' ΡΑΨΩΔΙΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΘΡΗΝΟΥ ' ---- Ποίημα και Απαγγελία: Δημήτρης Βίκτωρ

Ραψωδία στο θέατρο του θρήνου

Σε θέατρο μαζεύτηκαν όλ’ οι σοφοί του κόσμου
του μεγαλύτερου καλού θεώρηση να βγάλουν.
Πρώτος μιλάει ο Ησίοδος και με σταράτα λόγια
έθεσε τα ζητήματα σοφά και ζυγιασμένα
σ’ όλους τους τόνους της ζωής με γνώση κι ηρεμία.
Όλο τ’ ακροατήριο θερμά χειροκροτούσε
ήρθε η μεγάλη η στιγμή που περιμέναν όλοι
τον Όμηρο ν’ ακούσουν, τον γίγαντα του κόσμου!

Πες μας, μεγάλε ποιητή, εσύ τα είδες όλα,
εσύ γνωρίζεις τα όμορφα και τ’ άσχημα των πάντων
κι από τα τόσα τα κακά το φως σου έχεις χάσει.
Που ’χεις κάτω απ’ τα βλέφαρα τις θάλασσες του κόσμου
τ’ αστέρια με τους ουρανούς τα θαύματα της πλάσης,
εσύ που ξέρεις τα πολλά, γνωρίζεις πέρα ως πέρα
ποιο είν’ απ’ όλα πιο καλό σε όλη τη ζωή μας,
«των πάντων αιρετώτατον», αυτό, το τέλειον όλων!

Ο Όμηρος εβούρκωσε, έχασε τη μιλιά του
έσκυψε και ψιθύρισε με τα σβησμένα λόγια:
«Πηγαίνετε στο δρόμο σας, αυτά δεν απαντιούνται
ρωτάτε τ’ αναπάντητα, αυτά που δε ρωτιούνται».

Όχι, μεγάλε ποιητή, θα μας το πεις σε όλους
για να το συνηθίσουμε, να ξέρουμε το μέλλον.
Ο Όμηρος ανάσανε, εσήκωσε τα χέρια:
«Ακούστε για να μάθετε αφού μου το ζητάτε:
Των πάντων αιρετώτατον, το τέλειον των όλων
είναι να μη γεννιόμαστε ποτέ στον κόσμο ετούτο».

Πάγωσε τ’ αμφιθέατρο, σιωπή μεγάλη απλώθη,
πετάχτηκε ένας σύντροφος σαν νέος Οδυσσέας:
«Κανένας δε με ρώτησε να γεννηθώ αν θέλω
πες μου το δεύτερο καλό, να το ορίζω κιόλας».

Ο Όμηρος τον ζύγιασε, με θλίψη τ’ αποκρίθη:
«Το δεύτερο αιρετώτατον, το δεύτερο των όλων
είναι αφότου γεννηθείς αμέσως να πεθάνεις».

Σε όλους χάθηκε η μιλιά, ξεθώριασε το χρώμα
στις παρειές φανήκανε κόμποι καυτών δακρύων.
Στραφήκαν προς τον ποιητή μήπως ξαναρωτήσουν
κάτι για μια παρηγοριά κάτι για ν’ ακουμπήσουν.

Ο μέγας όμως ποιητής, ο γίγαντας της σκέψης,
σαν οπτασία είχε χαθεί αφήνοντάς τους μόνους.

Δημήτρης Βίκτωρ
Μάιος -2013