Β. Καρράς - Εσύ

Ξύπνησα μ’ έναν εφιάλτη, τρομαγμένος κι ιδρωμένος τα χαράματα,
Ένιωθα βάρος μες στο στήθος λες και ήταν σιδερένια τα σκεπάσματα.
Δε μου έφτανε η ανάσα και φοβήθηκα το τέλος μου πως έφτασε.
Η καρδιά μου σ’ ένα κλάμα σαν βροχή, σαν καταιγίδα αμέσως ξέσπασε.
Έτρεξα μέχρι το μπάνιο κι έβρεξα το πρόσωπό μου που μ’ έκαιγε.
Μα μετά, όταν συνήλθα, ήξερα ποιος είν’ ο θύτης και ποιος έφταιγε,
και ποιος έφταιγε.

Εσύ είσ’ ο εφιάλτης που γυρνάς τις νύχτες στα όνειρά μου.
Εσύ φταις που με πιάνουνε συχνά τα ψυχολογικά μου.
Εσύ, γιατί μου πήρες του μυαλού την κάθε ισορροπία.
Εσύ που μόνο η σκέψη σου μου αρκεί να πάθω υστερία.
Εσύ, γιατί σου έδωσα ψυχή και πήρα προδοσία.