Ήρα. 14-7-2019

Σήμερα την πήγα σε άλλο μέρος. Στον Άλιμο.
Στην αρχή βόλτα στην παραλία να βλέπει κόσμο να κοινωνικοποιείται. Μετά στα βράχια στην θάλασσα να μάθει να σκαρφαλώνει και να μην φοβάται τις δυσκολίες. Μετά στο δάσος, να ξυπνήσει μέσα της ο λύκος. Είναι λύκαινα και πρέπει να διατηρήσει τα αρχέγονα χαρακτηριστικά της. Έχει την σκυλίσια αφοσίωση κι ταυτόχρονα την αφοβία, ορμή και μαχητικότητα του λύκου. Και χαδιάρα από πάνω. Δηλαδή έχει μέσα της όλα τα χαρακτηριστικά που λατρεύω. Και πάλι, όπως πάντα άλλωστε, ο κόσμος σταματούσε να την θαυμάσει, ζητούσε την άδεια να τους αφήσω να την χαϊδέψουν. Ένας μάλιστα με ρώτησε: « Τι είναι; Κορίτσι η αγόρι το κουτάβι σου»; «Κορίτσαρος είναι»- του λέω. «Μου την δίνεις; Πόσα θέλεις γι’ αυτήν»; Του είπα: «Φίλε, δεν την αλλάζω με τίποτε, διότι την αγάπησα». «Είναι ξεχωριστό σκυλί, από τώρα φαίνεται, που είναι ακόμη κουτάβι». Χαμογέλασε κι έφυγε.
Κάποια στιγμή μας έπιασε δυνατή βροχή. Κρυφτήκαμε και οι δυο κάτω από την τέντα ενός περίπτερου. Μετά βγήκε το ουράνιο τόξο. Η βόλτα ήταν υπέροχη. Αυτή απόλαυσε τα δικά της, εγώ απόλαυσα τα δικά μου. Τώρα, βράδυ, στο μπαλκόνι, κάθεται κουλουριασμένη στα πόδια μου και ψηλοκοιμάται. Αν σηκωθώ έστω διακριτικά- αμέσως θα ξυπνήσει και θα με ακολουθήσει- ακόμη και στην τουαλέτα! Της κλείνω την πόρτα, ντρέπομαι, και ξαπλώνει έξω από την πόρτα και με περιμένει πότε θα βγω. Με τα μάτια της με κοιτάει με τόση αφοσίωση, που συγκινούμαι… τα χάνω… Ομολογώ: ώρες-ώρες ντρέπομαι να την κοιτώ στα μάτια, ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος. Στην αγάπη δεν την φτάνω- αυτό κατάλαβα. Θα το λέω συνεχώς- να μάθουμε να αγαπάμε, όπως τα σκυλιά. Ας γίνουμε μαθητές τους στο ομορφότερο και ιερότερο αίσθημα, που δεν είναι κτήμα και ιδιοκτησία, ούτε αποκλειστικό γνώρισμα ανθρώπου. Είναι νους, τιμή και συνείδηση του Σύμπαντος. Μείναμε σ’ αυτό πολύ πίσω απ’ τα σκυλιά.