Συγνώμη, συγνώμη, αξεπέραστη γιαγιά Σταυρούλα, από ολους εμάς - Παρ' το αλλιώς, θα βρεις

Την βρήκα στην πολυθρόνα της, να κάθεται. Να με κοιτάζει με ενα βλέμμα γλυκό,μα και αγέρωχο, υπερήφανο, θα ελεγα και αφοβο, με τα κατάμαυρα μάτια της! Μια ατίθαση λοϊδα,από τα χρυσαφένια μαλλιά της, εσκέπαζε λίγο το κούτελό της. Αυτή η φυσιογνωμία,με κατάκτησε και με εκανε να την προσέξω. Δέν ηταν από εκείνες, πού περνάνε απαρατήρητες, γιαυτό καί κοντοστάθηκα!
-Γειά σου γιαγιά,την εχαιρέτησα.
-Γειά σου, και εσένανε,μου αποκρίθηκε!
-Εισαι καλά; την ρώτησα.
-Καλοσύνη σου μου λέει,πως από εδώ;
-Να ηρθα να κάνουμε παρέα,αν το θέλει και η αφεντιά σου!
-Και ποιός εισαι εσύ, που μου λες μια κουβέντα,πού με γυρίζει χρόνια πίσω που εχω να την ακούσω, από τότε πού ημουνα μια ομορφη κοπέλα ;;
-Μα γιαγιά,και τώρα εισαι μια ομορφη γιαγιά, γιατί μια ωραία γυναίκα,δεν παύει ποτέ να ειναι μια ομορφη γυναίκα. Κακό ειναι που το λέω;;
-Κακό δεν ειναι, ασυνήθιστο ειναι!
-Αυτό ητανε, μου εκανε ενα νόημα με το ροζιασμένο της χέρι, και εγώ αδραξα την ευκαιρία, και στρογγυλοκάθησα δίπλα της, κάτω από την δροσιά του γέρικου δένδρου του κήπου!
-Ειμαι 87 χρονών, και με λένε Σταυρούλα, και πριν πολλά χρόνια, μέχρι που εγινα 14 χρονών, ζούσα στο χωριό μου, ενα ορεινό χωριό της Γορτυνίας,που το ηξερε μόνο ο θεός παδί μου! Αργότερα το μάθανε οι Γερμανοί, κι' από κοντά οι αντάρτες. Τότενες εγώ ειχα φύγει,και ηρθα ή καλύτερα με εστείλανε για δουλειά στήν Αθήνα. Ο πόλεμος μου στέρησε τον πατέρα μου, και ο πρόεδρος μας ειπε οτι, επεσε ..ηρωϊκώς μαχόμενος στο Τεπελένι, γι'αυτό κάποιος επρεπε να νοιαστεί για τα τέσσερα μικρότερα αδέρφια μου!! Ο κλήρος επεσε σε εμένα, και η χήρα μάνα μου, μου βρήκε δουλειά --για ενα κομάτι ψωμί-- στο σπίτι ενός πλούσιου μακρυνού συγγενή μας , οπως μου ειπαν τότε!! Αργότερα κατάλαβα οτι ουτε συγγενής μας ητανε ουτε τίποτα. Ητανε από εκείνους τους εκμεταλευτές, που εκμεταλεύονταν την ανάγκη ενός ανήλικου και ορφανού κοριτσιού,από την επαρχία οπως ημουνα εγώ!!
-- Φεύγοντας από το χωριό,πήρα μαζί μου, μόνο την ευχή της μάνας μου, δύο μακρυές κοτσίδες στα μαλλιά μου,την αθωότητα της παιδικής μου ψυχής, και ενα μεγάλο φόβο, κουβάρι, με κάποιες απορίες μου.
-Τι θα γίνω; Που πηγαίνω ; τι με καρτερεί; Ετσι και εφυγα! Τα καυτά δάκρυα της μάνας μου, ακόμα καίνε στα μάγουλά μου! -- Εφτασα στην Αθήνα, και η δουλειά, με περίμενε την ιδια ωρα, που μπήκα στο πλουσιόσπιτο. Δουλειά κύριε, από το πρωϊ μέχρι το βράδυ, και από το αλλο πρωϊ, μέχρι το αλλο το βράδυ! --Δουλειά στο σπίτι, δουλειά και στο μαγαζί του αφεντικού. Το πότε ητανε Κυριακή, ουτε που το ηξερα.Το μόνο που χόρτασα ητανε η πολλή δουλειά, και η μουρμούρα, και η αχαριστία της αφεντικίνας μου, που ειχε ξεχάσει πως γελάνε! Κακό πράγμα η φτώχεια, η ορφάνεια, η ξενιτιά, και τα ξένα χέρια κύριε!
-Η κατάσταση, ητανε αφόρητη,και τα λιγοστά λεφτά που επαιρνα,τα εστελνα στο χωριό, γιατί τα μικρότερα αδέρφια μου, από το δικό μου το ...καζάντι περιμένανε να ζήσουνε. Ωσπου μια ημέρα, και από τα πολλά,δεν αντεξα. Τα μούντζωσα,και εφυγα,και ουτε που ηξεραν που να με ψάξουνε,και ουτε θυμάμαι πως γνώρισα μια πονόψυχη κυρία,που νοιάστηκε και επιασα δουλειά σε ενα νοσοκομείο.
- Δούλεψα εκεί, και ητανε, πολύ καλύτερα από το πλουσιόσπιτο. Εκανα τον σταυρό μου, και παρακάλεσα την Παναγιά να με λυπηθεί να ριζώσω εκεί,γιατί δεν ητανε και σίγουρο. Και με ακουσε η Παναγιά, και με λυπήθηκε,και ερίζωσα εκεί κύριε. Εκεί μέσα εγνώρισα και ενα καλό και προκομένο παληκάρι,. Επάνω στον χρόνο παντρευτήκαμε! Στην αρχή μέναμε σε μια καμαρούλα με ενοίκιο. Αργότερα, ηρθε το πρώτο μας παιδί,και ο Πέτρος -- ετσι λέγανε τον αντρα μου --εβαλε χρέος και πήραμε μια καμαρούλα δική μας, καταδική μας! Εκεί να δείς τι χαρές που εκάναμε κύριε! Υστερα ηρθανε και τα αλλα μας παιδιά, δυό αγόρια, και μια κόρη που αποχτήσαμε τελικά.
- Δύσκολη η ζωή, αλλά την παλεύαμε. Ητανε βλέπεις και ο παλιοπόλεμος, που δεν οριζες το κεφάλι σου. Και δεν φτάνει αυτό,πριν ξεχρεώσουμε την καμαρούλα, ο αντρας μου, αρώστησε! Και που δεν τον πήγα και που δεν ετρεξα η βαρυόμοιρη. Αδικα ομως! Τελικά, τον εχασα, ανήμερα την Λαμπρή!....

[ΜαιρηΜπαμπαλα]

Ετσι μια μανα μπορει να βολεψει 10 παιδια 10 παιδια μια μανα δεν χωραει πουθενα ντροπη και στα αγορια αλλα και στην κορη της λυπαμαι γιαγια Σταυρουλα.