Γιάννης Γαλίτης - «Η ιστορία ενός ποδηλάτη» σε τρείς κινήσεις (2009) A’ εκτέλεση.

Γιάννης Γαλίτης «Η ιστορία ενός ποδηλάτη» σε τρείς κινήσεις (2009) A’ εκτέλεση.
Κείμενο: Αγγέλικα Παπανικολαόυ

Μια μαριονέτα νιώθει την ανάγκη να αποκτήσει ανθρώπινη υπόσταση, την οποία χρειάζεται για να «ταξιδέψει..» Όταν η επιθυμία αυτή γίνεται πραγματικότητα, «ανεβαίνει» σ’ ένα ποδήλατο και ξεκινά....όμως στο δρόμο τα πράγματα αλλάζουν....
Τελικά, είμαστε στο δρόμο που θέλουμε? Μήπως ο δρόμος που περπατούμε είναι αυτός που θέλουμε να αποφύγουμε? Μήπως περπατώντας σε μια ονειρική πραγματικότητα, γινόμαστε κάτι άλλο απο αυτό που είμαστε? Μήπως επιθυμούμε να γίνουμε κάτι, το οποίο δεν είναι αυτό που είμαστε? Μήπως δεν ξέρουμε τι είμαστε? Μήπως σημασία έχει τ’ Όνειρο τελικά......?
Κίνηση Α’
Και να που ξανακάθομαι πάνω σου και πίνω τον απέραντο Εαυτό μου και έναν ολόκληρο Ουρανό. Στο ρυθμό που πλέκει ο δρόμος μέσα στους τροχούς, δένονται Εκκλησιές και Αέρηδες. Τίποτε δεν ξεπερνά του Θεού την έκφραση...Οι Γκριμάτσες του Ορίζοντα απ’ την άλλη περιμένουν να φτάσω νικημένος... Μα εγώ σκέφτομαι, σκέφτομαι και τρέχω πάνω στους δύο κύκλους και γίνομαι δύο κι εγώ. Ένας που προχωρά, κι ένας που κυκλώνει...
Κίνηση Β’
Χρωματισμένη Σκόνη, σαν απο Ψυχής Αναπαράσταση... Σαν Όνειρο που έκλεψα απ’ το Όνειρο κάποιου άλλου... Βιάζομαι και προσπερνώ, μα όλα μένουν εκεί που ήταν πάντα, σε όμορφες Ώρες , σε αιώνια Ανατολή. Και μεγαλώνω, με το ποδήλατο στα πόδια και φτάνω όπου φτάνει ο ήλιος, όπου κλαίει ο Λυγμός της μεγάλης Ψυχής μου κι όπου πυρώνεται η Ζωή μου η μικρή.. Κρεμάω τις Αισθήσεις μου στην Πίστη της Καταιγίδας και τότε ο δρόμος γίνεται πιο μακρύς... Ενα.. Ποτάμι πέρασε δίπλα μου!!! Δεν είμαι μόνος τελικά!!
Κίνηση Γ’
Η αλήθεια είναι πως θέλω να γυρίσω πίσω...Να σκαρφαλώσω στα Φιλιά του Παρελθόντος, να συρθώ στη Χαραυγή του, ν’ αρπάξω τις Στιγμές που κοιμούνται στα παιδικά μου λαμπερά Λαθάκια.... Δένω τα χέρια στο τιμόνι και τρέχω πίσω στο Πριν που δε με γνωρίζει.. Εγώ όμως, έχω εκεί μέσα κουλουριασμένα όλα τα πράγματα του κόσμου... Σε βλέπω Παιδάκι...κι ο Χρόνος σταματά στην Ελευθερία σου. Δε με θυμάσαι, δε με γνωρίζεις καν......κι όμως εσύ με γέννησες.!! Κουράστηκες να με στείλεις στο Μετά.. Περνώ τα δάχτυλά μου στα μαλλιά σου και γράφω στον Καθρέφτη μας μια Κραυγή. Μα είναι κούφια σαν τη στάχτη που υψώνεται και πάλι πέφτει... Είσαι στο Πριν κι εγώ στο Μετά. Είμαστε Πριν και Μετά.. Σ’ ένα αίνιγμα Άλυτο....και Αιώνιο..