Μπροστά στον καθρέφτη

ΑΝΘΟΥΛΑ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΦΟΠΟΥΛΟΥ
. . . . . . . . . . . . . . .
Σε κοιτάζω βαθιά στα παράξενα μάτια
μισητόν είδωλό μου, στον καθρέφτην αγνάντια,
και ζητώ να μαντέψω της ψυχής σου τον πόθο,
που κρυφά να μου φθείρει τη ζωή μου τον νιώθω.

Σε κοιτάζω με φρίκη, γιατί δαίμονα μοιάζεις.
Απ’ τα πράσινα μάτια σπίθες πράσινες βγάζεις.
Και τα χείλη που φρίσσουν στων φιλιών τη μανία,
τα φιλιά σου ζητούνε στο γυαλί με λαγνεία.

Σε κοιτάζω με τρόμο στο ερωτόπληχτο βλέμμα,
κι ένα ρίγος θανάτου μου παγώνει το αίμα.
Μ’ αν ο χρόνος ρυτίδες δε σου έσκαψε ακόμα,
η ανία κρεβάτι σου ετοιμάζει με χώμα.

Είσαι εχτρός δυνατός, όμως πια δεν τρομάζω.
Του εγώ σου τη λίμνη με πετριές την ταράζω.
Να λαβώσω γυρεύω μες στ’ απύθμενα βάθη
τα τρελά που σε πνίγουν των ερώτων σου πάθη.

Από τη συλλογή: «Νύχτες αγρύπνιας»