'ΚΕΡΙΑ' - Ποίημα: Κωνσταντίνος Καβάφης --- Απαγγελία: Δημήτρης Βίκτωρ

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα -
μικρά, ζεστά, και φωτεινά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν -
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη -
κρύα κεριά, σβησμένα, και κυρτά…

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν…

Κ. Π. Καβάφης

[HenrykSchulz]

Piękne, prawdziwe słowa. Konstandinos Kawafis: Świece



Dni przyszłego czasu przed nami w szeregu

stoją jak szereg zapalonych świeczek,

ciepłych, złocistych, płonących żywo.



Dni już ubiegłe pozostały w tyle,

smętnym szeregiem świeczek, co wygasły;

te najbliższe czarnym kopciem jeszcze dymią,

świeczki wyziębłe, nadtopione, krzywe.



Nie chcę na nie patrzeć, smuci mnie ich wygląd,

ze smutkiem wspominam, jak ongiś rozbłysły.

Patrzę przed siebie, na świece płonące.



Głowy nie obracam, by nie widzieć z trwogą,

jak szybko ciemny cień się wydłuża,

jak szybko się mnożą świece już zgasłe.



(tł. Ireneusz Kania)