38η ερώτηση σχετικά με ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Εισηγητής: αδ.Νικολόπουλος Θάνος.
Από την 83η συνάθροιση μέσω της πλατφόρμας zoom της ΑΕΕ Τρικάλων στις 04-09-2022

Και κάποια στιγμή, στη συνέχεια, θα στηθεί εκεί επάνω ένα Βήμα, κάτι σαν την έδρα του δικαστηρίου ή, όπως τα παλιά τα χρόνια, που καθότανε ο άρχοντας στον θρόνο του και εξέταζε τις υποθέσεις του λαού. Στο Βήμα ο Χριστός και γύρω Του, για πρώτη φορά ενωμένη, χωρίς δόγματα και διαιρέσεις η Εκκλησία. Θα μας πει στο Ρωμαίους 14/10,12: «Πάντες ημείς θέλομεν παρασταθεί εις το βήμα του Χριστού…έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν» (μιλά για πιστούς). Και από το Β’ Κορινθίους 5/10: «Πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού δια ν’ ανταμειφθεί έκαστος κατά τα πεπραγμένα διά του σώματος, καθ’ α έπραξεν, είτε αγαθόν, είτε κακόν.»
Να προσέξουμε εδώ: Άλλο το Βήμα του Χριστού, εμπρός στο οποίο θα σταθεί μόνον η Εκκλησία Του, και άλλο ο Λευκός Θρόνος, στο τέλος, εμπρός στον οποίον θα σταθεί όλη η ανθρωπότητα αναστημένη για να κριθεί.

Γιατί θα σταθούμε εμπρός στο Βήμα του Χριστού; Μήπως για να κριθούμε για το θέμα της Σωτηρίας μας, εάν σωθούμε ή χαθούμε αιώνια;
Όχι, τούτη η κρίση, τούτος ο διαχωρισμός έγινε εδώ κάτω και η Αρπαγή τον εσφράγισε: αφού αρπαχθήκαμε, είμαστε αιώνια σωσμένοι. Ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το Πνεύμα»( Ρωμαίους 8/1). Και «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι όποιος ακούει τον λόγον μου και πιστεύει εις εκείνον που με έστειλε, έχει (όχι, θα έχει) ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν δεν έρχεται (όσον αφορά το θέμα της σωτηρίας του), αλλά μετέβη από τον θάνατον εις την ζωήν» (Ιωάν. 5/24).

Μας κάνει κάποια ιδιαίτερη χάρη, σ’ εμάς, τους πιστούς Του, που δεν θα περάσουμε από κρίση;
Όχι, για δύο λόγους:
Α) Την κρίση για κάθε άνθρωπο την πέρασε ο Χριστός στον Σταυρό και εμείς δεχθήκαμε αυτό το έργο για τον εαυτό μας. Οπότε για εμάς κρίθηκε ο Χριστός.
Β) Να προσέξουμε αυτό το «πιστεύει: είναι σε χρόνο ενεστώτα. Ο άνθρωπος που καθημερινά πιστεύει, δηλαδή, υπακούει στον λόγο του Θεού, περνά αυτήν την κρίση για το θέμα της Σωτηρίας του εδώ κάτω. Τότε, στην τελική κρίση, μετά τη γενική Ανάσταση, εμπρός στον Λευκό Θρόνο (Αποκάλυψη 20/11-15), το κριτήριο, βάσει του οποίου θα κριθούμε, είναι ο λόγος του Θεού. Σύμφωνα με το Εβραίους 4/12,13, είναι «σ’ αυτόν που έχομεν να δώσομεν λόγον». Και προφανώς, ο λόγος του Θεού δεν θα καταδικάσει κάποιον που τον έχει βάλει σαν αρχή της ζωής του και τον υπακούει εδώ κάτω, σαν ο Χριστός τον ελευθέρωσε από την Αμαρτία και του χορήγησε το Πνεύμα Του. Εάν ο αναγεννημένος πιστός δεν υπακούει τον λόγο του Θεού και ερωτοτροπεί με την Αμαρτία, υπάρχει κίνδυνος να συρθεί προς τα πίσω και να χάσει τη Σωτηρία.

