still.vi - τεστ μητρότητας

Μουσική Παραγωγή κιθάρα/μπάσο: λόγου χάριν
Ηχοληψία: λόγου χάριν at Red Frame Studio
Μίξη: λόγου χάριν
Mastering: λόγου χάριν

λόγου χάριν

Red Frame Studio

[stillvi]

Για μένα οι μετακομίσεις
δεν ήταν ποτέ όπως για τους περισσότερους ανθρώπους.
Οι σταθμοί των τρένων.
Τα λιμάνια.
Οι χώροι των υπεραστικών λεωφορείων.
Τα αεροδρόμια.
Όλα αυτά για εμένα, είχαν από πάντα άλλη μουσική να παίζει από πίσω.
Οι κούτες.
Οι βαλίτσες.
Οι αγκαλιές.
Τα αντίο.
Τα χαμόγελα λίγο πριν την έξοδο.
Τα βουρκωμενα μάτια.
Πάντα μα πάντα.
Γέμιζαν διπλά τα δικά μου.
Όχι μόνο με δάκρυα.
Δάκρυα βλέπουν όσοι δεν ξέρουν.
Όσοι ξέρουν, βλέπουν να αυτοκτονούν απ'τα μάτια μου,
πράγματα ολόκληρα.
Μυρωδιές.
Αγγίγματα.
Γεύσεις.
Ήχοι.
Δίποδα και τετράποδα.
Κι εγώ η ίδια.

Βγαίνω ολόκληρη και γλιστράω σε όλο μου το σώμα.
Το δάκρυ μου με εξετάζει από πάνω μέχρι κάτω.
Τρέχει να ελέγξει
αν όλα μέσα μου θέλουν τελικά να βρίσκονται σε αυτά τα μέσα
που σε στέλνουν μακριά
ή αν στην πραγματικότητα
το κάνω από συνήθεια.

Γιατί όπως είπα και πριν για μένα οι μετακομίσεις είναι αλλιώς.
Και ρε γαμώτο, ενώ εγω τις επιλέγω κάθε φορά, πονάω.

Γιατί να κλαίμε αφού θέλουμε να φύγουμε;
Ίσως επειδή κάποτε δεν θέλαμε.
Ε;
Και γέμιζαν τις βαλίτσες μας άλλοι με το έτσι θέλω.
Και ίσως τώρα να μιλάει αυτό.

Κοίτα την κοιλιά μου που φουσκώνει.
Έχω μέσα μου ένα μωρό.
Από μικρή κουβαλάω πάντα
μια βαλίτσα,
έτοιμη να γεμίσει και να φύγει.
Κάθε μέρα την γεμίζω από κάτι.
Μέχρι να σκάσει.
Κάθομαι πάνω στην κοιλιά μου για να κλείσει.
Ή καμιά φορά και για να χαλάσει τελείως.
Να σπάσει
να μην ασχοληθώ άλλο.
Αλλά αυτή η εγκυμοσύνη δεν τελειώνει ποτέ ρε γαμώτο.
Και δεν ξέρω αν το θέλω τελικά αυτό το παιδί.

Είμαι μάνα από τη μέρα που η μάνα μου σταμάτησε να είναι.
Όμως εγώ δεν το επέλεξα.
Μου πέταξε μέσα μου μια βαλίτσα και με άφησε να τραβήξω το δρόμο μου.
εγώ ποτέ δεν είχα τάσεις φυγής μέχρι τότε .
Κι όμως, εξοσωματικα κυοφορησα.

Μαμά, ήθελες να γίνω σαν κι εσένα;
Ή μήπως εγώ ήθελα να σου μοιάζει ένα κομμάτι μου για να μην αποκοπουμε τελείως;
Τώρα ξέρω γιατί δεν συνειδητοποιώ ποτέ αυτά που κάνω ή αποφασίζω.
Γιατί δεν είμαι εγώ.
Η βαλίτσα που μου πέταξες μέσα με καθοδηγεί.
Οι ψυθιροι που ακούω είναι δικοί της.
Απλά σε παρακαλώ.
Πες μου αν αυτό το πράγμα είναι δαίμονας ή άγγελος.
Γιατί εγώ δεν ξέρω πια.
Δεν ξέρω πότε μιλάω εγώ και πότε αυτό.
Δεν ξέρω καν αν αυτό το χαρτοκουτο μπροστά μου θέλω να το κάψω ή να το γεμίσω.
Και το γεμίζω συχνά
με εμένα.
αγκαλιάζω τα γόνατα μου και φωνάζω 'πάρτε με από εδώ!"
Κι από εδώ.
Κι από εδώ.
Κι από εδώ.

Όχι δεν είναι η ανάγκη μου να βρω που ανήκω.
Είναι η ανάγκη μου να μάθω αν θα γεννήσω κάποια στιγμή.
Αν θα βγει επιτέλους.
Να την πιάσω στα χέρια μου.
Να δω τη μορφή της.
Το χώρο που έχει.
Αν θέλω να την κρατήσω.
Κι αν όντως μοιάζει σε μένα.
Ή σε εσένα.
Μαμά.

[MesaApTonKathrefth]

Γιατί άργησα τόσο να σε ανακαλύψω; Ντροπή μου!

[eternal___official]

Ό, τι καλύτερο έχεις ανεβάσει μέχρι σήμερα, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Μπράβο!