Πάταρα, Λυκία, Μικρά Ασία

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ - Ανατολικός πνεύμονας του ελληνισμού.
Εδώ δεν εισακούστηκε από τους Ίωνες ο ΛΟΓΟΣ του ΑΠΟΛΛΩΝΑ.
Και αυτό το κομμάτι του ελληνισμού έμενε αλύτρωτο ( και όχι χαμένο!) εώς σήμερα.
Όπως δείχνουν όλα τα σημάδια εξ' Ουρανού η Μεγάλη Ώρα πλησιάζει Όλα τα μικρά χρονικά ρυάκια μαζεύτηκαν σ' ένα δυνατό χρονοποταμό και ο Θεός Απόλλωνας άλλαξε την θαυματουργή λίρα Του σε τρομερό τόξο!!!
Ο Απόλλωνας θα έρθει ξαφνικά μία νύχτα!!! Και με τρομερό λάκτισμα του δεξιού Του ποδιού θα γκρεμίσει τα ψεύτικα σελτζούκικα όνειρα.
Θα έρθει μία νύχτα και η λάμψη του φωτός που θα φέρει θα κάνει την νύχτα μέρα!!!
Αρκεί επιτέλους οι Ίωνες να είναι έτοιμοι αυτήν την φορά!
Και η πανάρχαια Ελληνική Γη της Μικράς Ασίας θα σταματήσει να στενάζει κάτω
από τον ζυγό των σφετεριστών της Ιστορίας...

Ντάρια Γκέρους - Κοτούλα

Αρχαιολογικά η Λυκία έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό αξιοθέατο της περιοχής είναι οι σαρκοφάγοι - σε ψηλά υποστηρίγματα πλούσια διακοσμημένα, με σχήματα μικρών ναών ή με κάλυμμα παρόμοιο με αναποδογυρισμένη καρίνα - και οι τάφοι - λαξευτή με απομίμηση της πρόσοψης ναού ή πιο απλοί με την αρχιτεκτονική των λυκιακών σπιτιών.

Το 167 η Λυκία έγινε ανεξάρτητη και ο ρόλος της Λυκιακής Συμμαχίας υπήρξε σημαντικός: κατά τον Στράβωνα, οι αντιπρόσωποι των 23 πόλεων συγκεντρώνονταν μια φορά το χρόνο στο Λητώο για να εκλέξουν άρχοντες και δικαστές. Οι φόροι ήταν ανάλογοι με την ευμάρεια κάθε πόλης η οποία στις ψηφοφορίες μετείχε με έναν ώς τρεις αντιπροσώπους. Επί των Ρωμαίων η περιοχή υπέφερε από τις επιθέσεις του Μιθριδάτη και του Βρούτου. Το 43 ενσωματώθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και διοικούνταν από Ρωμαίο βοηθούμενο από έναν λυκειάρχη.

Τα Πάταρα (Λυκικά: 𐊓𐊗𐊗𐊀𐊕𐊀, Pttara, Ελληνικά: Πάταρα) ή Πάτερα ή Πάτρατα ήταν αρχαιότατη πόλη και λιμένας της Λυκίας, χτισμένη μεταξύ των εκβολών του ποταμού Ξάνθου και του όρμου Αντιφέλλου. Tο λιμάνι των Πατάρων αποτελούσε το επίνειο της πόλης του Ξάνθου, η οποία βρισκόταν στο εσωτερικό της Λυκίας. Σήμερα η θάλασσα απέχει 700 μέτρα από τα ερείπια της αρχαίας πόλης λόγω των προσχώσεων, που έχουν συμβεί με το πέρασμα του χρόνου.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ιδρύθηκε από τον Ικάδιο.

Τα Πάταρα ήταν γνωστά στην αρχαιότητα για το ναό και το μαντείο του Απόλλωνα, δεύτερο μόνο μετά από αυτό των Δελφών. Ο θεός αναφέρεται συχνά με το επώνυμο Παταρεύς. Ο Ηρόδοτος λέει ότι ο χρησμός του Απόλλωνα εκφωνήθηκε από μια ιέρεια μόνο σε μια ορισμένη περίοδο του έτους και από τον Servius μαθαίνουμε ότι αυτή η περίοδος ήταν οι έξι χειμερινοί μήνες.

Ο Στράβων αναφέρει ότι πήρε το όνομά της από τον Πάταρο, γιο του Απόλλωνα και της Λυκίας, κόρης του Ξάνθου. Κατά τον Εκαταίο εποικίστηκε από Κρήτες Δωριείς. Στην πόλη λατρευόταν ο Απόλλων ο Παταρεύς, και υπήρχε σπουδαίο μαντείο, ισάξιο αυτού των Δελφών, ήταν "μεγάλη πόλις, λιμένα έχουσα και ιερό Απόλλωνος, κτίσμα Πατάρου. Πτολεμαίος δε ο Φιλάδελφος επισκευάσας, "Αρσινόην" εκάλεσε "την εν Λυκία", επεκράτησε δε το εξ αρχής όνομα".
Παρά την υπόδειξη αυτή του Εκαταίου (δια του Στράβωνα) περί της καταγωγής του ονόματος, τούτο αποδίδεται και σε άλλες αιτίες. Τόσο ο Πάταρος όσο και ο Ξάνθος ήταν παιδιά του Λαπαιώνα, που απέκτησαν μεγάλη περιουσία από πειρατείες και στη συνέχεια αποσύρθηκαν στη περιοχή αυτή. Από μεν τον πρεσβύτερο τον Ξάνθο πήρε το όνομα ο παρακείμενος ποταμός, από δε τον Πάταρο η πόλη που αναπτύχθηκε.

Τα Πάταρα ήταν μια από τις 6 μεγαλύτερες πόλεις της Λυκίας, οι οποίες εξέλεγαν αντιπροσώπους, μαζί με άλλες 17 πόλεις, για το Συνέδριο της Διοικήσεως του ομοσπονδιακού Λυκιακού διοικητικού συστήματος, του οποίου ο ανώτατος άρχων ήταν ο Λυκιάρχης. Το σύστημα αυτό καταργήθηκε το 43 μ.Χ. από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κλαύδιο.

Τα Πάταρα καθώς και ολόκληρη την περιοχή της Λυκίας είχαν καταλάβει οι Πέρσες από τους οποίους και περιήλθε στον Μέγα Αλέξανδρο όπου και διόρισε διοικητή τον σπουδαίο ναύαρχό του Νέαρχο.
Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου τα Πάταρα περιήλθαν στον Αντίγονο και τον γιό του Δημήτριο, στη συνέχεια στους Πτολεμαίους εκ των οποίων ο Πτολεμαίος Β' ο Φιλάδελφος την ονόμασε Αρσινόη, προς τιμή της συζύγου του. Το 196 π.Χ. την κατέλαβε ο Φίλιππος Ε' της Μακεδονίας και επί Πομπηίου περιήλθε ουσιαστικά μαζί με όλη τη περιοχή στους Ρωμαίους, που όμως διατήρησαν την αυτοδιοίκησή τους μέχρι το 43 μ.Χ. Το 155 η πόλη, που βρισκόταν τότε στη μεγαλύτερη ακμή της υπέστη μεγάλη καταστροφή από σεισμό.

Η πόλη παρέμεινε σημαντική ως ένα βαθμό κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ως σημείο αναφοράς για το εμπόριο και τους προσκυνητές. Μετά την απόκτηση του Σελτζουκικού Σουλτανάτου του Ρούμ το 1211 μ.Χ., η πόλη παράκμασε και φαίνεται ότι είχε ερημωθεί μέχρι το 1340 μ.Χ..