Δημήτρης Λιπέρτης Βούττημαν ήλιου

Показать описание

Βούττημαν ήλιου

Άρκον ’πό ’ννά με παίρνουσιν οι τέσσερις τζ̌’ εμέναν
Μες τζ̌είν’ την ανακατωσ̌ιάν
Έλα τζ̌αι 'σού στην Εκκλησ̌ιάν
Μεν αντραπείς κανέναν.

Αγάπουν σε έξω ψυσ̌ής τζ̌’ ’εννά σε καταχνώσουν•
Αν είσαι κόρη σπλαχνιτζ̌ή
Μεν περαρκήσεις, έρκου 'τζ̌εί
Πριχού να με λουκκώσουν.

Τους ζωντανούς έν' ’πό 'χουσιν μάσ̌ην τζ̌’ εν τους χωνεύκουν,
Τους πεθαμμένους συχχωρούν
Έν' φούχτα χώμαν τζ̌’ εν μπορούν,
Κόρη, να τους παιδεύκουν.

Ππέφτει τους πκιον μακάριση τζ̌αι ψυσ̌ικόν διούσιν
Γιατί που τον ψεματινόν
Πηαίννουν στον αληθινόν
Κόσμον, τζ̌’ ’εννά κριθούσιν.

Αν μεν μου κάμουν κόλλυφα στες τρεις, με σαραντάριν
Μήτε στον χρόνον λουτουρκάν,
Πάρουμου για παρηορκάν,
Κάμε μου τούντην χάρην.

Βούττημαν ήλιου τζ̌’ ύστερις τέλεια ’πό ’ννά συγράσει
Τζ̌αι πο’ ’νν' αδκειάσουν τα στενά
Πο’ ’ν έσ̌ει πλάσμαν να περνά
Για να σε ξηφαράσει,

Έλα τζ̌αι 'σού στο μνήμαν μου τζ̌αι μες τον μπότην άψε
Αϊταφίτικον τζ̌ερίν
Κάπνισε, κόρη, νακκουρίν
Νομάτισ' με τζ̌αι κλάψε.

Αφηγητής: Κώστας Χαραλαμπίδης