2ο ΓΕΛ Έδεσσας «ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ» 3-4-2011

2011 - "ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ". Η χορογραφία είναι εμπνευσμένη από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Αλκυόνη Παπαδάκη. Κορίτσια του 2ου ΓΕΛ Έδεσσας προσπαθούν να ψελλίσουν απαντήσεις στα ερωτήματα: τί είναι ζωή, θάνατος, έρωτας, αγάπη ... χορεύοντας.
Χορογραφίες Ιωάννα Συργιάννη.
-- Τι χρώμα έχει η λύπη; Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
-- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
-- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
-- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
-- Και η μοναξιά;
-- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
-- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
-- ...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού.
-- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
-- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
-- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού. Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;
-- Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μήν αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου. Αγάπησέ το!
Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω.
Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς.
Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής.
-- Ποιός είναι ο δυνατός; Ποιός είναι ο δυνατός;
-- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
-- Σε λίγο θα ξημερώσει... Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται... Ονειρεύονται και ελπίζουν...