Γ. Ν. Α. «ΕΛΠΙΣ»

Ἀπορρυθμίστηκε ἡ καρδιά...
(σ' ἀκόμη μία ἔνταση δὲ μπόρεσε ν' ἀντέξει...)
Δὲν εἶναι πὼς δὲν ἤξερε τί πρέπει νὰ προσέξει,
ὅμως ἀποφασιστικὰ ἔπρεπε νὰ διαλέξει:
φίμωμα ἢ «λαδιά»!

Μὲ λόγια ἀσυγκίνητα...
ποὺ ξεστομίζουν ἄκριτα, ρηχές, τῆς φτήνιας, βλέψεις
(προβλέψεις προερχόμενες ἐκ «ἐξ ἰδίων» σκέψεις...)
σὲ νάρκη ἀφήσαν παγερή –δύσκολα ν' ἀνατρέψεις–
ἀλέες... πάρκα... ἀκίνητα.

Ἡ ἀνάταξή της νὰ ἀργεῖ...
(καὶ τῶν γιατρῶν διΐστανται παράξενα οἱ γνῶμες...)
κάτι τῆς κρύβουν σὰν γελοῦν, μὲ κόπο, οἱ νοσοκόμες
τὸ φανερώνουν κι οἱ ματιὲς ποὺ ἀλλάζουν οἱ θαμῶνες,
προτοῦ ἑστιάσουν μὲ στοργή.

Τὴ δέσαν στὴν ἐντατική...
μὰ κείνη, μὲ ὄνειρα λ υ τ ά, τρελὰ θέλει νὰ παίξει
καὶ μὲ στεντόρεια φωνή, σε κορυφὴ σὰν τρέξει,
στὴ διαπασῶν νὰ ἀκουστεῖ ἡ μόνη ποὺ ξέρει λέξη(*)
σ' ὅλη τὴν Ἀττική!

Β. Μ.

(*) Ἀ γ ά π η ! . .