ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ - ΠΕΤΡΑ, ΜΟΛΥΒΙ, ΨΑΛΙΔΙ, ΧΑΡΤΙ

ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ - ΙΑΝΩΣ
3. ΠΕΤΡΑ, ΜΟΛΥΒΙ, ΨΑΛΙΔΙ, ΧΑΡΤΙ

Μουσική Παραγωγή - Σύνθεση: Eversor
Μίξη & Mastering: Eversor
Ηχογράφηση: Mixdown Studio

Γραμμή Πυρός © 2018

Στίχοι:

Με νιώθουν όσοι ξέρουνε τις νύχτες μου.
Το μαξιλάρι πέτρα γιατί σκληρές οι φρίκες μου.
Ήμουνα χαμένος από χέρι,
μέχρι που έκανα την πετρά να χάνει απ’ το μολύβι μου.

Με ξέρουν, όσοι νιώθουνε τις ήττες μου.
Αυτοί είναι οι γονείς που παλεύουν για χατίρι μου.
Η μανά να ευτυχήσω ο πατέρας να πετύχω,
αποτύχω δυστυχήσω θα ναι εκεί μετά το σφύριγμα.

Πάμε από τη σέντρα, μπάλα για εμένα.
Άρχισα να γράφω γιατί είχα ένα όραμα.
Να πείσω τον εαυτό μου πως έχει απωθημένα,
για να βρω το κουράγιο να παλέψω και τα επόμενα.

Άρχισα να γράφω διότι δεν μιλούσα.
Αυτό που είπαν σιωπή εγώ το είπα μούσα.
Στο πρώτο ποίημα μου έχασα την παρθενιά μου
και από τότε έγινα άντρας κι ας μην έχω ακόμα μούσια.

Στο σχολείο σούζα κολλέγιο φούστα μπλούζα.
Δεν ντρέπομαι για τίποτα από όσα μου χάρισαν.
Μα θα εμένα ο φλώρος που μεγάλωσε στα λούσα,
αν δεν μάλαζαν για πάντα τα μυαλά που κουβαλούσα.

Το μυαλό μου έκοβε, ώριμο με έκανε
Πριν την ηλικία μου σοβάρεψα δεν έπρεπε.
Συμμαθητές ντρεπόμουν φοβόμουν κριτικές.
Κοιμόμουν κι ιδέα του θανάτου με κατέκλειε.

Δεισιδαιμονίες . Προλήψεις και αηδίες
Φοβίες, Ψυχαναγκασμοί, Ταχυπαλμίες.
Τους γονείς μου ευχαριστώ που δεν βρήκα δυσκολίες,
μα ένα πρόβλημα το θέλουν όλες οι ιστορίες.

Πρόβλημα δικό μου, στην αγνοία των δικών μου.
Μέσα μου πονούσα όταν μου λέγαν και του χρόνου.
Δεν ξέρω αν ο χρόνος είναι κάλος γιατρός.
Μου πήρε είκοσι χρονιά να μιλήσω στο γιατρό μου.

Καταπιεζόμουν με κάτι ιδέες του κώλου.
Δεν ήθελα δεν ήξερα τα θέλω μου καθόλου
Εωσότου μια νύχτα, μου κάηκαν τα μηνίγγια
και με τα μάτια είδα την διάσπαση του ατόμου.

Αποπροσωποποίηση, μια ψυχή για λύπηση.
Χαμένη η συνείδηση, ταυτότητα σε σύγχυση.
Στο σώμα μου είμαι ξένος, τριτοπρόσωπα με βλέπω,
γι' αυτό μάλλον την άγγιξα και άγγιξε η ποίηση.

Δεν ήμουν πια παιδί όταν έπιασα τον πάτο.
Όταν φτάνεις στο μηδέν ξεκινάει το γαμάτο.
Βαφτίστηκα παιδί το πεντηκοστό Σαββάτο.
Είπα βήμα βήμα την ζωή μου θα την φτιάξω.

Όπως θέλω εγώ. Τίποτα σοβαρό.
Γήπεδα, καφρίλες, τσιγάρα και Ρεμπώ.
Ένα μουνί καλό, φίλοι και αλκοόλ.
Ορκίζομαι ανώριμος για πάντα.

Δεν είμαι στα καλά μου. Τα νιάτα είναι δικά μου.
Κάθε χρόνο και χειρότερα τα ψυχολογικά μου.
Κάθε νέα φρίκη είναι και χειρότερη,
κι όμως θα γελάω μέχρι να ‘ρθει η επόμενη.

Πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί,
να δούμε αν του χρόνου θα την βγάλω καθαρή.
Μπορεί απ' τα lexotanil μια και καλή για ύπνωση
κι αν βγάλω νέο δίσκο να χει τίτλο φωτοσύνθεση.

ΜΕ ΝΙΩΘΟΥΝ ΟΣΟΙ ΞΕΡΟΥΝΕ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΜΟΥ.
ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ ΠΕΤΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΚΛΗΡΕΣ ΟΙ ΦΡΙΚΕΣ ΜΟΥ.
ΉΜΟΥΝΑ ΧΑΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΧΕΡΙ
ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ ΝΑ ΧΑΝΕΙ ΑΠ’ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΜΟΥ

ΜΕ ΞΕΡΟΥΝ, ΟΣΟΙ ΝΙΩΘΟΥΝΕ ΤΙΣ ΗΤΤΕΣ ΜΟΥ.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΛΗΞΕΙ ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠ’ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ.
ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ Η ΜΟΙΡΑ ΜΟΥ
ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΙΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΤΙΣ ΓΑΜΑΕΙ ΤΟ ΨΑΛΙΔΙ ΜΟΥ.