Το σκάκι

Показать описание

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Ποίηση: Μανόλης Αναγνωστάκης

Τραγούδι: Γεράσιμος Ανδρεάτος

Έπαιξαν οι μουσικοί:
Μανόλης Καραντίνης: Μπουζούκι
Λευτέρης Τζήμας: Ντράμς
Πόλης Πελέλης: Ακουστικό και ηλεκτρικά μπάσο
Κώστας Μάκρας: Μπουζούκι
Δημήτρης Παπαδημητρίου: Κιθάρες, πιάνο, τζουρά, μαντολίνο, πλήκτρα

Η ηχογράφηση έγινε στο Studio Sierra από τους
Πόλη Πιερρόπουλο, Tάσο Μπακασιέτα και Μανώλη Ολλανδέζο, καθώς και στο στούντιο Saumon από τον Κώστα Ζευγαδέλη.
Digital Mastering: Πέτρος Σιακαβέλος / D.P.H.

«Το σκάκι»

Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...

Από την τηλεοπτική σειρά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου «Λόγω τιμής»

Σκηνοθεσία: Λάμπης Ζαρουτιάδης
Σενάριο: Μιρέλλα Παπαοικονόμου
Φωτογραφία: Λευτέρης Παυλόπουλος
Μοντάζ: Γιάννης Τσιτσόπουλος
Διευθυντής παραγωγής: Μιχάλης Δασκαλάκης, Μιχάλης Τζιτζικάκης

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί:
Άλκις Κούρκουλος, Βίκυ Βολιώτη, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Χριστίνα Αλεξανιάν, Δημήτρης Αλεξανδρής, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Αγγελική Δημητρακοπούλου.

To ΛΟΓΩ ΤΙΜΗΣ δεν είναι μια τηλεοπτική σειρά για νέους, αλλά μια σειρά με νέους. Προσκάλεσε να την παρακολουθήσουν αδιακρίτως όλες οι ηλικίες και συγκέντρωσε τα βλέμματα τηλεθεατών όλων των ειδών.
Έπρεπε συνεπώς και εγώ κατ' αρχήν να προσπαθήσω το μουσικό
γεφύρωμα δύο και τριών «γενεών» όχι με την ανάμιξη, αλλά με την κατ' ευθείαν αντιπαράθεση μουσικών διαφορετικών εποχών, καλώντας αφ' ενός τους γονείς να δουν τον εαυτό τους μεσ' από τα μάτια των νέων, αλλά και τους νέους αντίστοιχα μέσα από τα μάτια των γονέων τους. Γιατί αυτό, ίσως, είναι τελικά ένα μέρος της σοφίας, αλλά σίγουρα και μια μεγάλη λύτρωση.
Ο στίχος του Μιχάλη Γκανά: «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια / μόνο τρόπο να κοιτάνε» με μια μουσική που ανάγει στην νεότητα των γονέων μας, αλλά και ο νεανικός όρκος ζωής: «Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω, που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει» του Μανόλη Αναγνωστάκη θα μου έδιναν μια αμεσότητα στο μήνυμα των τραγουδιών, στοχεύοντας, ταυτόχρονα και στους νέους και στους γονείς.
To δεύτερο αιτούμενο ήταν η χρήση των πολυσυλλεκτικών ακουσμάτων της πλειοψηφίας μιας γενιάς νέων που δεν ακολουθεί φανατικά κάποια μόδα, αλλά μπορεί και επικοινωνεί αυθεντικά σε διαφορετικές στιγμές με δεκάδες διαφορετικά έως «αντίθετα» μουσικά είδη.
Προσπαθώντας από καιρό να ερμηνεύσω το φαινόμενο σκέφτηκα την «ψυχοσύνθεση» των διαφορετικών ειδών και είδα ότι το καθένα από τα είδη αυτά ακούγεται από τους νέους με έναν «χρηστικό» και όχι καθαρά αισθητικό τρόπο. Ακριβώς, δηλαδή, όπως χρησιμοποιεί τα μουσικά είδη ο κινηματογραφικός ή θεατρικός συνθέτης.
Ακολουθώντας αυτόν τον τρόπο σκέψης επιχείρησα να συσχετίσω με διαφορετικές στιγμές της ζωής τους θέματα ανάλογα διαφορετικού μουσικού είδους παρακινδυνευόντας σε σχέση με τους νεανικούς χαρακτήρες των ηρώων και μια «ακατέργαστη» μουσική αισθητική, που να παρέχει όμως κατά το δυνατόν ορμή και αμεσότητα.
Αν η ωριμότητα και το γήρας συνοδεύονται από τη νοσταλγία του παρελθόντος, η εφηβεία και η νεότητα είναι μία παράδοξη νοσταλγία του μέλλοντος.

Δημήτρης Παπαδημητρίου

ARTwork: Πέτρος Παράσχης
Φωτογραφία εξωφύλλου: Θοδωρής Πανταζής