό μέσα από τον θάνατο, ο οποίος είναι από μόνος του τραγικός. Να γιατί κάθε θυσία είναι και μια δοκιμασία όχι μόνο για το θύμα αλλά επίσης και για εκείνον που παρευρίσκεται σ΄ αυτήν: μια δοκιμασία που πρέπει να υποστεί! Όχι δεν γίνεται να κάνεις το θάνατο να πεθάνει..»
Στην παράσταση η φυσιολογική κατάληξη μετατρέπεται σε μια θυσία (όνειρο). Γίνεται δοκιμασία που πρέπει κανείς να υποστεί. Η πραγματικότητα μεταφράζεται με διαφορετικές οπτικές κι ο θεατής αναγνωρίζει τις δικές του αντιλήψεις. Δομεί την ύπαρξη του μέσα στο θεατρικό χώρο, με τη μορφή και το ύφος που επιλέγει ο ίδιος ως πράξη της δικής του συμμετοχής, μέσα στον ευρύτερο χώρο. Αντλεί και πραγματώνει τις νέες αξίες ως άτομο και ως κοινωνικό ον σύμφωνα με τους όρους που του επιβάλλονται. Το τέλος δεν υπάρχει, είναι μια φυσιολογική κατάληξη, αν μπορεί να θεωρήσει κανείς πλέον του τι είναι φυσιολογικό, σ΄ αυτήν την παράλογη και τόσο σύντομα εναλλασσόμενη πραγματικότητα. Πασχάλης Ξανθόπουλος Ξάνθη 1997

* Ζαν- Κλωντ Βιλλαίν «Ο Δον Ζουάν, Ο Βαν Γκογκ και ο Ταύρος» μετ. Κωνστάνς Δημά