Συνεξάρτηση στις φιλικές σχέσεις. Γιατί δεν μπορώ χωρίς τους φίλους μου; | Αλεξάνδρα Κουσουνάδη

Συνεξάρτηση στις φιλικές σχέσεις. Γιατί δεν μπορώ χωρίς τους φίλους μου; Ένας άνθρωπος με συνεξαρτητικό στυλ προσωπικότητας, πολλές φορές, θα ανησυχεί ιδιαίτερα για το θέμα των φιλικών του σχέσεων. Γιατί είναι τόσο σημαντικό για ένα συνεξαρτημένο άτομο να έχει φίλους; Μήπως ανησυχείς, διαρκώς ότι θα τους χάσεις; Τι μπορεί να κάνεις λάθος και τελικά να τους χάνεις; Σ αυτό το επεισόδιο, δίνω τις απαντήσεις.

Θα χαρώ να τα αξιοποιήσω για να δημιουργήσω καινούργια επεισόδια που θα βοηθήσουν ώστε να απαντηθούν σημαντικοί προβληματισμοί σου.

Θα με βρεις επίσης στο:

Σημειώσεις-όροι χρήσης:
Το περιεχόμενο του καναλιού έχει ψυχοεκπαιδευτικό χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστά την εξατομικευμένη θεραπεία.

Επιτρέπεται η ενσωμάτωση των βίντεο σε blogs και ιστοσελίδες με αναφορά στην πηγή. Απαγορεύεται το κατέβασμα και η χρήση αποσπασμάτων ή ολόκληρων βίντεο για οποιοδήποτε λόγο χωρίς γραπτή άδεια.

Στα σχόλια μπορείτε να δημοσιεύετε την άποψη σας σχετικά με το θέμα στο οποίο αναφέρεται το βίντεο. Υβριστικά ή προσβλητικά σχόλια όπου εντοπίζονται θα διαγράφονται

#alexandrakousounadi

[alexandrakousounadi]

Μια συνεξαρτητική φιλία μοιάζει να παρέχει σε ένα άτομο αυτό που χρειάζεται, αλλά στην πραγματικότητα, μακροπρόθεσμα, το εξαντλεί. Πόσες φορές στη ζωή σου, αισθάνθηκες αδικία, γιατί οι "σημαντικοί" φίλοι σου, δε σε φρόντισαν όσο περίμενες; Πώς διαχειρίστηκες αυτήν την έλλειψη; Γράψε μου στα σχόλια.

[SibylDreams]

Καθώς θεραπευόμουν έχασα σχεδόν όλους τους φίλους μου. Κατάλαβα με σκληρό τρόπο ότι τους είχα επιλέξει περισσότερο από ανασφάλεια παρά από αγάπη και κοινές αξίες. Και αυτοί το ίδιο. Τους είχα κάνει υποκατάστατο οικογένειας και συναισθηματικά αποκούμπια. Σε άλλες σχέσεις, ο φροντιστής ήμουν εγώ και οι άλλοι σφύριζαν κλέφτικα. Αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω αυτό που φοβόμουν μια ζωή, το να μείνω μόνη μου από συγγενείς και φίλους. Με κλόνισε αλλά το άντεξα.

[ΕυθύμιοςΙωαννίδης-ξζ]