Πώς μπορώ να είμαι βέβαιος ότι είμαι σωσμένος, ότι θα έχω μέρος στην Αρπαγή, και δεν θα μείνω πίσω;
Δεν είσαι εσύ κι εγώ που θα πείσουμε, που θα βεβαιώσουμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε σωσμένοι. Τούτο δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς. Τούτο το κάνει το Άγιο Πνεύμα μέσα μας. Είναι το Άγιο Πνεύμα που, σαν κάνεις το βήμα της Σωτηρίας, όπως το έχει ορίσει ο Θεός, σε βεβαιώνει ότι είσαι σωσμένος. Χάρη Θεού αυτή η βεβαίωση μέσα μας · λέγει στο Β΄Κορινθίους 1/2: «Ο δε βεβαιών ημάς μεθ’ υμών εις Χριστόν, και ο χρίσας ημάς είναι ο Θεός• όστις και εσφράγισεν ημάς, και έδωκε τον αρραβώνα του Πνεύματος εν ταις καρδίαις ημών. Και εις την βεβαίωσιν του ευαγγελίου συγκοινωνοί μου της χάριτος» γράφει ο Παύλος στους Φιλιππησίους (Φιλιππ. 1). Και συμπληρώνει ο Ιωάννης στο Α’ Ιωάν. 3/14: «Ημείς εξεύρομεν ότι μετέβημεν εκ του θανάτου εις την ζωήν». Και το έγραψε πριν εμφανισθεί στο Βήμα του Χριστού, όντας εδώ κάτω.

Σκοπός, λοιπόν, της εμφάνισής τους στο Βήμα του Χριστού, όχι για να κριθούν οι πιστοί εάν έχουν ή όχι μερίδα στην αιώνια ζωή, αλλά να κριθεί και να αποφασισθεί το ακριβές περιεχόμενο τούτης της αιώνιας ζωής για τον καθέναν. Δεν θα είναι για όλους το ίδιο, για τον απλό λόγο ότι δεν έχουν όλοι την ίδια δεκτικότητα.
Τούτο να τονισθεί: Την είσοδό μας εκεί πάνω δεν την εξασφαλίζουν τα έργα μας, αλλά η δικαίωση που μας εξασφάλισε ο Χριστός με την σταυρική Του θυσία. Είναι το μοναδικό θεμέλιο της Σωτηρίας μας: «Ουχί εξ έργων, για να μη καυχηθεί τις» (Εφ. 2/9).
Μέχρι εδώ δεν μπορεί να γίνει λόγος για έργα. Τα έργα ξεκινούν απ’ τη στιγμή της δικαίωσης και μετά, απ’ την αναγέννηση και μετά, σαν φυσικό της αποτέλεσμα. Εμείς δεχθήκαμε τον Χριστό σταυρωμένο στη δική μας θέση για έναν λόγο, για να Τον ζήσουμε και αναστημένο. Στον Σταυρό του Χριστού τελείωσε μια ζωή για μας, η ζωή της Αμαρτίας, και ξεκίνησε μια καινούρια, μια ζωή καλών έργων, η ζωή του Χριστού μέσα μας.
Είναι το αποτέλεσμα αυτής της ζωής, οι καρποί της που θα κριθούν τότε εκεί, στο Βήμα του Χριστού, και θα δοθούν τα στεφάνια. Στον Ουρανό θα υπάρχει διαβάθμιση θέσης, δόξας. Κριτήριο πάντα ένα για τους αναγεννημένους: Πώς ζήσαμε εδώ κάτω, πώς διαχειριστήκαμε τα τάλαντα που μας έδωσε ο Θεός.