Απο Την Ραφήνα Στην Ανδρο.

Copyright Costas Agrafiotis

Η Ανδρος έχει έκταση 374 τχ η δεύτερη μεγαλύτερη έκταση των Κυκλάδων, μετά τη Νάξο. Ο ορεινός όγκος του νησιού διακρίνεται σε τέσσερις οροσειρές σχεδόν παράλληλες μεταξύ τους και κάθετες ως προς το διάμηκες ανάπτυγμα του νησιού οι οποίες και χωρίζουν κατά μήκος την Άνδρο σε πέντε παράλληλα τμήματα. Κυριότερα όρη και κορυφές τους είναι οι Άγιοι Σαράντα (715 μ.), το Πέταλο (994 μ.), το Κούβαρο ή Κουβάρα (975 μ.), ο Γερακώνας ή Γερακώνες (760 μ.) και νότια η Ράχη με κορυφή τον Προφήτη Ηλία (750 μ.). Τα πετρώματα είναι κυρίως σχιστόλιθοι, χωρίς ιζήματα.

Αν και δεν υπάρχουν μεγάλα ποτάμια, η Άνδρος είναι πλούσια σε πηγές ρέματα και χείμαρρους που το καλοκαίρι οι περισσότεροι στερεύουν. Σημαντικότεροι είναι ο Αρνιπόταμος, ο Σεληνίτης, ο Άχλας, ο Μεγάλος Ποταμός και τα Διποτάματα. Επίσης η Άνδρος είναι γνωστή για τις πηγές της. Η πιο γνωστή πηγή στο νησί είναι η πηγή Σάριζα που βρίσκεται στα Αποίκια. Άλλες πηγές είναι οι πηγές της Αγίας Ειρήνης, η αλατούχος πικροπηγή της Άρνης και οι πηγές στις Μένητες.

Ως ορεινό νησί η Άνδρος μπορεί να μην έχει πεδιάδες, έχει όμως εύφορες κοιλάδες κατάσπαρτες κυρίως με εσπεριδοειδή, αφήνοντας ακάλυπτες τις σχιστολιθικές κορυφές της. Πλούσιοι ελαιώνες και απέραντοι αμπελώνες κοσμούν τα βαθμωτά άνδηρα (πεζούλες ή χαλιά κατά τους ντόπιους), ενώ ωραίοι αγροί και κήποι απαντώνται χαμηλότερα. Άγρια ζώα δεν υπάρχουν, εκτός από κάποιους αετούς και γεράκια βόρεια, ακανθόχοιρους, κουνάβια, και φίδια. Το σύνηθες κυνήγι στο νησί αποτελούν αγριοπερίστερα, πέρδικες και λαγούς.

Τα μονοπάτια στην Άνδρο έχουν ιστορία 4.000 ετών. Χρησιμοποιούνταν μέχρι και τη δεκαετία του '30, όπου και ξεκίνησε η κατασκευή του οδικού δικτύου, και ένωνε τους οικισμούς με ξωκλήσια και ναούς και με τα λιμάνια. Το συνολικό μήκος των μονοπατιών υπολογίζεται περίπου στα 300 χλμ. Έπειτα, και με τη διάδοση του αυτοκινήτου, η χρήση των μονοπατιών ελαττώθηκε, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις αντικαταστάθηκαν από δρόμους.

Η πρώτη προσπάθεια τουριστικής ανάδειξης των μονοπατιών έγινε το 1997, με τη συντήρηση 12 μονοπατιών. Από τότε γίνεται συνεχώς συντήρηση και χαρτογράφηση του δικτύου των μονοπατιών από τοπικούς φορείς.[61] Τον Οκτώβριο του 2015, απονεμήθηκε σε ένα τμήμα 100 χλμ πιστοποίηση, τοποθετώντας το τμήμα στον ευρωπαϊκό χάρτη πεζοπορίας.

Το υπέδαφος της Άνδρου περιέχει κοιτάσματα μεταλλευμάτων σιδήρου (κυρίως στις περιοχές του Άγιου Πέτρου, της Λουριάς, της Φάσας και του Άγιου Σιμεών) και μαγγανίου (στη Βόρη και στο Βιτάλι). Σε μικρότερες ποσότητες περιέχονται χαλκός, μόλυβδος, ψευδάργυρος, νικέλιο, τάλκης και αμίαντο.

Στην Άνδρο λειτούργησαν κατά τον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα μεταλλεία τα οποία εξόρυσσαν από το υπέδαφος μαγγανιούχα και σιδηρούχα ορυκτά. Τρία μεταλλεία ήταν τα σημαντικότερα: του Βιταλίου, του Άγιου Πέτρου και της Βόρης. Τα δύο πρώτα μεταλλεία άρχισαν την εξόρυξη των ορυκτών στα τέλη του 19ου αιώνα (1898 και 1899), μολονότι και τα δύο πτώχευσαν ελάχιστα χρόνια αργότερα. Το μεταλλείο της Βόρης, γνωστό ως το μεταλλείο Κοκκίνη, άρχισε τη λειτουργία του το 1903 στην απομονωμένη περιοχή Γκιλιμάτσι εξορύσσοντας μαγγάνιο. Οι εργάτες προερχόντουσαν κυρίως από τη Βουρκωτή, ενώ η εξόρυξη γινόταν χειρωνακτικά και τα ορυκτά μεταφέρονταν ως τη Βόρη για να φορτωθούν σε πλοία. Το 1929 άρχισαν οι εξαγωγές προς το Βέλγιο και τη Γιουγκοσλαβία. Κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής το μεταλλείο υπολειτουργούσε, ενώ μετά τον πόλεμο δεν κατάφερε να λειτουργήσει κανονικά, λόγω έλλειψης πόρων, με αποτέλεσμα το κλείσιμο του, το 1957. Κύριοι πελάτες του μεταλλείου ήταν η Χαλυβουργική και η εταιρεία παραγωγής μπαταριών Tiger.

Copyright Φωτογραφίες & Wikipedia Edit Κωνσταντίνος Αγραφιώτης