Οδυσσέα Ελύτη, Το μονόγραμμα | Odysseas Elytis, The Monogram

Ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, Το μονόγραμμα
Poem: The Monogram from Odysseas Elytis
Mixing: Aleh Micronaut

disclaimer: I do not own the song or the image, I have no association with the artist. for educational purposes only

ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.
ΙV.
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς
Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς

[imagineophelia]

III
Like so I speak of you and me

Because I love you and in love I know
How to enter in like the full moon
From everywhere, about your small foot in the boundless sheets
How to pluck the jasmine–and I have the power
To blow the wind and take you in sleep through the moon’s passages and the sea’s secret colonnade
–Hypnotized tree of silvering spiders

The waves have heard of you
How you caress, how you kiss
Around the neck, around the bay
How you whisper the “what” and the “eh”
Always we the light and the shadow

Always you the little star and always I the dark vessel
Always you the harbor and always I the light shining from the right
The wet jetty and the glint on the oars
High on the vine-laden house
The bound roses and cooling water
Always you the stone statue and always I the shadow that grows
You the hanging shutter and I the wind that blows it open
Because I love you and I love you
Always you the coin and I the worship that gives it value

So much the night, so much the humming in the wind
So much the mist in the air, so much the stillness
Around the despotic sea
Heavenly arch full of stars
So much your faintest breath

That I no longer have anything else
Within these four walls, this ceiling and floor
But to call for you and for my own voice to hit me
To smell your scent and for people to fear
Because people can’t bear the untried
And foreign and it’s early you hear
It’s early still in the world my love

To speak of you and me.
IV

It’s early still in this world, do you hear me
They haven’t tamed the beast, do you hear me
My wasted blood and sharp, hear me, knife
Like a ram running across the heavens
Breaking the tails of comets, hear me
I am, hear me
I love you, hear me
I hold you and I take you and I dress you
In the white gown of Ophelia, hear me
Where do you leave me, where do you go and who, hear me
Holds your hand above the flood