«Μελίκα»

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Από την ποιητική συλλογή «Κραυγή στα πέρατα»
. . . . . . . . . . . . . .
Σπιτάκι ἀποξοχάρικο, ἀποσπερνὸ χλωμό
κι οἱ δυὸ μας κάτω ἀπ' τὸ φτωχό του γεῖσο
Νὰ μὴν τολμῶ τοὺς ἄγουρους καρπούς σου νὰ τρυγήσω,
–νὰ μὴν τολμῶ...

Νὰ ἀποξεχνιέται ἡ μάνα σου στὴ βρύση καὶ ν' ἀργεῖ
(ρίγη παλιὰ ποὺ δὲ θὰ ξανατύχω...)
Νὰ σπάζει ὁ ἥλιος τὰ χρυσᾶ δοξάρια του στὸν τοῖχο
κι οἱ σπίνοι νὰ τὸ λένε στὴ φραγή.

Συχνὸ δαχτυλομίλημα, τρεμάμενη φωνή,
χειλάκια ξεδιψαστικά, πανσέδες ματωμένοι...
Νὰ συμφωνεῖ γιὰ τὸ φιλὶ ὡς κι ἡ ἐλιὰ ἡ σκυμμένη,
τὸ κόρο τῶν πουλιῶν νὰ συμφωνεῖ...

Μὰ ἐμεῖς νὰ σβήσει ἀφήσαμε κείνη ἡ φωτιὰ ἡ καυτή
κι ἀφίλητοι χωρίσαμε. Μὰ ἀπόμεινε, Μελίκα,
τὸ ποὺ δὲ φιληθήκαμε νὰ 'ναι ἡ πικρή μας γλύκα
–ἡ πιὸ γλυκειά μας πίκρα νὰ 'ναι αὐτή!...