Πόσο δίκιο έχεις. Πραγματικά επί χρόνια λειτουργούσα σαν συνεργείο διάσωσης για τους φίλους και τις φίλες μου και φυσικά οι δικές τους ανάγκες ήταν πάνω από τις δικές μου! Ακύρωνα τις δικές μου ανάγκες, τα δικά μου συναισθήματα και τις σκέψεις και αξία είχαν μόνο τα δικά τους θέλω και ζητήματα. Μέσω της ψυχοθεραπείας έχω ενδυναμωθεί και έπαψε να με εξυπηρετεί αυτό το σχήμα και να με προφυλάσσει από τον αυθεντικό εαυτό μου! Όταν έθεσα μάλιστα όρια και έπαψα να είμαι το αφτί και είπα με πολύ ευγενικό τρόπο να απευθυνθούν σε έναν ειδικό για να λύσουν τα προβλήματά τους, εφόσον τα έχουμε συζητήσει πολλάκις και βελτίωση δεν υπήρξε ουσιαστική απομακρύνθηκαν, επειδή προφανώς διαπίστωσαν ότι δεν είχα την προθυμία πλέον να κάνω τον σύμβουλο, επειδή άρχισα να επικυρώνω και τα δικά μου συναισθήματα και τις δικές μου σκέψεις... Πλέον προσπαθώ να δομήσω υγιή σχήματα στις φιλικές μου σχέσεις! Κατάλαβα ότι το μόνο που ήθελαν ήταν να λειτουργώ σαν γάζα στις πληγές τους. Ήθελαν απλώς να γκρινιάζουν για τα ίδια και τα ίδια κάπου να μιλάνε απλώς και να ρίξουν μια γάζα στην πληγή, η οποία κακοφόρμιζε, αλλά ήταν οκ με αυτό. Έπαψα να λειτουργώ λοιπόν σαν γάζα και έτσι προφανώς έψαξαν αλλού...

[Kikipapcat]

Τελείωσα μια φιλία γιατί ήθελε να μιλάμε όλη την ημέρα στο τηλέφωνο, να βγαίνουμε οπότε ήθελε εκείνη, να μην έχω άλλη φίλη.Στο τέλος με κούρασε, μου ρουφούσε την ενέργεια και στο τέλος την απέφευγα και τέλος σταμάτησα να βγαίνω μαζί της.

[Kikipapcat]

Εγώ τελείωσα μια φιλία τοξική, αντλούσε τον χρόνο μου και την ενέργεια μου.

[SoniaVeselinova-fmpd]

Καλυτεροι παρέα μου, είστε, Εσείς, Κυρία Αλεξάνδρα! Ωρεα Μέρα να Έχετε!!!❤

[mariaarvaniti]

Χαίρομαι που μοιράζεστε μαζί μας τις αλήθειες σας!

[ΚαλλιόπηΠαπαδοπούλου-ζμ]

Πολύ εύστοχα και πολύ διαφωτιστικά όσα ανέφερες!!!

[earthling.]

