Ο θάνατος του Χάρου

Έξι τα ξημερώματα,
εκεί μέσα στον ύπνο μου σ’ ορόφου διαμέρισμα ψηλού
μεγάλ’ η τζαμαρία, θα ’τανε κάπου κι ένας μήνας πριν.
Κι όπως κοιτούσα,
μια πόλη κοιμισμένη από κάτω σαν μία μύγα κόλλησε
φιγούρα ανδρική, κατάμαυρα τα ρούχα του στο τζάμι.
Με παγερό χαμόγελο,
με κοίταξε κατάματα άσαρκος κι όπως τα φαντάσματα
προσπέρασε και μπήκε, ίσα «για σένα ήρθα» πάνω μου!
Μα δεν με τρόμαξε,
«ο Χάρος να» κι ένα κουζινομάχαιρο άρπαξ’ από το πλάι
μα πέρασ’ από μέσα του, πετώντας το κι αυτό και τ’ άλλο.
Σαλτάρισε με δυο,
μπροστά μου βρέθηκε και μ’ άρπαξε μεμιάς απ’ το λαιμό
σφιχτά τα δάχτυλα, να κόψουνε το νήμα της ζωής μου!

Στιγμή δεν δείλιασα,
«κι αν είσ’ ο Χάρος τι μ’ αυτό είσαι μικρός για μένα εσύ
θέλεις πολύ ακόμα, δεν είμ’ εγώ σαν κείνους απού ξέρεις»!…

Άλλο κουζινομάχαιρο,
λευκή λαβή μικρό αρπάζω και του τραβάω μαχαιριά βαθιά
στοχεύω την καρδιά του, ως τον αγκώνα μου έφτασε κενή.
Μου γέλασε σαρκαστικά,
«μα είμ’ ο Χάρος» λέει «να με σκοτώσεις προσπαθείς μωρέ
δεν είσαι στα καλά σου, καημένε δεν θα πεθάνω εγώ ποτέ»! …
Και τράβηξα το χέρι μου,
δεν ήταν το μαχαίρι καθαρό κόκκινο αίμα στόλιζε τη λάμα
ζεστό την τύλιγε, ματιές του ορθάνοιχτες σαστίσανε μεμιάς!
«Δεν είναι δυνατόν»!!!
«Να όμως που ’ναι πάρε κι αυτή κι αυτή κι ακόμα μια» έτσι
απανωτές κι αλύπητα, «πάρε την παγωμάρα σου μαζί σου»!
Λύγισε κι έπεσε στεγνός,
και κάτω απ’ το πηγούνι του με δύναμη βυθίζω το μαχαίρι
του κόβω με μία στροφή, το πρόσωπο λευκό του είχε γίνει…

Μα τι απόλαυση τερπνή,
μια τέτοια νίκη όταν στο γλυκοχάραμα τον Ήλιο καλημέρισα
έστω κι αν ήταν όνειρο, το Χάρο σκότωσα…
… ποιος άλλος το ’χει κάνει;;;! …

Ποιητική συλλογή: Ριμανθός / ΕΛΛΑδική μου
Παρασκευή 15-2-2008 / 11:01 μμ - 16-2-2008 / 1:02 πμ
_______________________________________________________