Η ουρά του αλόγου - Τhe tail of the horse (Θανάσης Παπακωνσταντίνου) [Piano-Guitar-Cajón-Jaw harp]

Ακούστε την διασκευή μου στο "Η ουρά του αλόγου" (Θανάσης Παπακωνσταντίνου) 💖
Listen to my rendition to the "The tail of the horse" (Thanasis Papakonstantinou) 💖

Σύνθεση του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Πρώτη εκτέλεση από την Φένια Παπαδόδημα στο άλμπουμ “Το μαντήλι της νεράιδας” μουσικές εκδόσεις Lyra, 2000.
Το 2012, το τραγούδι διασκευάζεται από τον Γιάννη Χαρούλη στο άλμπουμ “Μαγγανείες”, μουσικές εκδόσεις ΕΜΙ, 2012.

Composed by Thanasis Papakonstantinou.
Premiere performance by Fenia Papadodima in the album “To mantili tis neraidas”, by Lyra label, 2000.
In 2012 the song was published again by Giannis Haroulis in the album “Maganies”, by EMI label, 2012.

℗ 2000 – Lyra
℗ 2012 – ΕΜΙ

Στίχοι:
Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του.
Που να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.

Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο.

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες,
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.

«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις».

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν,
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.

Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα,
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.

Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι.
Την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.

Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν' παρακάλια.
Ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.

«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι.

Και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.

Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει,
κι ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.

Lyrics:
The rider had the horse in his heart.
Where could he find a better friend to tell his secrets to.

He fed him wild barley, four-leafed clover,
he had decorations on his saddle of shining shell.

It was white, all white, it was fast and smart,
it galloped on the naked mountains and strayed from the shade.

But one ill-fated day, beneath a fig tree,
it came across a snake which gave its bite.

Only five minutes later, but as if centuries had passed,
the rider is mourning its death and is caressing its flanks.

“My companion, confide in me; where are you going?
Let’s make a vow. In time I will find you or you will find me.”

He returns with his head down low, to his house, and opens the door,
he nails the windows shut and starts drinking.

Meanwhile, the vultures gathered around the horse,
leaving only the tail and its skeleton.

A craftsman was passing by, who had learned in Kremona,
how to make fiddles and violins which would last for years.

He saw the hair of the tail, white and silky,
he took it and made bows out of it, one by one.

It took the young man two months to open the window,
on a Tuesday, the first day of the month, he goes out to the fair.

There were lute-players who wanted to be asked to play,
and a violin player who turned heads.

“Health and joy to the fiddler. I will give you lots of money.
I want to hear the good stuff, maybe I will feel lighter.”

Ten times he passed resin over the bow,
he placed his instrument to his chin with pride.

And as he began to bow, up and down,
he turned the world upside down, put the earth on the plate.

The man throws handfuls of money, and dances,
a whinny is heard and he loses his mind.

Follow on Instagram @nick_grenda
Enjoy!