Ευχαριστούμε για το βίντεο! Έχω περάσει από διάφορες φάσεις. Κοντεύω τα 24. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, μέσα στην παρέα μου υπήρχε ένα άτομο το οποίο με έκανε να αισθάνομαι πάντα πάρα πολύ άσχημα. Δε μιλούσα, μου έκανα λογοκρισία, να μην πω ή κάνω κάτι λάθος, άλλα πάντα κάτι την πείραζε. Δυστυχώς και λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων που μου είχαν περαστεί, ήμουν ( και ακόμα είμαι καμιά φορά) βαθιά ενοχική. Δεν τολμούσα να σηκώσω κεφάλι... Είχα πάρει κάποια μηνύματα πολύ λάθος και ήμουν πιστεύω υπερβολικά αυστηρή με τον εαυτό μου. Τώρα καταλαβαίνω ότι ήμουν απλώς παιδί... Όταν βρήκα το θάρρος να της πω ότι δεν μπορώ πια να κάνω παρέα μαζί της ( είχε φτάσει στο απροχώρητο η κατάσταση, η " φιλία" μας κράτησε 4 χρόνια περίπου... μακάρι να μην είχα χάσει τόσο χρόνο...) ένιωσα τεράστια ανακούφιση, μετά όμως, καθώς δεν είχα κάποιο υποστηρικτικό δίκτυο, πάλι ενοχές, που τόλμησα και έγινα δυσάρεστη.
Αυτή μου η λογοκρισία είχε εξαπλωθεί και σε άλλους ανθρώπους, φοβόμουν πολύ να είμαι ο εαυτός μου, και ακόμα και τώρα ψάχνω να καταλάβω ποια είμαι τελικά. Άρχισα να είμαι social butterfly μετά, αν χρησιμοποιώ σωστά τον όρο. Με όλους ήπια και ευγενική, αλλά δε δενόμουν με κανέναν από το φόβο μήπως την ξαναπατήσω. Ήμουν φιλική προς τους άλλους και πολλοί πίστευαν ότι είμαστε και φίλοι. Εμένα αυτό με έκανε να παίρνω πάλι την κατάσταση στα σοβαρά, ενώ δεν ήθελα να δεθώ, δε μπορούσα να τους απογοητεύσω, αφού με θεωρούσαν φίλη τους. Δεν έφτασα ποτέ ξανά ευτυχώς ( σε φιλικό επίπεδο τουλάχιστον και έως τώρα), σε τέτοια κακοποιητική φιλία, αλλά σίγουρα τα χρόνια που κανονικά θα έπρεπε να είμαι ανέμελη είχαν φύγει ανεπιστρεπτί. Δυσκολεύομαι να θέσω ξεκάθαρα τα όριά μου, όμως το ότι δε δέθηκα με κανέναν ξανά, τουλάχιστον με βοηθούσε έστω και υπόγεια να το κάνω. Αυτό όμως με έκανε να μην έχω κοντινούς φίλους. Με κάποιους που είχαν ευαισθησία και τους εκτιμούσα για αυτό, προσπάθησα παραπάνω να δεθώ, αλλά και πάλι δεν έθετα όρια πολλές φορές. Σκεφτόμουν ότι εδώ ανέχτηκα άλλα κι άλλα, σε αυτόν τον άνθρωπο θα τα πω? Νόμιζα ότι έτσι θα είναι όλα καλά. Τις περισσότερες φορές βάζανε άλλους ανθρώπους της ζωής τους σε προτεραιότητα, άλλες παρέες, ίσως πιο ευχάριστες, σχέσεις, κτλ. Δεν τους κατηγορώ, το σκέφτηκα πολύ μέσα μου και κατάλαβα ποιο είναι το μερίδιο που φέρω κι εγώ ευθύνη. Προφανώς όταν κάποιος σου δίνει απλόχερα κάτι, το παίρνεις, χαζός είσαι? Ο καθένας αυτό θα έκανε.
Άρχισα να μην έχω τη φιλία ως προτεραιότητα. Μπορεί να φοβόμουν, αλλά κατά βάθος ήθελα να συνδεθώ με κάποιον ουσιαστικά και βαθιά. Το να μη θέτεις όρια βέβαια είναι τεράστιο αυτοσαμποτάρισμα. Κι έτσι πολλοί με θεώρησαν κάπως δεδομένη ορισμένες φορές. Γνώρισα πολλά άτομα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, βοηθούσα όπου μπορούσα, και αυτό που κατάλαβα είναι ότι δε μπορείς να δίνεις άκριτα σε όλους την ίδια βοήθεια και αγάπη και ευγένεια. Δε σε κάνει αυτό ούτε πολιτισμένο ούτε αξιοπρεπή, σε κάνει απρόσιτο μάλλον, μια μηχανή που βρίσκεται εκεί για να κάνει τη ζωή των άλλων πιο εύκολη, ένα ωραιότατο μπαλαντέρ.
Μέσα από αυτό τον δρόμο και τη συνειδητοποίηση και την κάπως διαφοροποιημένη πια στάση, έφτασα πολύ κοντά στο να αποκτήσω 1- 2 αληθινές φίλες. Με τη δουλειά, την κούραση, την έλλειψη χρόνου ( αλλά κυρίως της έλλειψης των ψυχικών μου αποθεμάτων, σε ηλικία μόλις 24...) είχαν ως συνέπεια να απομακρυνθούμε. Με τη μια μάλιστα, ενώ ήταν και συνάδελφος ( προηγούμενη δουλειά) και την συμπαθούσα απεριόριστα, έκοψα εγώ η ίδια επαφή, από ανασφάλεια, από την πεποίθηση ότι σίγουρα θα χανόμασταν και με αυτή, όταν παραιτήθηκα από εκείνη τη δουλειά, δεν έστειλα ξανά μήνυμα και ακόμη το φέρω βαρέως... και δεν ήμουν και σίγουρη : τα βρίσκαμε κυρίως σε ότι αφορά το επαγγελματικό κομμάτι ή μπορούσαμε να λεγόμαστε φίλες φίλες; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω και πώς να προσδιορίσω πλέον αυτή την έννοια. Πλέον προσπαθώ να περνάω όσο μπορώ καλά μόνη μου, αλλά πολλές φορές απελπίζομαι. Και βλέποντας ανθρώπους γύρω μου που ζούνε ανέμελα τη δική τους ζωή καμιά φορά αυτό με τριγκάρει. Σκέφτομαι εγώ πότε? Θα γίνει άραγε ποτέ? Σεντονάρα έγραψα, αλλά ευχαριστώ πολύ αν διαβάσατε ως εδώ...

