Αποχαιρετισμός του πατέρα του ήρωα Φώτη Πίττα. Τραγουδά ο αγαπητός μας Θεόδουλος Παπαγεωργίου

Σαν σήμερα 2 Σεπτεμβρίου 1958 οι τέσσερις ήρωες Ανδρέας Κάρυος, Φώτης Πίττας, Χρίστος Σαμάρας και Ηλίας Παπακυριακού οδεύουν προς την αθανασία.

Ακολουθεί ο αποχαιρετισμός του πατέρα του ήρωα Φώτη Πίττα από το Φρέναρος.
Τραγουδά ο αγαπητός μας Θεόδουλος Παπαγεωργίου στο μνημόσυνο του ήρωα που διοργάνωσε η ΠΟΕΔ Αμμοχώστου.

ΓΙΕ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΑΦΟΥ ‘ ΡΤΑΣΙΝ ΠΡΟΞΕΝΙΑ
ΤΖΑΙ ΕΓΙΩ ΝΑ ΠΙΑΣΩ Τ’ ΟΠΛΟ ΣΟΥ
ΤΖΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΟΥ
ΝΑ ΜΕΝ ΣΕ ΛΑΜΝΕΙ ΕΓΝΟΙΑ

ΚΛΑΙΩ ΓΙΑΤ’ ΕΝ ΕΠΡΟΦΤΑΣΑ ΤΖΑΙ ΕΝ ΤΟΥΤΟ ΠΟΥ ΝΑ ΣΠΑΣΩ
ΤΖΑΜΕ ΠΟΥΝΤΟ ΤΟ ΛΗΜΕΡΙ ΣΟΥ
ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΠΟΥ ΤΟ ΣΙΕΡΙ ΣΤΟΥ
Τ΄ ΟΠΛΟ ΝΑ ΣΕ ΠΟΣΠΑΣΩ

ΓΙΕ ΜΟΥ ΤΖΑ ‘ΜΕΝ ΜΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΕΝ ΠΟΥ ΠΕΨΕΙΣ
ΝΑΡΤΩ ΤΖΕΙΚΑΤΩ ΠΟΥ ‘ΣΑΙ ΕΣΟΥ
ΑΝΤΑΜΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΟΥ
ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΖΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ

ΠΟΣΟ ΣΕ ΠΕΘΥΜΗΣΑΜΕ ΤΖΑΙ ΠΟΣΟ Σ’ ΑΓΑΠΟΥΜΕ
ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΛΥΠΟΥΜΑΣΤΕ
ΤΖΕΙΚΑΤΩ ΤΖ’ ΕΝ ΕΡΚΟΥΜΑΣΤΕΝ
ΕΝ ΜΕΣΟΝ ΠΟΥ ΕΝ ΕΧΟΥΜΕΝ

ΗΡΤΑΝ ΤΖ’ ΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΣΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΙΣ
ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΤΟΥΣ ΕΝΑΝ ΝΕΡΟ
ΠΟΥΧΕΙΣ ΔΑΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ
ΤΖΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ

Οι τέσσερις ήρωες: Ανδρέας Κάρυος, Φώτης Πίττας, Χρίστος Σαμάρας και Ηλίας Παπακυριακού, είχαν βρεθεί στο Λιοπέτρι μερικές ημέρες πριν από τη θυσία τους και εκεί έμελλε να δώσουν την τελευταία τους μάχη προς τον αγγλικό στρατό και να οδεύσουν προς την αθανασία. Με τα σώματά τους κατάστικτα από σφαίρες και λογχισμούς, εκτάδην στον περίβολο του φτωχόσπιτου του αγωνιστή Παναγιώτη Καλλή και του ιστορικού Αχυρώνα, όπου οι τέσσερις κρύβονταν.

ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ στη μάχη του Αχυρώνα ο Ανδρέας Κάρυος, ως υποτομεάρχης Αμμοχώστου. Ένας αγωνιστής παντρεμένος με μικρό παιδί και τη γυναίκα του έγκυο. Ανήκε στις τάξεις της ΟΧΕΝ και της ΠΕΟΝ και μυήθηκε στον Αγώνα Απελευθέρωσης της Κύπρου και Ένωσής της με την Ελλάδα, από το 1954. Πήρε μέρος στην προσπάθεια διακοπής του ρεύματος στην περιοχή Αυγόρου τη νύχτα της 1ης Απριλίου 1955, κατά την οποία έχασε τη ζωή του από ηλεκτροπληξία ο πρώτος ήρωας της ΕΟΚΑ Μόδεστος Παντελή. Στη συνέχεια ο Κάρυος συνελήφθη και κρατήθηκε για 15 μέρες στην Αμμόχωστο, με πολλές ανακρίσεις αλλά, ευτυχώς, χωρίς βασανιστήρια και ξεγυμνώματα, τα οποία θα αποκάλυπταν τα καψίματα στη ράχη του από το ρεύμα το οποίο κεραυνοβόλησε τον ήρωα Μόδεστο, τον οποίο κρατούσε στους ώμους του προκειμένου να πετάξει το σχοινί πάνω από τα ηλεκτροφόρα σύρματα, ώστε να προκληθεί η διακοπή του ρεύματος.

Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ του Κάρυου να προσφέρει στον αγώνα και εν ανάγκη να πέσει μαχόμενος, φαινόταν σε κάθε του δραστηριότητα στην όλη αγωνιστική του πορεία. Σε μια περίπτωση, λίγες μόνο ημέρες πριν τη θυσία του, με βάση μαρτυρία του συναγωνιστή του Δημητράκη Στυλιανού από την Ξυλοφάγου, ενώ ο ήρωας ξυριζόταν σε περιβόλι εν μέσω μεγάλων ερευνών των Άγγλων και ο Φώτης Πίττας έκανε εκπαίδευση σε τοπικούς αγωνιστές και τόνιζε τη δύσκολη περίοδο που περνούσε το Κυπριακό λόγω της κορύφωσης των προσπαθειών των Άγγλων να επιβάλουν το «Σχέδιο Μακμίλλαν», ο Κάρυος είπε: «Να προσέχετε πάρα πολύ, γιατί είσαστε και νεαροί. Να φυλάγεστε καλά από τα κέρφιου και τις προδοσίες, γιατί εμείς, εγώ και ο Φώτης, αν μας ανακαλύψουν, θα δώσουμε τη μάχη. Δεν πρόκειται να ξανασυλληφθούμε, γιατί δεν ξέρουμε αν θα αντέξουμε για δεύτερη φορά τα φοβερά βασανιστήρια».

Σύμφωνα επίσης με μαρτυρία του ομαδάρχη Αχερίτου, Μελή Παπαντωνίου, όταν τις επόμενες ημέρες ο Κάρυος κάλεσε σε σύσκεψη τους τοπικούς υπεύθυνους της περιοχής που είχε υπό την ευθύνη του για το θέμα των πολιτικών εξελίξεων, με το ερώτημα τι θα πράξουν οι αγωνιστές αν κλείσει το Κυπριακό χωρίς να γίνει η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα για την οποία ορκίστηκαν, όλοι είπαν ότι δεν θα συμφωνούσαν με κάτι τέτοιο. Ο Κάρυος υπερέβαλε σ’ αυτό και τόνισε ότι οι θυσίες του κυπριακού λαού γίνονται για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και μόνο.
Πώς συντελέστηκε η θυσία των «4» του Αχυρώνα

Ο ΜΗΝΑΣ ΜΗΝΑ, από την Περιστερώνα Αμμοχώστου, δάσκαλος το 1958 στο Λιοπέτρι, αντιπρόεδρος της Ένωσης Αγωνιστών Αμμοχώστου και υπεύθυνος τώρα του ιστορικού Αχυρώνα, είπε για τη θυσία των τεσσάρων:
«Οι καταζητούμενοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, ανάλογα με την κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή ευθύνης τους, αναγκάζονταν να μετακινούνται, για λόγους ασφάλειας περισσότερο. Όμως για τους τέσσερις ήρωες του Αχυρώνα, η μετακίνησή τους στο Λιοπέτρι δεν είχε σχέση με αυτό, αλλά για να στείλουν το μήνυμα πως ο αγώνας συνεχιζόταν, δεν έπρεπε να πτοηθεί κανείς και στο τέλος η νίκη θα έστεφε τα όπλα τους. Κι αυτό το απέδειξαν περίτρανα με τη θυσία τους.

*Απόσπασμα από την εφημερίδα Φιλελεύθερος