(τραγούδι) Για στεφάνια - 27.12.24

ΓΙΑ ΣΤΕΦΑΝΙΑ

Έδυσε ο ήλιος και χορεύει το φεγγάρι,
πλάκωσε ομίχλη, ξενυχτά το παλληκάρι.
Πού πηγαίνει μόνος στα κρυφά;

Πήδηξε τον φράχτη, βρέθηκε στο περιβόλι,
σβήσανε τα φώτα κι έχουν κοιμηθεί στην πόλη.
Τι μαζεύει πλάι στην εκκλησιά;

Μαργαρίτες και ζουμπούλια
πλέκει για στεφάνια και τα κάνει μούρλια,
όπως του 'μαθε εκείνη
μόνο η ανἀμνηση τού 'χει απομείνει.

Άπλωσε η μέρα τις κατάξανθες ακτίνες,
κύλησαν τα χρόνια όμως σκόνταψε στους μήνες
λαβωμένος απ' την πεθυμιά.

Κλείδωσε την πόρτα, ξαποσταίνει στο ντιβάνι
μα στον λογισμό του μια φωνή θα τον τρελάνει:
"Έλα, βιάσου, πριν να είν' αργά".

Γιασεμάκια και σφοντύλια
άμα θα 'ρθει η Άνοιξη, θα τα κάμει χίλια.
Τώρα μέσα στο αγιάζι
πάγωσε το δάκρυ του στο μνήμα που πλαγιάζει.

======================================================
======================================================

FOR WREATHS

The sun has set; the moon begins its dance anew,
A mist descends; the lad stays up the whole night through.
Where does he wander, shrouded, all alone?

He vaults the fence and finds the garden's sweet domain,
The city sleeps; the lights extinguished, peace remains.
What does he gather by the church's stone?

Daisies, hyacinths entwined,
Braiding wreaths with skill refined,
As she taught him once before,
Her memory’s all he has and nothing more.

Day spreads its golden beams across the waking earth,
Years have passed, yet months deny his longing’s dearth,
Wounded by a yearning, deep and raw.

He locks the door and rests upon the old divan,
But in his mind a voice will hound the weary man:
“Hurry, come now, before the chance is gone.”

Jasmines bloom and spindles spin,
Spring will come, and wreaths he'll weave again within.
But now, in frost and chilling air,
Tears have frozen by the grave where dreams despair.