[marousolaktaridou]

Πολλές φορές έχω αποστασιοποιηθεί από φίλες οι οποίες μου τηλεφωνούσαν και μου έλεγαν τα προσωπικά ή τα επαγγελματικά τους προβλήματα, μου ξόδευαν απίστευτο χρόνο, βαριόμουν τις ακατάσχετες συζητήσεις τους, τις λεπτομέρειες με τους εργοδότες, με τους συναδέλφους τους, μέχρι που άρχισα να τις διακόπτω γιατί είχα δουλειές. Δεν με απασχόλησε ποτέ μήπως δε με θέλουν σε παρέα, γιατί πάντα με ήθελαν, χωρίς να κάνω People pleasing, ήμουν ο εαυτός μου, χαμηλών τόνων, ευγενική και ήξερα πάντα να κρατώ αποστάσεις, όταν έβλεπα ότι κάτι δε μ άρεσε σε συμπεριφορές. Τώρα πια στα 67 μου έχουν ήδη γίνει οι επιλογές μου. Σας παρακολουθώ και ευχαριστώ για τα τόσο χρήσιμα που μας λέτε.

[xrusanthik]

Δύο από τις φίλες μου παίρνουν μονίμως τηλέφωνο και μου αδειάζουν την έντασή τους χωρίς καν να ρωτήσουν τι κάνω. Η μία έχει καρκίνο γι' αυτό και δεν της λέω τίποτα. Στην άλλη όμως έχω πει ξεκάθαρα ότι δεν έχω την υποχρέωση να εκτελώ χρέη ψυχολόγου και ότι οφείλει να πάει να πληρωσει έναν ειδικό όπως κάνουν όλοι οι ώριμοι άνθρωποι. Φυσικά και δεν καταλαβαίνει και φταίω εγώ διότι νιώθω τα συναισθήματα των άλλων πιο έντονα από οτι τα δικά μου και αυτό φυσικά το αντιλαμβάνονται υποσυνείδητα κάποιοι και το εκμεταλλεύονται. Χθες λοιπόν που με έψαχνε για να μου ξεφορτώσει μια απίστευτη ένταση και θυμό που είχε για τη νεα δουλειά της, της είπα " συγνώμη αλλά κουράστηκα, με έπιασε πονοκεφαλος. Σε ακούω τόση ώρα να περιγράφεις την τέλεια δουλειά κι αντί να το εκτιμήσεις ψάχνεις ως συνήθως παντού εχθρούς". Ενοχλήθηκε και έκλεισε "για να μη με κουράζει". Δηλαδή προσπάθησε να μου φορτώσει και ενοχή. Ξέρω πως η λύση σε αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο είναι απλώς να προστατεύω τον συναισθηματικό μου κόσμο διαχωρίζοντας ξεκάθαρα τα δικά μου συναισθήματα από των άλλων. Πολλές φορές όμως μου είναι πολύ πιο εύκολο να διακόψω μια σχέση παρά να κάνω τη δύσκολη δουλειά.

[akanatsouli]

Η αμοιβαία αφοσίωση κι ο σεβασμός χαρακτηριζουν πάντα μια υγιή φιλία. Από την άλλη μια σχέση συνεξάρτησης δεν αποτελεί ποτέ εγγύηση για το μέλλον και οι πρωταγωνιστές αυτού του διδύμου ταλαιπωρούνται αφάνταστα. Όμως όπως σε μια ερωτική σχέση είναι απαραίτητη η χημεία μήπως το ίδιο συμβαίνει και στις φιλικές? Μήπως τότε η απομάκρυνση των δύο ατόμων κρίνεται απαραίτητη?