Από τις στήλες στις κοιλάδες, εμβάθυνση της αναφοράς Πάϊκ. Το 3ο από τα 5 μέρη ομιλιών για τον ΑΑΣΤ.

Περί ουσιωδών διαφορών μεταξύ Συμβολικού και Φιλοσοφικού Τεκτονισμού.

Κυρίες και Κύριοι, φίλοι της Ακαδημίας μας, μέλη της Ακαδημίας μας, επίτιμε πρόεδρε, Αδελφοί με τους βαθμούς και τα αξιώματα σας,
Σήμερα, ερευνώντας τις αρχές του ΑΑΣΤ, στην τρίτη από τις πέντε ομιλίες που απαρτίζουν αυτήν την ενότητα θα ασχοληθούμε με τις βασικές διαφορές ορολογίας και συμβόλων. μεταξύ του Συμβολικού και Φιλοσοφικού Τεκτονισμού.
Όλα ξεκινούν από ένα τμήμα από το Magnum Opus του Άλμπερτ Πάικ.

Το σύμπλεγμα διαβήτη και τμήματος τόξου περιφερείας κύκλου

Στον Φιλοσοφικό Ελευθεροτεκτονισμό και ήδη διά της μυήσεως εις τον 4ο βαθμό αναφέρουμε ότι περάσαμε από τον γνώμονα στον διαβήτη.

«.... επίσης, να σας υπενθυμίσω ότι τώρα έχετε μεταβεί από τον γνώμονα στον διαβήτη και ως ο γεωμέτρης περνά από τις ευθείες γραμμές και τις γωνίες με τις οποίες αυτός μετρά την επιφάνεια της γης,
στις μεγάλες καμπύλες και κύκλους που υπολογίζει τις κινήσεις των άστρων, αρχίζει τώρα να εκτείνεται πάνω από τη γη,
και να σκαρφαλώνει τους ουρανούς της πνευματικής γνώσης, διότι εκεί, και όχι πάνω στη γη, είναι η Αλήθεια και ο απολεσθείς λόγος για να βρεθούν...»

Οι σκέψεις αυτές μας βάζουν σε άλλη οπτική γωνία παρατηρήσεως και αξιολογήσεως των εννοιών που βρίσκουμε στα Τυπικά μας.
Από τις ευθείες γραμμές του Συμβολικού Τεκτονισμού, των οποίων η γωνιακή σχέση μετράται με τον γνώμονα μεταφερόμαστε στις καμπύλες των τροχιών των άστρων.
Ο τετραδιάστατος χώρος του Minkowski διαφέρει από τον τρισδιάστατο ευκλείδειο χώρο στον βαθμό που αντιμετωπίζει τον χρόνο διαφορετικά από τις τρεις χωρικές διαστάσεις.
Στον τρισδιάστατο Ευκλείδειο χώρο, η ομάδα ισομετρίας (χάρτες που διατηρούν την κανονική Ευκλείδεια απόσταση) είναι η Ευκλείδεια ομάδα.
Ο μεγάλος φυσικός Άλμπερτ Αϊνστάιν μάλιστα είπε με την ανακάλυψη της θεωρίας της σχετικότητας ότι ο πραγματικός χώρος δεν είναι Ευκλείδειος, αλλά ο Ευκλείδειος χώρος είναι μια καλή προσέγγιση για περιοχές που το βαρυτικό πεδίο είναι αδύναμο.
Και ήδη δύο περιγραφικοί όροι αναδύονται μπροστά μας. Οι στήλες και οι κοιλάδες.
Ο βηματισμός των Συμβολικών βαθμών σε ευθείες και γωνίες και οι κοιλάδες του ΑΑΣΤ.
Και ήδη έρχεται το ερώτημα, εκεί στις μεγάλες καμπύλες και κύκλους που υπολογίζει ο γεωμέτρης τις κινήσεις των άστρων, και αρχίζει τώρα να εκτείνεται πάνω από τη γη, και να σκαρφαλώνει τους ουρανούς της πνευματικής γνώσης υπάρχουν κοιλάδες;
Για να γίνουν νοητές οι κοιλάδες πρέπει να θυμηθούμε τα βασικά περί διαστάσεων και φωτός. Άλλωστε στα τυπικά μας κάθε τόσο συναντάμε την έννοια του φωτός και την αύξηση του.
Η απεραντοσύνη του Σύμπαντος
Στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, ο πολύπλοκος χορός μεταξύ του χρόνου, του φωτός και της βαρύτητας έχει μαγέψει τα μυαλά των επιστημόνων και των φιλοσόφων.
Η ίδια η φύση αυτών των θεμελιωδών πτυχών της πραγματικότητας μας είναι λεπτομερώς υφασμένη, με την κάθε μία να επηρεάζει και να διαμορφώνει την άλλη με βαθύς τρόπους. (Nobili & Anselmi, 2018) (Rovelli, 2021)
Στο κέντρο αυτής της αλληλεπίδρασης βρίσκεται η έννοια του χωροχρόνου, ένας τετραδιάστατος ιστός που αποτελεί τη βάση του σύμπαντος μας.
Όπως έχει δείξει η θεωρία της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν, η παρουσία της ύλης και της ενέργειας παραμορφώνει αυτόν τον ιστό, δίνοντας rise στο φαινόμενο που αντιλαμβανόμαστε ως βαρύτητα. (Arkani–Hamed, 2012) (Sakellariadou, 2014) Αυτή η παραμόρφωση, με τη σειρά της, επηρεάζει τη ροή του χρόνου, καθώς και τη διάδοση του φωτός.

