'Εις ανάμνηση'

Πλένει εκείνη το πεζουλάκι
για να καθήσω,
μα εγω δε θέλω,
θέλωπολύ
να περπατήσω.
Σκύβει γλυκά
και με φιλάει
στο μέτωπό μου
κι εγω ξυπνώ.
Ήταν απλά το όνειρό μου.
Τρέχουμε βόλτες
κι όλοι δρόμοι
είναι δικοί μας
είμαστε μόνες
δε θέλω να'ρθει
κανείς μαζί μας.
Σκύβει ξανά
και με φιλάει
για το καλό μου
γυρνά και χάνεται
και μένω μόνη
στο βάσσανό μου.
Ξανα ξυπνώ
και με θυμώνει
που όλο τελειώνει
το όνειρό μου...

Τζιάτζιου Μαρία

"Εις ανάμνηση"