Τούτες οι μέρες το 'χουνε

Τούτες οι μέρες το 'χουνε, τούτες οι εβδομάδες,
να τραγουδούνε τα παιδιά, να χαίρονται οι μάνες,
πάντα 'ν' οι πόρτες ανοιχτές κι οι τράπεζες στρωμένες
και τα φανάρια αφτούμενα να δουν οι ξένοι να μπουν.
Μια μάνα πικροκάταρη του γιου της καταριέται:
- Όλοι να παν και να 'ρτουνε μα συ να μη γυρίσεις!
- Μάνα μου, πικροκάταρη, πάψε να καταριέσαι!
Γιατί θα να 'ρτει τ' Α-Γεργιού πρώτη γιορτή του χρόνου,
θα πας μέσα στην εκκλησιά, που πάει όλος ο κόσμος,
θα δεις την πάντα μου αδειανή και το στασίδι μου άδειο,
θα βουρκωθούν τα μάτια σου να σηκωθείς να φύγεις,
τότε τους ναύτες θα ρωτάς: «μην είδατε το γιο μου;»
- Εχτές βράδυ τον είδαμε στην άμμο ξαπλωμένος,
άσπρα πουλιά τον τριγυρνούν και μαύρα τόνε τρώγαν,
κι ένα πουλί, καλό πουλί από μακριά κοιτάζει:
- Έλα κι εσύ, καλό πουλί, να φας κι εσύ λιγάκι,
απ' αντρειωμένου κόκαλα απ' αντρειωμένου πλάτη.