ΚΟΙΤΑ ΜΕ Ποίησις ΜΑΧΑΙΡΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

20.03.2018
Ἔϊ … ἀπό ‘δῶ, κοίταξέ με
μήν μέ λοξοκοιτᾶς, κοῖτα με κανονικά
μ’ ἀρέσει νά βλέπω τά μεγάλα σου μάτια
ἄντρες σοῦ λέει ,,, νά μήν τολμοῦν!

Ἔπαιζες σέ κάθε εὐκαιρία, ἔπαιζες
κι ἐγῶ ἔκανα πώς δέν ξέρω καί μάθαινα
ἦταν καλά μοιρασμένοι οἱ ρόλοι,
ἔδειχνες εὐτυχισμένη, ἕνα ζωγραφισμένο «σ’ ἀγαπῶ»!

Ἦταν ἡ ἐποχή πού ὅλα ἦταν ὡραῖα
ἔφευγα καί τήν σκόνη τῶν παπουτσιῶν μου κρατοῦσες
τόν ἱδρῶτα στά ροῦχα μου ζητοῦσες
κάτι νά ἔχεις, μέχρι στήν πόρτα πάλι νά φανῶ

Πρῶτα γέμιζες τό στῆθος σου
καί μετά ἀνάσανα, μήν στερηθῇς ἐσύ
… νά μοῦ λές τί θές, δέν κουράζομαι!
Δέν προλαβαίνω, ἀπαντοῦσα, διαβάζεις τό μυαλό μου!

Τώρα ,,, ἕνα χαρτί πού πέφτουν ἐπάνω του σταγόνες
πού ζαρώνει σιγά-σιγά καί θολώνει
δέν φαίνονται πιά τά «σ’ ἀγαπῶ»
ἱδρῶτας καί σκόνη ἐνοχλοῦν, λερώνουν

Οἱ ζωγράφοι δέν ἔχουν πινέλα
οἱ ποιητές χέρι νά γράψουν
κάτι ψίθυροι μόνον … οἱ σταγόνες στό χαρτί
τάκ, τάκ, τάκ, τάκ ….!!!!
ΜάχΠάν 139