Τατόι, στα καμένα Θλιβερό θέαμα. / Ακολουθεί η Ταφή του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ

Αντι-προλογικό
Δεν εχω μιλήσει καθόλου για ολο αυτό… Και τι να πω άλλωστε.
Θλίψη η ματιά στα καμένα βουνά,
Θλίψη η ματιά στα δάκρια για το βασιλιά τους.
Θλιβερό πολύ ολο τούτο.
Αληθινό όμως. Από την καρδιά ενός κομματιού του ίδιου λαού…

Θα μιλήσω λοιπών για την εποχή εκείνη… και θα προλογίσω το καταγεγραμμένο ντοκουμέντο, με τη βοήθεια του θυμικού της αδελφής μου ΔήμητραςΧαλικιά και τα μάτια και τα λόγια του παππού μας…

Μαρτυρία...
"...Οι παππουδες μου ο Σωτήρης Κονταρίνης και η Διαμαντω ήταν Αριστεροί με ότι και να σημαίνει αυτό για την ζωή που περασαν. Ο παππούς γεννήθηκε το 1903 και η γιαγιά μου το 1905 .
Αυτοί με μεγάλωσαν με αγάπη και πολύ συζήτηση . Από αυτους έμαθα για την νεωτερη ιστορια της Ελλάδας , πριν ακόμη πάω στο σχολείο . Του παππού του άρεσε να διηγείται ιστορίες , ενώ η γιαγιά ήθελε να ξεχασει και κυριως να μην θυμάται τον γυιο της που σκοτώθηκε 22 χρόνων το 1946 .
Οταν πλησίαζε το τέλος του παππού , θυμάμαι τον ρώτησα : « παππού έχεις μετανιώσει για κατι από αυτά που έχεις κάνει;»
Με κοίταξε με εκείνα τα γαλανά του μάτια που είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν και απάντησε μονολεκτικά : Ναι .
Επιμένοντας να γίνει πιο αναλυτικός μου ειπε : « ξέρεις εγγόνα μου - έτσι με έλεγε -, σαν παιδί εχω τρέξει σε όλα τα σοκάκια του Θησείου και του Ψυρρη φωνάζοντας : Ψωμί -Ελιά και Κώτσο Βασιλια ! Μόλις είχε πεθάνει ο πατέρας μου και η μάνα μου είχε μείνει με 8 παιδιά ! Πεινούσαμε πολύ . Και έτσι τρέχαμε όλα να φωνάξουμε για τον Βασιλια ! Πεινούσαμε έγγονα μου. Είχαν έρθει σε όλους τους φτωχούς και μοίραζαν ελιές . Και μας έλεγαν : οσους πιο πολλούς γύρους κάνετε τόσο πιο πολύ ψωμί θα πάρετε . Πεινούσαμε πολύ και τρέχαμε»
Μου έπιασε το χέρι και ρώτησε : θα με συγχωρέσεις ; Ο Γιώργος μου ( ο γυιος του ) με είχε συγχωρέσει…» .

.... για τους βασιλιάδες φυτευτούς , αυτοφυής, λογοδοσμένους έκπτωτους η μη και λοιπά γαλαζοαιιματοβαμενα σχέδια..και τους λαϊκούς υπηκόους τους...