filmov
tv
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους * Πάνος Μπούσαλης @Ζάππειο 2018

Показать описание
Ο Γιάννης Ρίτσος μελοποιημένος από τον Χρήστο Λεοντή, στη σκηνή Διονύσιος Σολωμός στο Ζάππειο.
Διευθύνει ο Χρήστος Λεοντής
Πιάνο: Νεοκλής Νεοφυτίδης, μπουζούκι: Στάθης Σαββίδης, κιθάρα: Μανώλης Ανδρουλιδάκης και Αντώνης Παπαγγελής, βιολοτσέλο: Μιχάλης Πορφύρης, μπάσο: Τεό Λαζάρου, ακορντεόν : Νίκος Παπαναστασίου.
Ερμηνευτές: Ιωάννα Φόρτη, Πάνος Μπούσαλης, Παντελής Θεοχαρίδης.
Ανάγνωση ποιημάτων : Ουρανία Μπασλή, Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος.
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.
Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.
Διευθύνει ο Χρήστος Λεοντής
Πιάνο: Νεοκλής Νεοφυτίδης, μπουζούκι: Στάθης Σαββίδης, κιθάρα: Μανώλης Ανδρουλιδάκης και Αντώνης Παπαγγελής, βιολοτσέλο: Μιχάλης Πορφύρης, μπάσο: Τεό Λαζάρου, ακορντεόν : Νίκος Παπαναστασίου.
Ερμηνευτές: Ιωάννα Φόρτη, Πάνος Μπούσαλης, Παντελής Θεοχαρίδης.
Ανάγνωση ποιημάτων : Ουρανία Μπασλή, Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος.
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.
Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.