Daniel Armando Jusid,(Apurimac) - ΜΑΝΑ ΓΗ - Πάνος Κατσιμίχας & Apurimac & Χάρης Κατσιμίχας

Όταν ήρθα στη γη δεν έφερα τίποτα άρα δεν μου ανήκει και τίποτα.
Επίκουρος: από την επιστολή στον Μενοικέα

Στίχοι: Χάρης Κατσιμίχας
Μουσική: Daniel Armando Jusid
Ερμηνεία: Πάνος Κατσιμίχας & Apurimac & Χάρης Κατσιμίχας

"Μάνα Γη" Δίσκος 1997

Πείτε του Ήλιου να φανεί και να χαμογελάσει
να τραγουδήσουν τα πουλιά στα πράσινα λιβάδια
πείτε του Ήλιου να φανεί και να μας αγκαλιάσει
όπως μας αγκαλιάζουνε του αργαλειού τα δώρα

Μάνα Γη, Μάνα Γη, Ουρανέ, πατέρα Ουρανέ
τα παιδιά σας είμαστε
Μάνα Γη, Μάνα Γη, Ουρανέ, πατέρα Ουρανέ
τα παιδιά σας είμαστε

Το άσπρο φως του πρωινού, ας είναι το στημόνι
το κόκκινο του δειλινού, ας είναι το υφάδι
και οι σταγόνες της βροχής, τα ασημένια κρόσσια
και ύστερα όλα τα χρώματα, απ’ το ουράνιο τόξο

Μάνα Γη, Μάνα Γη, Ουρανέ, πατέρα Ουρανέ
τα παιδιά σας είμαστε

Μάνα Γη, Μάνα Γη, Ουρανέ, πατέρα Ουρανέ
τα παιδιά σας είμαστε…

[OrpheusDionysus]

Η προφητεία από την ινδιάνικη φυλή των Χόπι.
Όταν η Γη γίνει άρρωστη και τα ψάρια και τα Ζώα πεθαίνουν, τότε θα έρθει μπροστά μια φυλή ανθρώπων από όλα τα έθνη, θρησκείες και χρώματα του κόσμου, και θα τοποθετήσουν την πίστη τους σε πράξεις, όχι λόγια, για να κάνουν τη γη πράσινη ξανά, και να επαναφέρουν την Ισορροπία μια ακόμη φορά στον πλανήτη. Αυτά τα αδέρφια θα μαζευτούν για να ζήσουν ξανά με Αρμονία με την Μητέρα Γη, και θα μιλήσουν για την Αγάπη σαν να είναι η Θεραπεύτρια των Παιδιών της Γης, και θα μάθουν να ζουν ξανά σαν Αδερφοί και Αδερφές της Γης.

[OrpheusDionysus]

“Κύριε, σαν θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου, σαν θα κατέβει η χρυσή σου νεφέλη ως τη γη να βρέξει τη Μεγάλη Συχώρεση πάνω σε δίκαιους και άδικους, Κύριε, λυπήσου τις αμαρτίες μου! Μη μου το λογαριάσεις που αγάπησα τη Γη περισσότερο από τους ουρανούς, μη μου το λογαριάσεις που η ψυχή μου είναι βαριά από τη συνείδηση της Γης. Κύριε, σε ικετεύω, λυπήσου τις αμαρτίες μου.
Μη μου τις συχωρέσεις, γιατί μέσα στη συχώρεση είναι η λήθη. Μη σηκώσεις από πάνω μου τη μνήμη τους, γιατί ό, τι μείνει θα είναι η άνανθη στάχτη.
Κύριε, σώσε τις αμαρτίες μου! Είναι όλος ο θησαυρός που κέρδισε η ζωή μου, είναι η αρχοντιά της ψυχής μου, είναι όλη η χαρά μου και η σοφία μου. Σώσε τις αμαρτίες μου από κάθε συχώρεση, Κύριε, μην αλαφρώσεις το δούλο σου από τη βαριά συνείδηση της Γης.”
Απόσπασμα από «Το Τραγούδι Της Γης» του Στρατή Μυριβήλη

[ΔεσποιναΚεχαγια-πε]

Σας έχω αγαπήσει για πολλά απ'τα τραγούδια σας, Όμως για αυτό εδω, σας λατρεύω.

[argiehercules]

Κάτι τέτοιο ήλπιζα να βρω σήμερα. Υπέροχο, σχεδόν θεόσταλτο. Μαγικές εικόνες.😍😍😍

[OrpheusDionysus]

Ο ΑΛΛΟΣ ΝΩΕ
Έριξα τους ορίζοντες μες στον ασβέστη, και με χέρι αργό αλλά σίγουρο πήρα να χρίσω τους τέσσερις τοίχους του μέλλοντος μου.
Η ασέλγεια, είπα, είναι καιρός ν' αρχίσει τώρα το ιερατικό της στάδιο, και σε μια Μονή Φωτός ν' ασφαλίσει την υπέροχη στιγμή που ο άνεμος έξυσε λίγο συννεφάκι πάνω από τ' ακρότατο δέντρο της γης.
Κείνα που μόνος μόχθησα να βρω, για να κρατήσω το ύφος μου μέσα στην καταφρόνια, θα 'ρθουν από το δυνατό του ευκαλύπτου οξύ ως το θρόισμα της γυναίκας- να σωθούν στης ασκητείας μου την Κιβωτό.
Και το πιο μακρινό και παραγκωνισμένο ρυάκι, κι απ' τα πουλιά το μόνο που μ' αφήκαν, το σπουργίτι, κι από το πενιχρό της πίκρας λεξιλόγιο, δύο, καν τρία, λόγια: ψωμί, καημός, αγάπη...
(Ω Καιροί που στρεβλώσατε το ουράνιο τόξο, κι απ' το ραμφί του σπουργιτιού αποσπάσατε το ψίχουλο, και δεν αφήσατε μήτε μια τόση δα φωνούλα καθαρού νερού να συλλαβίσει στη χλόη την αγάπη μου.
Εγώ, που αδάκρυτος υπόμεινα την ορφάνια της λάμψης, ω Καιροί, δε συγχωρώ.)
Κι όταν, ο ένας του άλλου τρώγοντας τα σπλάχνα, λιγοστέψει ο άνθρωπος, κι από τη μια στην άλλη γενεά, κυλώντας το Κακό, αποθηριωθεί μες στο παντερειπωτικό ουράνιο
Τα λευκά της μοναξιάς μου μόρια, πάνω από τη σκουριά του χαλασμένου κόσμου στροβιλίζοντας, θα παν να δικαιώσουν τη μικρή μου σύνεση.
Κι αρμοσμένα πάλι τους ορίζοντες μακριά θ' ανοίξουν, ένα ένα στα χείλη του νερού να τρίξουν τα λόγια τα πικρά
Το παλιό μου της απελπισίας νόημα δίνοντας Ωσάν δάγκωμα σε φύλλο ουρανικού ευκαλύπτου, η αγία των ηδονών ημέρα να μυρίσει.
Και γυμνή ν' ανέβει το ρεύμα του Καιρού η γυναίκα η Χλοοφόρος.
Που μ' αργότη ανοίγοντας βασιλική τα δάχτυλα, μια για πάντα θα στείλει το πουλί.
Στων ανθρώπων τον ανίερο κάματο, από κει που έσφαλε ο Θεός, να στάξει Τρίλια της Παράδεισος!
Οδυσσέας Ελύτης: Έξι και μια τύψεις για τον ουρανό"

[OrpheusDionysus]

"Χρωστάμε χάρη στην ευλογημένη φύση, που τα αναγκαία τα έκανε εύκολα να αποκτηθούν και τα δύσκολα να αποκτηθούν τα έκανε μη αναγκαία."
Επίκουρος