LAST DRIVE – BLUE MOON – ΊΔΡΥΜΑ ΝΙΑΡΧΟΣ – 21.09.2019!

–Να ρίξω λίγο... φως στην κουβέντα; Θα θέλαμε να μας πείτε πώς στο άλμπουμ σας συνυπάρχουν κομμάτια όπως το «Μισιρλού», ένα ταξίμι, μέχρι τη διασκευή σας στο “Blue Moon”. Ποιο είναι το δικό σας το στίγμα στις μουσικές επιλογές;

–Εντάξει, κοίταξε, η γκάμα αυτή μπορεί να φαίνεται μεγάλη, μέσα όμως σ’ όλα αυτά υπάρχει ένα κοινό πνεύμα και σε αυτό το κοινό πνεύμα συναντάς και τη «Μισιρλού» και το “Blue Moon” και το “Night of the Phantom”, συνυπάρχουν χωρίς να σημαίνει ότι βρίσκονται σε μια ευθεία όπου συναντάς τέτοια κομμάτια. Αν μπορέσεις να ξεπεράσεις αυτές τις μορφολογικές τους διαφορές θα δεις ότι έχουν το ίδιο πνεύμα και εμείς εκεί θέλουμε να δουλέψουμε πιο πολύ, πάνω στο πνεύμα, και των κομματιών και της μουσικής που παίζουμε...

–Έξω από γκέτο επιλογής...

–Ακριβώς, γιατί είναι καλό να φτάνουν στ’ αυτιά σου διαφορετικοί ήχοι αλλά να διακρίνεις την ίδια φωτιά... αλλάζουν μόνο οι τρόποι γραφής... Νομίζω ότι ήταν ανάγκη να γίνει ένας ήχος τέτοιος... Ανάγκη δηλαδή για να μαζευτούν ορισμένα πράγματα... Πράγματα που –καλώς ή κακώς- ήταν σπρωγμένα στις γωνίες, και είναι σαν μια ενιαία εικόνα ας πούμε, όπως στο “Through the Past Darkly” όπου οι Stones δεν έχουν ένα στιλ, αλλά ειδικά για την Ελλάδα νομίζω ότι ήταν μια ανάγκη να πεις ότι αυτό είναι το rock n’ roll, τουλάχιστον σ’ ορισμένα άτομα, δεν είναι κάποια άλλα πράγματα... Ας πούμε ότι δεν είναι να θυμάσαι τα 60s και να σου ‘ρχεται στο μυαλό ένα ποπ τραγουδάκι σαν και αυτά που μας πλάσαραν οι εταιρίες, γλυκές αναμνήσεις και τα τοιαύτα.

(Από το τεύχος 10 του μικρού Παρά Πέντε από το 1986: συνέντευξη που δόθηκε στον Άρη Μαλανδράκη και τον συνεργάτη του.)

–Μπάμπης Λάσκαρις: Noise Full of Love: Το αγγλόφωνο ελληνικό ροκ στη δεκαετία του ‘80