Η επίδραση της βαρύτητας στον χρόνο είναι ένα βασικό δόγμα της γενικής σχετικότητας. Στην παρουσία ισχυρών βαρυτικών πεδίων, όπως αυτά που βρίσκονται κοντά σε μαζικούς ουράνιους σώματα, ο χρόνος φαίνεται να επιβραδύνεται σε σχέση με έναν παρατηρητή σε περιοχή με ασθενέστερη βαρύτητα. Αυτό το φαινόμενο επιμήκυνσης του χρόνου έχει επαληθευτεί μέσω πολυάριθμων πειραμάτων και παρατηρήσεων, από την ακρίβεια των ατομικών ρολογιών έως την ερυθρή μετατόπιση του φωτός που εκπέμπεται από απομακρυσμένους γαλαξίες.
Από την άλλη πλευρά, η συμπεριφορά του φωτός συνδέεται επίσης στενά με τη δομή του χωροχρόνου.
Σύμφωνα με τις εξισώσεις του Maxwell, η δυναμική του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου, που περιλαμβάνει τη διάδοση του φωτός, είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένη με την γεωμετρία του υποκείμενου χωροχρόνου.
Ο χρόνος είναι ένα από τα πιο θεμελιώδη και ταυτόχρονα μυστηριώδη στοιχεία της ανθρώπινης κατανόησης του σύμπαντος. Η έννοια του χρόνου έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον φιλοσόφων, επιστημόνων και καλλιτεχνών για αιώνες.

Όλο το κείμενο της ομιλίας στον παρακάτω σύνδεσμό:

[athanasiosvasileiadis]

πολυ ωραία διάλεξη, πολυ κατατοπιστική σας ευχαριστουμε πολυ ΥΜΤ .Ευχόμεθα και για άλλες παρόμοιες .

[Culturepolis]

Αγαπητέ ΥΜΤ, συγχαρητήρια για την καταπληκτική διάλεξη! Ως - τέως, φυσικός που αποφοίτησε το 1968 από το Παν. Αθηνών, που έγινε πληροφορικός στη συνέχεια, το απήλαυσα ιδιαίτερα ... γιατί "αυτά δεν τα είχαμε κάνει " τότε! Η αναλογία με τις κοιλάδες και στήλες εξαιρετική. Θα ξαναδώ τη βιβλιογραφία γιατί έχω πολλά κενά. Ευχαριστώ εξ ονόματος όλων των αδελφών και μετά χαράς θα ετοίμαζα μια διάλεξη με αυτό το θέμα στο ΑΣΤ στην Κέρκυρα.. Βασίλειος Λαοπόδης.

[Nicholas.Tsagkos]

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΤΑ ΑΝΕΒΑΖΕΤΕ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ.
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ.