ΧΑΡΗΣ ΝΤΑΓΚΟΥΝΑΚΗΣ 26/4/2020

Ακολουθώντας τα Βήματα του Θωμά

Αναγνώσματα: Ιωάννης 20:24-29
– Νέα Μετάφραση της Βίβλου

ΓΙΑ τον Θωμά, το κυριότερο που θυμόμαστε από τις διηγήσεις των Ευαγγελίων είναι το περιστατικό που διαβάσαμε στο ανάγνωσμά μας, όταν συνάντησε τον αναστημένο Κύριο και είχε εκείνη την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Όμως από τις διάφορες αναφορές του ονόματός του στην Καινή Διαθήκη, μπορούμε να δούμε κάπως ευρύτερα το θέμα –πέρα από το ανάγνωσμά μας– ακολουθώντας τα βήματα της ευλογημένης πορείας του ώς την ταπείνωσή του μπροστά στον αναστημένο Χριστό. Βλέποντας μάλιστα την κατά την παράδοση ιεραποστολική δράση του στις Ινδίες από το 58 ώς το 72 μ.Χ., αναρωτιόμαστε ποιο ήταν το κίνητρό του που τον οδήγησε σε όλη αυτή τη δράση ως αποστόλου του Χριστού. Και το κίνητρό του, ακριβώς σ’ αυτά τα βήματα θα πρέπει ν’ αναζητηθεί:

1. Ο Θωμάς διακινδύνεψε τη ζωή του με τον Χριστό (Ιωάννης 11:1-16)

Όταν ο Ιησούς πήρε την απόφαση να πάει να αναστήσει τον φίλο τους τον Λάζαρο, οι μαθητές του είχαν ισχυρά επιχειρήματα να μην πάνε στην Ιουδαία, γιατί οι Ιουδαίοι άρχοντες ήθελαν να τον σκοτώσουν. Όμως ο Θωμάς είπε με θάρρος, σύμφωνα με την πλειονότητα των ερμηνευτών: «Πάμε κι εμείς να πεθάνουμε μαζί του». Ο Θωμάς δεν ήταν καθόλου άπιστος ή δειλός. Τα έβαλε όλα κάτω με την ορθή λογική του και μας έδειξε (α) ότι αξίζει κανείς να διακινδυνέψει τη ζωή του με τον Χριστό· (β) μας έδειξε ότι μπορούσε να ενθαρρύνει και τους άλλους ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό. Δεν ενήργησε ατομικιστικά, αλλά συλλογιστικά, όπως είναι και το πνεύμα της αληθινής εκκλησίας. Ο ατομισμός δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη. «Η αγάπη δεν ζητεί τα εαυτής» (Α΄ Κορινθίους 13:5· δες και Φιλιππησίους 2:4).

2. Τόλμησε να θέσει δύσκολα ερωτήματα στον Χριστό (Ιωάννης 14:1-6)

Γύρω από το κοινό τραπέζι του τελευταίου Δείπνου του Χριστού με τους μαθητές ειπώθηκαν πολλά. Κι εκεί που κανένας δεν φαινόταν να έχει όρεξη για βαθιά συζήτηση με τον Κύριο, ο Θωμάς θέτει το ερώτημα: «Κύριε, δεν ξέρουμε πού πηγαίνεις· πώς λοιπόν μπορούμε να ξέρουμε την οδό που οδηγεί εκεί;» Ο Κύριος δεν αποπήρε τον Θωμά αλλά έβαλε το ζήτημα του «πού πήγαινε» στη σωστή του βάση. Ο Χριστός δεν ήταν ο δρόμος για κάποια κοσμική βασιλεία. Ήταν για την επουράνια βασιλεία. Αν ήξεραν ποιος είναι ο Υιός, δεν θα περίμεναν να τους οδηγήσει σε έναν επίγειο, κοσμικό προορισμό. Αφού ο προορισμός είναι ο Πατέρας, ο δρόμος είναι ο Υιός. Αν είχαν κατανοήσει σωστά τον Υιό, θα ήξεραν και τον Πατέρα (Ιωάννης 8:19). Στο πρόσωπο του Υιού βλέπουμε τη δόξα του Πατέρα. Πατέρας και Υιός είναι σε μια θαυμαστή ενότητα που κανένας δεν μπορεί να την αναλύσει, παρά μόνο να τη δεχτεί. Οι μαθητές ίσως χωρίς να το καταλαβαίνουν είχαν δει στο πρόσωπό του τον Πατέρα Θεό.

3. Δέχτηκε ανεπιφύλακτα την Αλήθεια (Ιωάννης 20:24-29)

Στη σημερινή περικοπή μας είδαμε πως ο Θωμάς αναγνώρισε και προσκύνησε τον αναστημένο Κύριο. Ο Θωμάς δέχτηκε ανεπιφύλακτα την Αλήθεια και υποτάχθηκε σ’ αυτήν. Στο τρίτο αυτό βήμα του Θωμά μπορεί κανείς ν’ αναγνωρίσει τρεις πραγματικότητες: (α) Δεν βιάστηκε να πειστεί, αλλά αυτή η καθυστέρηση δυνάμωσε την πίστη του. Και αυτή η δυνατή πια πίστη του τον ικάνωσε να φτάσει μέχρι την Ινδία. (β) Παραδόθηκε άνευ όρων, και μάλιστα χωρίς να βάλει τα χέρια του στον τύπο των ήλων. (γ) Είχε το θάρρος αλλά και την ταπείνωση ν’ αναγνωρίσει δημόσια μπροστά στους άλλους μαθητές που λίγο πριν λοιδορούσε, πως έκανε λάθος.
Ο Θωμάς με το πρώτο του βήμα της αυταπάρνησής του έδειξε πως ήταν ο ιδανικός οπαδός του Χριστού. Με το δεύτερο βήμα του της γνήσιας διάθεσης να κατανοήσει τον Χριστό απέδειξε πως ήταν ο ιδανικός μαθητής του. Τέλος, με το τρίτο του βήμα της θαρραλέας ομολογίας πίστεως και αφιέρωσης απέδειξε πως ήταν ο ιδανικός λατρευτής.
Είθε ο Κύριος να μας βοηθήσει να περιπατήσουμε ἐν καινότητι ζωῆς ακολουθώντας τα βήματα του Θωμά.